Els Berros de la Cort

Its concert was spectacular and effective, with a compelling sound of percussion, wind instruments, such as the tarota (folk oboe), dulzainas (double reed instruments), bagpipes and hurdy gurdies. International delegates were surprised and enthusiastic about the concert. - World Music Central

Here's a taste of medieval secular music from Els Berros de la Cort who were playing at El Sielu, one of the smaller club-like venues. As you will see the band uses authentic instruments, with the addition of some contemporary percussion and amplification. So while the sound is probably quite similar to what one might have heard at a medieval festival in timbre, there are definitely heightened rhythmic and dynamic elements. - The Huffington Post (US Edition)

De Catalaanse formatie Els Berros de la cort zou je onder neo-folk kunnen plaatsen, maar net zo goed onder oude muziek. En´file under´ neo-gothic of paganfolk zou niet misstaan. De derde cd van de Catalanen is er een die van vele markten thuis is. - New Folk Sounds

If instead of folk music we were talking about rock, this would undoubtedly be psychedelia of the most progressive kind, highly generous in spaces conceived for the enjoyment of music. (...) This is one of the most rigorously “modern” records released in recent months. - Efe Eme

The new album is a step forward. They’ve certainly worked a lot on the actual music for this one, in both material and treatment. It’s strong and interesting in melody playing, and ingenious but natural in arrangement. Rather than historical reconstructions they play instrument that have long histories but are used today in Catalan folk music. No medievalist exercise, it’s music for today, and succeeds with no overt modernising features that would date it. - fRoots nº 349

Els Berros de la Cort have a mastery of the instruments of a mediaeval band –shawms, bagpipes, hurdy gurdy drums, and more. But their mediaeval is now, more a place of bars, brawls and back-alleyways than courts, church and cloisters. - BBC Radio Merseyside

El Egrégore del título se corresponde con el ritual del alma colectiva de toda una tribu antes de la caza y la lucha. Evidentemente la música cumple un papel esencial junto a este pensamiento mágico. Amén de esas fotos de la carpetilla interior en las que los miembros del grupo se caracterizan como secundarios de Conan el bárbaro, Els Berros de la Cort presentan con esta leyenda su segundo trabajo discográfico, vinculando el pasado con el tiempo actual y viendo analogías entre un mundo onírico (por pesadillesco) y éste –ay– tan real. Compuesto por músicos procedentes de otras formaciones –como Transtóbilis Teatre, Katracólica Polaka, Els Diables de l´Onyar, Xacumeira, Goliards, Contrasenya y Tripijoc, entre otras bandas afines–, desde su fundación en 1993 Els Berros de la Cort se han pateado la península ofreciendo performances itinerantes como L´enginy del bruixot o La farsa dels Reis, espectáculos de pasacalles en los que la puesta en escena y la música tienen un peso importante. Tras su exitoso paso por diversas ferias medievales (como la de Trescantos, Los Alcázares, Móra d´Ebre y Souvigny, entre otras muchas) y siguiendo los conceptos y lenguajes de su precedente disco homónimo (Galileo, 2006), Els Berros trastocan violentamente en este nuevo álbum el sentido de cada alabanza amorosa y/o religiosa envolviendo los versos originales (de entre los siglos XI a XIV) con sonoridades primitivas y agrestes, renovando así el espíritu –no ya burlón, sino directamente contestatario– del viejo trovador políticamente incorrecto, bravamente irreverente, abiertamente transgresor: si en la inicial Gaudete cantan al diablo nacido de la Virgen María (a partir del himno a San Juan que Guido d´Arezzo usó para inaugurar la escala rotacional moderna), Chou Chou Shang revisa Els Segadors con formas ancestrales y ritmos pedestres cercanos al ska-punk, mientras que Entre Av´e Eva hace contra-apología mariana para denunciar la hipocresía de las autoridades (en este caso divinas) y el exilio forzado (de los supuestos pecadores) de la tierra prometida; Medieval, por su parte, desmonta con una salvaje instrumentalizad el idealismo de una era dominada por el yugo eclesiástico y la opresión feudal, y los últimos temas incitan a la fiesta etílica y al caos popular… Percusiones antiguas, dulcimeas, cornamusas, grallas catalanas, coros de juglares, célticas flautas y otras gaitas se enzarzan en telúricas y antilitúrgicas adaptaciones de piezas tradicionales y anónimas del cancionero medieval, más algunas versiones de Corvus Corax y de autoría propia. Como un cruce anárquico entre la Companyia Elèctrica Dharma y los pupilos más aventajados de Antoni Rossell, los integrantes de Els Berros recrean para la causa varias cántigas de Alfonso X el Sabio, extractos del Carmina Burana y sendos homenajes a Jaume I, Guillaume de Machaut (al que hacen coquetear con la Tarara flamenca) y el tullido bardo Adam de la Halle, para resultar de todo ello uno de los discos más sugerentes y alocados de los últimos años. Sin duda, un hito a reivindicar. http://www.elsberrosdelacort.cat/ // Iván Sánchez Moreno

http://www.b-ritmos.com/discos/novedad/els-berros-de-la-cort/menu-id-9.html

- Ivan Sanchez Moreno (B!ritmos)

ELS BERROS DE LA CORT – Egregore (Nufolk/Galileo, LCmusic, NF010)
Een groep die zich laat inspireren door de ruwe en rauwe kant van de middeleeuwen, en dan ook kiest voor heel controversiële herwerkingen van hoofse dansliederen of verbloemende religieuze gezangen, zodat ze hun weg kunnen vinden onder het volk op straat of in de taverne. De helse, ritmisch door een karrenvracht aan percussie en slagwerk ondersteunde melodieën, gespeeld op allerhande rietblazers (waaronder diverse doedelzakken) voeren de luisteraar tegen wil en dank in naar bachanale sferen.

"ELS BERROS DE LA CORT" bestaat uit een zootje ongeregeld dat uit verschillende andere bezettingen binnen de muziek- en (straat)theaterwereld komt, zoals daar zijn Trastobilis Teatre, Tripijoc, Grallers de la Muralla, Música Tradicional, Zitzània, Perpetrat, Diables de l'Onyar... en dat in eerste instantie nieuwe wegen wenste te verkennen in hun straatoptredens. Ze besloten eigen interpretaties te scheppen van allerlei middeleeuwse muziekvormen, met de oorspronkelijke instrumenten (hoewel, de coblablazers gralla en tarota zijn toch wel van een recentere datum), maar ingekleed in een heel eigentijdse outfit, lees een uptempo akoestisch punkjasje. Ongecompliceerd blazen ze rechttoe rechtaan middeleeuwse evergreens nieuw leven in. Ze storten zich in hun muziek, op straat en op het podium met een eigen filosofie en een eigenzinnig visie op ‘straat’-spektakel. Het lijkt wel of ze kasteelmuren willen omver blazen. Het ontbreekt hen zeker niet aan assertiviteit, vitaliteit en een beetje gekheid … “Ad mortem festinamus”.

Gestart in 1993 produceerden ze in 1997 "Músiques i llegendes de l'Europa Medieval" dat een jaar later opgevoerd werd op het "Terra de Trobadors"-festival te Castellò d'Empuries, aan de Costa Brava. Later keerden ze nog terug naar ditzelfde festival met programma’s als ’La farsa del nomenament dels Reis’ (‘de klucht van de nominatie van de koning’) en ‘L'enginy del Bruixot’ (‘de humor van de duivelse tovenaar’), telkens onder de vorm van straatvoorstellingen.
Sinds 2001 bestormen ze ook her en der de podia met hun eclatante middeleeuwse escapades, opgetuigd als barbaren of vagebonden, met een repertoire dat zowel romaanse, middeleeuwse, renaissance, Arabische, en neo-oude muziek bestrijkt en een hoog spektakelgehalte. De naam van de groep is bewust vrij dubbelzinnig gekozen. Enerzijds verwijst ze naar hun de ziel van de trouvères en troubadours die als vrije geesten de Koninklijke hoven betreedden, en dus niet het juk van leenmannen en slaven hoefden te dragen. ‘Verro’ is een ruwe, ongepolijste vieze vent. Anderzijds kan de naam vrij vertaald worden als ‘de varkens uit de kooien (op de boerderij)’.

De basis van het instrumentarium vormen de talrijke slag- en perkussieinstrumenten, die eigenlijk al de rest moeten verbinden. Bij de blaasinstrumenten staat de gralla op de eerste rij. Deze typische Catalaanse hobo-achtige, verwant aan de ook aanwezige tarota, speelt hij meestal een leidende rol in het dragen van de melodie en het blootleggen van de energie die van de groep uitgaat. De tarota zelf heeft een diepere klank en speelt een belangrijke rol in het versterken van de bassen, terwijl hij ook af en toe solo gaat. Het is een recenter ingevoerde rietblazer die snel furore maakte als straatinstrument dat binnen eenieders budget lag.

Daarnaast gebruikt de groep een drietal soorten doedelzakken. Er is de ‘eth both’ of ‘both aranés die opvalt door de grote lederen zak die sterk lijkt op de wijnzakken en wordt en daarom ook ‘bodega’, ‘craba’ of ‘crabeta’ genoemd. Hij is nu nog heel populair in de Vall d’Aran en is een van de meest primitieve types, maar is tegelijkertijd heel verleidelijk van klank. Hij behoort tot de klarinetgroep en kenmerkt zich door zijn zoet, diepe fluwelen klank. Daarnaast vinden we enkele ‘Cornamussa de Centre’ terug, de cornemusen zoals we die in Centraal-Frankrijk aantreffen, een tweetal met 23 ‘pouces’ en een grotere met 30 ‘pouces’. Ook deze klinken nog een stuk zachter en zoeter dan de eigen ‘sac de gemecs’ (oneerbiedig kreun- of huilzakken genoemd).

‘EGREGORE’ is hun tweede album en ze zijn duidelijk meer matuur geworden, waarbij ze vooral in de tot de verbeelding sprekende regio’s Catalunya, Occitania, Castilla y León vertoeven, en ook een uitstap maken naar Duitse einders, vanwege hun affiniteiten met de Duitse metalfolkband ‘CORVUS CORAX’, waarvan ze overigens enkele nummers in hun repertoire overnamen. De titel verwijst naar een grieks begrip dat de individuele krachten omschrijft die leden van een stam weten te bundelen om een gemeenschappelijk project te kunnen realiseren. Ook deze plaat is het resultaat van de inbreng van elk van de groepsleden, waarvan het samenvoegen leidt tot een sterkere energie, dan de eenvoudige optelsom van de muzikaliteit van de individuele leden zou doen vermoeden.

Deze CD begint weliswaar heel ingetogen met bellengerinkel en een plechtstatige declamatie van een heide - Sefafolk (Folk Roddels)

Mittelalterfeste sind vor der Jahrtausendwende stark in Mode gekommen, in Deutschland, aber auch in Katalonien. Dort kann man im Spätsommer / Herbst jedes Wochenende ein solches Fest besuchen, z.B. in Castelló d'Empuries zu Füßen der beeindruckenden Kathedrale. Auf diesen Festen spielen Straßenbands wie Els Berros de la Cort ihre Musik und treten zumeist mit Gauklern und Rittern auf. Genau wie vor Jahrhunderten soll diese Musik das Publikum zum Tanzen und zu guter Laune animieren (denn nur dann rollen die Taler). Und das gelingt Els Berros de la Cort schon vom ersten Stück an, das nach einem mehrstimmigen a-capella-Gesang mit schrillen Dudelsack- und Flötenklängen gepaart mit wilden Schlaginstrumenten direkt in die Beine geht: "Gaudete"!

Ausgewählt haben diese sechs "Punks" des Mittelalters Stücke aus ihrer Heimat, sowie aus Okzitanien, Kastillien und Deutschland (in Form zweier Cover der Band Corvus Corax und zweier Stücke aus der "Carmina Burana"). Gralla und Tarota, die iberischen Schalmeien, Tenora, Dudelsäcke und der rasende Puls der Percussion erzeugen einen hypnotisierenden Klang. Auf "Egregore” werden sie durch weitere Instrumente - Dulcimer, Flöte, Bouzuki - ergänzt, die nur in einer Studioproduktion genug Kraft entwickeln können, auf der Straße würden sie "absaufen". So ist der Klang hier vielschichtiger als bei den Straßenkonzerten der Gruppe. Els Berros de la Cort beschränken sich jedoch nicht darauf, das Mittelalter zu preisen, sondern kritisieren diese hochbrutale und ungerechtfertigt idealisierte Zeit auch in ihren Booklet-Texten. In der aufrüttelnden, exzessiven Musik jener Zeit wird erkennbar, wie groß das Bedürfnis nach Zerstreuung war, ob all der Grausamkeit.

Text: Torsten Eßer
http://www.caiman.de/08_09/kol_4/index.shtml
- Torsten Eßer (Caiman.de)