Hjalmar

"But Hjálmar, brings to the music a passion and discipline that is as captivating as their performance. To say the group is good would be the musical understatement of the season, as they are way better than good! In fact, they are so good, they are bad!" - Jamaica Gleaner

In a recent listing of the 100 best Icelandic albums of all time, the first three albums of reggae band Hjálmar were all included.

Even though yours truly might not completely agree with that assessment (or the placement of quite a few other albums on that list—but let’s not get started on that) it does show the stature the band holds with both the Icelandic public and the music press.

Hjálmar is the band that everybody pretty much agrees to love.

The last we heard of Hjálmar was in 2007. The band had returned from hibernation with a well received but quite a heavy—and frankly a bit dull—album, Ferdasót.

That album lacked the tongue-in-cheek fun of the band’s first album and the reggae mould seemed to have become restricting to the band members, who, as a result, were desperately trying to mix it up.

After the release of Ferdasót the band hibernated again, yet principal members remained highly noticeable on the music scene in various projects, both together and separately.

The beautiful thing about a band breaking up is the ever lingering chance of a comeback. However this comeback signaled lineup changes.

Gone was the Swedish section that had been present to various extents since Hjálmar’s debut in 2004. They were replaced, presumably of practical reasons, by an Icelandic rhythm section, bassist Valdimar Kolbeinn Sigurjónsson and drummer Helgi Svavar Helgason.

Every reggae band has got to have at least one pilgrimage to Kingston, Jamaica. Whether the freedom from the financial burden of constantly transporting half the band between Iceland and Sweden is the reason for Hjálmar finally being able make this dream come true is not clear, but, in any case, this album is the product of such a pilgrimage.

It is clear that the band had a ball recording this album. That is also apparent from the accompanying DVD documentary. The holiday feeling transfers into the music.

Gone are the heavy hymns of Ferdasót; the band members aren’t burdened by the heavy cross of mixing reggae with their national roots anymore. Now they are actually enjoying their reggae and embracing it in its purest form.

The album has such a groove that it is almost impossible not to swing a little from side to side while listening to it. The sound is impeccable and full of details.

Not only are Hjálmar on the top of their game, they also managed to get help from some fine local veteran reggae musicians, which add another dimension to the soundscape of the band. Hjálmar are no longer an Icelandic reggae-influenced band, they are a reggae band, full stop.

The album’s only weakness is perhaps also its strength. The reggae palate unfortunately contains too many colors which results in the album not really having any distinctively recognizable songs. But then again, as the overall feeling of the album is so positive, why change that?

http://www.icelandreview.com/icelandreview/reviews/?cat_id=16568&ew_0_a_id=356012 - Iceland Review

Ég var mjög hrifinn af fyrstu skífu Hjálma, Hljóðlega af stað. Vissulega skeptískur til að byrja með á íslensk reggíband (það hljómaði nú eiginlega bara eins og þversögn) en það tók nú ekki nema eina hlustun eða tvær fyrir þá að vinna mig á sitt band. Fyrir mitt leyti urðu Hjálmar hinsvegar full þjóðlegir á næstu tveimur plötunum sínum og þá sérstaklega Ferðasót. Jújú, báðar plötunar áttu sína spretti – en hlutfallið af reggíi í blöndunni var bara of lítið. Þið vitið: þegar maður blandar sér þurran Martini, þá er Martini-ið bara aukaatriði. Núna snúa þeir hinsvegar aftur og er nokkuð ljóst að bandið er búið að klæða sig úr lopapeysunum.

Já, það er greinilegt að ferð Hjálma-liða til Jamaíka hefur borgað sig því bandið hefur aldrei hljómað betur en nú. Reggí-sándið er fullkomlega hreinræktað og ógeðslega grúví. Að vanda er hljóðfæraleikur óaðfinnanlegur, enda er valin maður í hverju hlutverki, og heyrist mér á köflum að tónlistamennirnir verða hreinlega að hemja spilagleðina svona til þess að poppið fái að njóta sín. Báðir söngvarar sveitarinnar skila sínu einstaklega vel og er greinilegt að Sigurður Guðmundsson vex og dafnar sem söngvari með hverri plötu. Það verður þó að segjast eins og er að enn sýnir Þorsteinn töluvert meiri tilþrif – hann er er einstaklega flottur söngvari og rödd hans smellur óþæginlega vel við tónlistina.

Það er í raun óþarft að fara út í einstakar lagasmíðar – platan er heilsteypt og flott út í gegn. Lögin eru einfaldar en traustar poppsmíðar sem hljóðfæraleikarnir skreyta listilega. Fyrsta hlustun fær mann til að dúa ansi vel í hnjánum og eftir ‘töku tvö’ er ansi hætt við að maður týni sér í hörku singalongi. Það væri kannski helst að nefna “Manstu” og “Það sýnir sig”. “Manstu” er gleðilegur angistarsöngur, eins furðulega og það nú hljómar, sem státar af flottum melódíum. “Það sýnir sig” er svo hálfgerð einkasýning Sigurðar; hann fer bæði á kostum á hljómborðinu og í túlkun sinni á ágætum texta. Þessum lögum er svo raðað saman og útkoman ansi eldfim. Veikasti blettur plötunnar er um miðbik hennar, lagið “Lýsi ljós”. Það er alls ekki slæmt en dampurinn dettur svolítið úr þar. Kassagítarinn hefði mátt missa sín og sólarstemningin hefði bara átt að halda áfram.

Annars hef ég eiginlega ekki undan neinu að kvarta. Á IV ná Hjálmar að dansa á mjög fínni línu angistar og alsælu á mjög grípandi plötu. Það er í raun stór undarlegt að reggí-sveit skuli vera fær um að syngja sig inn í kalt hjarta íslensku þjóðarinnar. Þjóð sem virðist lítið hirða um reggí, svona fyrir utan konunginn Marley. En það hlýtur að undirstrika eitt: Hjálmar er hreinlega mjög góð og vel spilandi sveit sem er fær um að semja flott popplög! Ég held að það sé bara viðeigandi að IV fái fjórar stjörnur því þetta er besta plata Hjálma - allavega hingað til. - rjominn.is