Jim Cole
Gig Seeker Pro

Jim Cole

Geraardsbergen, Flanders, Belgium | Established. Jan 01, 2008 | SELF

Geraardsbergen, Flanders, Belgium | SELF
Established on Jan, 2008
Band Pop Soul

Calendar

Music

Press


"Jim Cole nam nieuwe cd op "met foutjes""

Jim Cole nam nieuwe cd op "met foutjes" - De Zevende Dag (26/06/2011)


"De soul van Jim Cole"

‘When Love is Not Enough’, de nieuwe plaat van Jim Cole, weerspiegelt diens voorliefde voor oude soul en Motown-klassiekers. Knack Focus sprak met Jim Cole over zijn ‘moeilijke tweede’.

Het vinden van een platenmaatschappij liep voor Jim Cole niet van een leien dakje. Drie jaar na het debuutalbum ‘Soul in 2’ liet uiteindelijk platenmaatschappij Warner haar goedkeurend oog vallen op Jim Cole’s tweede plaat ‘When Love is Not Enough’. Een gesprek met Jimmy Colman, de frontman van de soulband Jim Cole, over zijn ‘moeilijke tweede’, bedrog en het gevecht om bestaansrecht in het Belgische muzieklandschap. ‘Er is zoveel talent in België, maar het geld ontbreekt.’

Hoeveel van je vorige plaat ‘Soul in 2’ blijft er nog over op ‘When Love is Not Enough’?
Jim Cole: ‘Niet veel. Het gepolijste – zeg maar, het geproducete – van de eerste plaat is er helemaal uit en heeft plaatsgemaakt voor meer rauwheid en puurheid. Alles werd tegelijk opgenomen waardoor deze plaat veel meer leeft en het spelplezier echt hoorbaar is in de nummers. Daarom werd het album opgenomen in de JET Studio (oudste muziekopnamestudio van België). Bovendien werkten we met een analoge tape, wat bijzonder duur is, waardoor knippen of plakken niet meer mogelijk was. Staan er fouten op, tant pis. Ik hoor op al die Motown-platen van vroeger ook veel foutjes en dat maakt ze juist zo cool.’

De rode draad doorheen je album is ook deze keer de liefde. Is je plaat autobiografisch? Waarom schrijf je zo vaak over de liefde?
Cole: ‘Omdat muziek voor mij iets is waar ik gemakkelijk mijn ei in kwijt kan. Al gaat het wel op deze plaat, in tegenstelling tot de vorige, veel minder vaak over mezelf. In die drie jaar kwam ik vaak mensen tegen op café met een eigen verhaal, bijvoorbeeld een jongen die het moeilijk had met de breuk met zijn lief of een meisje die haar lief betrapt had met iemand anders. Dat was ook het geval met ‘Time Will Tell’. Dat nummer heb ik echt voor Lady Linn geschreven, als mijn advies voor haar.’

Was ze onmiddellijk enthousiast voor een duet?
Cole: ‘Ja, ze was echt in de wolken toen ik ‘Time Will Tell’ speciaal voor haar had geschreven. Dat nummer was in het begin niet echt een kanshebber voor het album, maar ik wou echt iets samen doen met Lien. Vandaar.’

Zoals je zelf aanhaalde, gaan er een aantal nummers over bedrogen worden. Wanneer voel jij je bedrogen?
Cole: ‘Voor mij is er sprake van bedrog wanneer je het zelf niet in de mot hebt. Wanneer je echt vertrouwen geeft aan iemand en waarbij het ter kwader trouw in je gezicht terugkomt. Daar krijg ik echt enorm veel prikkels op mijn huid van. Vergeven is natuurlijk gemakkelijker dan vergeten. Ik vergeet niet snel, maar ik denk dan ‘My day will come’. Geen wraak, maar gewoon, boontje komt om z’n loontje.’

Het laatste nummer ‘Steal Your Soul’ is een wat stoerder nummer. Past dit wel bij de rest van je plaat?
Cole: ‘Als ik nummers schrijf, dan sta ik daar helemaal niet bij stil. Maar ik was met mijn producer David Poltrock een selectie aan het maken en in ‘Steal Your Soul’ zagen we beide een potentiële single. Het is een harder nummer, beetje Lenny Kravitz-achtig. Uiteindelijk past het wel bij het concept van het album, dat vergelijkbaar is met de film ‘Memento’. Mijn plaat start eigenlijk achteraan. ‘Steal Your Soul’ gaat over verliefdheid, een adrenalineboost die je krijgt wanneer je iemands ziel wilt stelen. Als je teruggaat naar het midden van de plaat, dan kom je in een relatie terecht die niet zo super verloopt. En helemaal op het einde, dus op het begin van de plaat, blijf je alleen achter met ‘So Lonely’.’

Er staat ook een bonustrack op je plaat, een remix van ‘Someday Charlotte’ door Buscemi. Vanwaar die keuze?
Cole: ‘Buscemi had me gevraagd of hij iets met mijn muziek mocht doen. En als Buscemi dat vraagt, dan zeg je natuurlijk ja. Veel mensen willen nog steeds Jim Cole bij de single ‘Someday Charlotte’ plakken, de single van de eerste plaat. Bij wijze van cadeautje krijgen ze die er ook deze keer een beetje bij.’

Hield de overstap van een kleine platenmaatschappij naar een grote zoals Warner niet een aantal restricties in?
Cole: ‘Tot nu toe ondervind ik daar nog niet veel van. Ik steek mijn broek niet af omdat ik bij een major teken. Veel groepen zijn daar natuurlijk sceptisch over. Maar de plaat was al af, dus ik heb niet moeten inbinden. Qua uitstraling is een grote platenmaatschappij natuurlijk veel leuker voor een artiest.’

Wat heb je in die drie jaar tussen ‘Soul in 2’ en ‘When Love is Not Enough’ uitgespoken?
Cole: ‘In 2009 ben ik beginnen lesgeven in het kunstonderwijs. Ik geef een aantal vakken aan de academie, zoals opnametechniek, songwriting, zangles,… Het is – om het cru te stellen – een noodzakelijk kwaad voor een muzikant om te overleven. Langs de andere kant word ik ook positief beïnvloed door leerlingen. Zij laten mij zaken horen waar ik anders misschien niet naar geluisterd had.’

Denk je dat er veel talent verloren ga - Focus Knack (13/05/2011)


"SOUL - Jim Cole - What If Love Is Not Enough"

Ook de vaderlandse popscene ontsnapt niet aan de voortdurende soulrevival. Neem Jimmy Colman uit Geraardsbergen, naamgever van de groep Jim Cole en met When love is not enough trotse vader van een tweede album, dat Motown-soul koppelt aan fellere funk-uithalen die verraden dat zijn platencollectie ook werk van pakweg Lenny Kravitz bevat. Deze muziek zit Jim Cole en producer David Poltrock als
gegoten, genoeg songs blijven ook overeind naast die van de grote voorbeelden. Dat andere liedjes de pastiche niet overstijgen of gebukt gaan onder stereotiepe lyrics, bewijst dat er nog ruimte is voor groei.

SV - Gazet van Antwerpen (18/06/2011)


"DE ECLECTISCHE MELODIEËN VAN JIM COLE «Ik ben een man van veel muziekjes»"

Op zijn nieuwe plaat ‘When love Is Not enough’ kiest Jim Cole voor een meer ongepolijste sound waarin pop en soul elkaar ongegeneerd
besnuffelen. Het blijft allemaal zeer aanstekelijk en dansbaar klinken, maar er is ook ruimte voor de nodige weerhaken.

Jim Cole: «Ik ben nog steeds tevreden over mijn debuut ‘Soul in 2’, inmiddels al drie jaar geleden, maar ik wist al snel dat deze plaat vuiler moest klinken. Daarom heb ik ook beroep gedaan op David Poltrock als producer en ben ik in de legendarische Brusselse Jet Studio gaan opnemen. Daar tref je apparatuur aan die muziekgeschiedenis uitademt. Neem nu bijvoorbeeld de mixtafel: dat is een oude, analoge
tafel waar ‘Thriller’ en ‘Bad’ van Michael Jackson
nog op gemixt zijn. Eigenlijk voel je je daar al een goede muzikant nog voor je een noot ge- speeld hebt.»

Heeft die plaats de nummers op een of andere manier beinvloed?
«Ergens wel, want je zintuigen krijgen een extra boost en dat weerspiegelt zich in wat je opneemt. Ook wanneer je dan in de controlekamer staat en die tapes ziet draaien, denk je dat je aan het dromen bent. We wilden ook op tape opnemen en vasthouden aan de manier waarop er vroeger gewerkt wordt. Ik wilde alles in één take opnemen, fouten of niet. Op die manier zijn er wel enkele slopende sessies geweest maar het resultaat stemde me telkens weer zeer tevreden. We waren natuurlijk goed voorbereid, want zo’n studio kost geld.»

Warner heeft je ondertussen wel aan boord genomen.
«Ik heb een distributiedeal met hen en dat is een comfortabele positie. Warner heeft al een tijd geen Belgische artiesten meer ondersteund of getekend, maar de laatste maanden is daar verandering in gekomen. Het helpt om goed ondersteund te worden en zo’n major heeft toch de nodige expertise aan boord.»

‘Soul in 2’ werd goed ontvangen en heeft ook in Nederland de nodige deuren geopend. Worden de vraagtekens dan groter wanneer je aan een vervolg begint of ben je net zelfzekerder?
«De vraagtekens worden groter want je wil toch laten horen dat je geëvolueerd bent. Je denkt ook meer na, want je gaat bepaalde zaken afwegen. Bij een debuut liggen de kaarten anders geschud: dan spring je gewoon en zie je wel wat er gebeurt. Het grote verschil met het debuut is dat ik er nu goed op gelet heb dat ik de songs ook overtuigend genoeg met een live band kan brengen.»

Je blijft eclectisch klinken zonder je eenheid te verliezen.
«Ik ben een man van veel uiteenlopende uiteenlopende muziekjes en dat zal altijd zo blijven. Maar ik besef wel dat er een link moet zijn tussen de songs, een soort rode draad die alles bij elkaar houdt. Daarom heb ik alles wat ik geschreven had aan David gegeven en hem zijn gang laten gaan. Hij heeft die taak tot een goed einde gebracht en ik kon me vinden in de laatste selectie waarmee hij af kwam voor we aan de opnames begonnen. Deze cd ademt Jim Cole van de eerste tot de laatste noot.»

Op ‘When Love Is Not Enough’ staat er buiten een duet met Lady Linn (‘Time Will Tell’) ook een bonus-remixtrack door Buscemi.
«Het nummer voor Lady Linn heb ik geschreven toen ik met haar een gesprek had zo’n drie jaar geleden, tijdens een periode dat het niet goed ging met haar vriend. Het was mijn advies aan haar. Ik heb wel even getwijfeld of ik het nu wilde opnemen maar door haar te laten meezingen, leek het best te passen. Buscemi stelde zelf voor om een remix te doen van ‘Someday Charlotte’, het nummer waar heel wat mensen me nog mee associëren, en zo krijgt de koper nog een extra cadeautje.»

Dirk Fryns - Metro (16/05/2011)


"Jim Cole - Soul in 2"

Het ene debuut is het andere niet. Jim Cole opereert weliswaar vanuit België en debuteert op een piepklein label, maar uit elke song spreekt een haast verschroeiende ambitie. Soul in 2 roept onwillekeurig vergelijkingen op met Prince, Marvin Gaye, Lenny Kravitz en één enkele keer zelfs Mika. Stuk voor stuk referenties die kunnen tellen, maar Cole durft het aan om zonder blikken of blozen met hen rond de tafel te gaan zitten.

Cole, als we de aantekeningen in het cd-boekje mogen geloven een man wiens roots zich uitstrekken van Paraguay over Spanje tot New York, heeft op Soul in 2 meteen een zelfzeker, volwassen geluid ontwikkeld dat niet alleen gestut wordt door een onmiskenbare drive, maar op de koop toe swingt als het achterste van Jennifer Lopez.

Opener 'Things' zet meteen de krijtlijnen uit: nerveus ritme, strakke funkgitaar en een stem die tot aan de hemel reikt. 'So Am I' en het al van de radio bekende 'Goodbye?' geven aan dat hij de kunst verstaat om glasheldere popsongs in elkaar te knutselen, en getuige het in honing gedrenkte 'Can't Get You off My Head' is hij ook in staat om een ballad te verzinnen waarvoor da ladies bij bosjes aan zijn voeten vallen.

Een compleet foutloos debuut is het niet en met twee nummers minder, 'A Song Named Billie' en 'Do You Remember?', was dit debuut nog gebalder, nog sterker geweest. Maar niettemin staan er genoeg singles, ja zelfs genoeg hits op om hem tegen de zomer tot een begrip in Vlaanderen te maken. En nadien speelt hij met dit repertoire gegarandeerd alle festivals plat. Een Belgisch debuut met internationale allure, quoi. (Evil Penguin)

(Bart Steenhaut) (****) - De Morgen (30/01/2008)


"Cole, Jim: Soul in 2"

Soms hoor je het al na een paar nummers. Dat is bij Jim Cole niet eens nodig; daar volstaan slechts een paar noten. De muziek van deze jongeman (papa komt uit Paraguay, mama is Vlaams) is een mengvorm tussen die van Jamie Cullum, Jamiroquai, Wouter Hamel, Prince en de softe soulkant van Lenny Kravitz. Dit super swingende album is zowel jazzy, funky als soulvol. Daarnaast bezit Cole elastieken stembanden, zingt hij loepzuiver tot in de hogere regionen aan toe en is zijn Belgische bandje retestrak. En dan zijn er nog de productie (kraakhelder), het artwork (tot in de puntjes verzorgd) en de liedjes (tien van de dertien zouden acuut een hit kunnen worden). Voor de volgende uitspraak hoef je niet in de muziek afgestudeerd te zijn om het te horen: Jim Cole gaat het helemaal maken!
WILLEM JONGENEELEN
- Oor (2008)


"Jim Cole :: Soul in 2"

Een goede timing mag je nooit onderschatten. Dat vond ook Jim Cole, die het materiaal voor zijn debuut al ettelijke seizoenen had laten rijpen, maar slechts een van de vier echt geschikt vond om zijn plaat in uit te brengen. Terecht: Soul in 2 smeekt er gewoon om onder een zelfzekere lentezon uit open autoraampjes te spatten.

De 28-jarige Jimmy Colman, een uit Geraardsbergen afkomstige Gentenaar met Paraguyaanse, Spaanse en Amerikaanse wortels, opereert al jaren in de luwte en had al geruime tijd genoeg materiaal bijeengeschreven voor een eerste plaat. De dingen werden echter niet overhaast en met resultaat: het debuut van Jim Cole, de zevenkoppige groep rond de frontman, staat er met een volwassen en rijke sound die lonkt en knipoogt naar Motown en zich maar wat graag spiegelt aan Prince en Marvin Gaye.

Opener "Things" bulkt al meteen van die referenties naar Prince: check de funky touch, de falsetstem van de singer-songwriter, het swingende ritme: alles zit op de juiste plaats. Alleen het botergeile van de Minneapolis Midget ontbreekt op onze checklist, want Cole kiest op Soul in 2 voor het overgrote deel resoluut voor de suikerzoete variant van de soul. Thema’s als dolle verliefdheid, smachten naar die ene onbereikbare en kermen om een vertrappeld hart worden dan ook ten gronde uitgespit en bezongen.

Op zijn best levert dat bruisende songs op als "Someday Charlotte" en "Stop!", dartel als jonge veulens in een wei. De songs drijven op een zomerse feel, nodigen prompt uit tot heupwiegen en vingerknippen, en hebben dus alles wat een instant feelgoodsong nodig heeft. Ook wanneer Cole in een iets lagere versnelling schakelt, zoals in het luilekkere ’Can’t Get You Off Off My Head" en "Ever Since", sijpelt de genoeglijke warmte uit elke porie van de songs.

Getuige "So Am I" en ook het als vooruitgestuurde single bekende "Goodbye", kent Cole bijzonder goed de opbouw van een kraaknette soulvolle popsong, fris en luchtig als een goed opgeklopte sabayon. De zanger kan daarbij bovendien ten volle rekenen op een hechte groep die door de jaren heen met hem is meegegroeid, en hij toont geen schroom om uit te pakken met zijn verbazende stembereik. Voor een zwarte soul brotha zal Cole dan wel niet meteen genomen worden, een geloofwaardige blanke soulzanger horen we hier wel aan het werk.

De in honing gedrenkte songs lepelen bijzonder makkelijk en smakelijk naar binnen, maar jammer genoeg zijn de zoetsappige arrangementen niet altijd op zijn plaats en had het bittere en zelfs zure smakenpalet ook wel mogen worden aangesproken. Zo draagt een song als "Soul in 2", over door je geliefde bij het groot huisvuil geparkeerd worden, met zijn vrolijk swingende verpakking manifest de verkeerde boodschap uit. Iets minder schaterlachen in de zon, iets meer huilen naar de maan, leek een gepastere combinatie. Ook toont zich in de beperking de meester: iets minder songs zou dit album meer spankracht verleend hebben, maar passons.

Ten huize Jim Cole is het handenwrijvend aanschuiven aan een zomers buffet met suikerzoete amuse-gueules, het is alleen zaaks bij de beste gerechten zich kogelrond te eten.

Mieke Boone - Goddeau( 21/05/2008)


"Cole got soul"

Onlangs verwees Uw Dienaar nog in een andere recensie naar een Belgische band die hij jaren geleden al eens als bij toeval had leren kennen. Dat er nu, zoveel jaren later, uiteindelijk een volwassen album onder zijn neus werd geschoven en dat hij daar niet meteen zwaar van onder de indruk was, dát schreef hij er ook nog bij.

Welnu: de blauwdruk van dat verhaal kan eigenlijk grotendeels worden toegepast op Jim Cole. Ook al Belgisch, ook jaren geleden al eens aangeklopt toen ondergetekende nog wat optredens organiseerde in een klein en bescheiden jeugdhuis. We hielden de boot toen af omdat het allemaal nog te pril en te onzeker klonk. En kijk nu: Jim Cole is gegroeid, ouder geworden en komt ook al met een volledig debuutalbum aandraven. Wat meer is: hier vertellen de mannen van het inlandse platenlabel Evil Penguin geen prietpraat als ze hun poulain omschrijven als 'bijzonder internationaal klinkend' en 'bulkend van de ambitie'. Laat dit debuut horen aan gelijk welke toevallige luisteraar en slechts weinigen zullen hier 'een kleine Vlaming' in horen.

Op 'Soul in 2' opent de mens uit Geraardsbergen bijvoorbeeld met 'Things', een kruising tussen Justin Timberlake en Pharell Williams. We kid you not! Weinig later krijgen we al 'Goodbye' tegen onze aambeien gekegeld en ook die single is er niet naast. Een volle poppy sound, goeie arrangementen, excellente stem, sterk uitgebalanceerd nummer: niks op aan te merken eigenlijk, en zo staan er nog wel enkele pareltjes op 'Soul in 2'. Denk aan Lenny Kravitz onder anderen, maar denk vooral ook heel vaak aan Ben Folds. Of als we het toch Vlaams moeten gaan zoeken: Soapstarter, Lalalover, that should do the trick.

Weinig debuutalbums staan van begin tot eind als een huis, en ook op de eerste worp van Jim Cole is dat niet anders. Alle songs klinken dan wel behoorlijk en in se gaan ze nérgens of nooit uit de bocht, maar toch missen we hier en daar wat kruiden op wat de man serveert. Af en toe mag het nog ietsje ruwer, ietsje steviger, ietsje meer gedurfd, ietsje catchier ook. Wie weet klinken alle tracks na twintig luisterbeurten wél allemaal herkenbaar in ons hoofd, maar een drietal songs die je al van bij de eerste keer bij het nekvel grijpen: dat zou niet te veel gevraagd mogen zijn. Als je dan toch de lyrics in het boekje toevoegt en als een volleerd tieneridool voor de foto poseert, kan je die bakvissen maar beter 'servicen' met een no-nonsensedansvloer-killah. Doe het voor de meisjes, Jim, voor ons hoeft het niet per se. En voor je pensioen!

Niettemin geven we ruiterlijk toe dat dát al aardig richting detailkritiek gaat, net zoals het ook muggenziften is als we in de intro van 'Stop!' plots de geest van Axelle Red en 'Le monde tourne mal' horen ronddwalen. Op de keper beschouwd is 'Soul in 2' immers een bijzonder knap en soulvol debuut van een man die goeie muzikanten rond zich wist te scharen en na jaren in de schaduw klaar lijkt om voorgoed op het voorplan te treden. Vergeet Günther Neefs en diens krampachtige maar oubollige poging om Motown te klinken: Jim Cole is ook niet zwart, maar zo klinkt hij wel.

Frederik Jaques - Cutting Edge (04/02/2008)


"'Een echte kameleon wil ik zijn' M/V VAN DE WEEK: JIM COLE"

Nadat hij drie jaar euforisch is opgegaan in zijn ontdekking van de soulcatalogus, groeit Jim Cole door naar zijn tegenpool, de blues. 'Het mocht wat rauwer nu.'

We kennen hem van 'Someday Charlotte', en van de Motown-tournee die hij met Brahim en Sandrine ondernam. Maar Jim Cole heeft veel meer muziekjes in zich en - dat wil hij wel geweten hebben - hij vindt het nu wel tijd om wat verder te gaan dan de retrosoul waarmee hij de afgelopen jaren haast synoniem stond.

'Ik ben mijn carrière begonnen als singer-songwriter,' legt hij uit, 'maar ik ben een paar jaar geleden zo overdonderd geraakt door mijn ontdekking van de soulmuziek, dat ik een tijdje echt met oogkleppen op rondliep. Ik heb heel veel opgeslorpt, maar ik heb het nu wel gehad. Die lange tournee door de culturele centra met Motown-songs zorgde er ook voor dat ik enkel met dat soort muziek bezig was. Nu is het weer tijd voor wat Elbow. Ik heb weer meer behoefte aan andere soorten muziek.'

Je nieuwe plaat drukt die dualiteit merkwaardig uit. De eerste helft bevat soul-oefeningen, de tweede helft zoekt het veel breder.

'Ik heb veel geschreven de voorbije drie jaren, zonder te denken aan een album. David Poltrock, die de plaat produceerde, heeft een selectie gemaakt. Hij vond inderdaad ook dat er veel materiaal was dat niet zo goed bij elkaar paste. In de studio hebben we die songs dichter bij elkaar gebracht door ze een gelijkende klank te geven in Studio Jet. Maar achteraan op de plaat staan inderdaad heel andere nummers.'

In die eerste helft heb ik het gevoel dat je dicht bij bekende voorbeelden als Stevie Wonder, Diana Ross, Smokey Robinson blijft.

'We wilden zeker geen stijloefeningen hebben op deze plaat. Wat wel waar is, is dat we nogal wat opnametechnieken hebben gebruikt die ons dicht bij de soulperiode brengen. Eigenlijk was Stax het grote voorbeeld: we hebben opgenomen met weinig middelen, zoveel mogelijk live, zonder Protools en op analoge tape. We konden dus ook maar opnemen toen we er helemaal klaar voor waren.'

Dus je vindt niet dat 'So lonely' wel iets van Stevie Wonder heeft?

'Het is vooral schatplichtig aan een song op I feel no fret van de Average White Band. Ik had het niet eens door, tot ik het bewuste nummer hoorde. Toen voelde ik me wel even slecht, ja. David zegt dan dat er zoveel geleend wordt, en dat is natuurlijk ook zo. Dus proberen we het dan maar zo persoonlijk mogelijk te spelen.'

Het geeft je wel een imagoprobleem. Ben je nu een retrosoulbrother, of een soulrocker, of een singer-songwriter?

'Ik heb altijd opgekeken naar artiesten als David Bowie, die als echte kameleons regelmatig van identiteit konden veranderen. 'What if love' is meer een typisch nummer voor Radio 2, terwijl je 'Steal your soul' veeleer op StuBru zou verwachten.'

Vind je het belangrijk hoe je overkomt?

'Ja, daar let ik op. Ik denk dat een artiest de sociale media in zijn voordeel kan gebruiken. Sommigen hebben daar mensen voor in dienst. Ik niet, ik doe het zelf. Ik twitter een beetje, en op mijn Facebookpagina's zorg ik twee, drie keer per dag voor updates.'

Zoals het goeie soul betaamt, zing je uitsluitend over relaties. Maar zoals ze bij jou negatief aflopen, pas je beter bij de bluestraditie.

'Precies! Ik ben steeds meer naar oude rhythm-'n-blues gaan luisteren. Die klinkt rauwer en daar vind je die thema's meer aanwezig. Maar het zijn geen autobiografische teksten, het zijn gewoon de verhalen die ik hoorde van vrienden. Daaruit kwam de cd-titel When love is not enough voort en dat werd dan een soort concept voor de plaat.'

Kortom, de plaat is pure therapie voor gebroken harten.

'Ik zal je iets verklappen: je moet de plaat van het einde naar het begin beluisteren: ze begint met verliefdheid en eindigt met een man die alleen achterblijft.'

De plaat is opgenomen in Studio Jet, die bijna verloren was, maar nu toch gered. Een goeie zaak?

'Reken maar. Daar hangt een mystiek die je het gevoel geeft dat je een oude plaat gaat maken. En ze hebben zoveel vintage materiaal: oude micro's, een mengtafel die Michael Jackson gebruikte voor Thriller, een goeie klank. Een fantastische studio.'

'When love is not enough' verschijnt vandaag op Warner.

PETER VANTYGHEM - De Standaard (14/05/2011)


"Jim Cole: Soul in 2"

Voor Digg*ers van: warme soul van eigen makelij, Motown op de kruising van Leie en Schelde.

Torenhoge clichés horen niet op Digg* thuis, maar heel soms bevatten ze ook meer waarheid dan de spreekwoordelijke koe. In het geval van Jim Cole durven we zelfs gemeenplaatsen als ‘talent komt altijd bovendrijven’ en ‘de aanhouder wint’ gebruiken. Deze kleine, jonge soul-adonis uit Gent heeft het in zijn relatief korte carrière niet onder de markt gehad: als de drijvende kracht achter het opgeheven Dijenik en ondanks een gouden stem en knappe rocknummers werd Cole – né Jimmy Colman – straal genegeerd door de mensen die er toe doen en gruwelijk verwaarloosd door de mensen die er geld konden aan verdienen. Vijf jaar na de feiten bewijst Cole met ‘Soul In 2’ dat ze ongelijk hadden en zet hij ze beleefd een gigantische neus: van alle jonge honden die dezer dagen de inheemse popscène bestormen, behoort hij puur op talent en songwriterscapaciteiten tot de top in België.

Soul. Dat is de handelswaar waarmee Cole heden ten dage de muziekmarkt afschuimt. Geheel terecht overigens, want Colman (met Zuid-Amerikaans bloed in de aderen) beschikt over de juiste stem om zich in dit vaak onderschatte genre te onderscheiden. Hoog of laag, mannelijk of vrouwelijk, vlak of gelardeerd, het maakt Cole allemaal weinig uit: zijn bereik is verbluffend, net als zijn onberispelijke timing, zijn neus voor vocaliseringen en uitgekiende arrangementen. Tel daarbij nog een band die door de jaren heen met hem is meegegroeid, en je ontdekt op ‘Soul In 2’ een man die van zelfs het kleinste detail een zaak van leven en dood maakt.

Wie op ‘Soul In 2’ op zoek gaat naar onvervalste rocknummers, zal bedrogen uitkomen. Enkel afsluiter ‘Do You Remember’ dweept met iets gevaarlijkere gitaaruithalen, en het is geen toeval dat net dat nummer het minste van de plaat is. Het is een vreemde eend in de bijt tussen de glad geproduceerde, maar genuanceerde soulpop die de hoofdmoot van Cole’s oeuvre uitmaakt. De uitstekende single ‘Goodbye?’, met zijn heerlijke melodie en aan The Beach Boys verwante backings, kende u waarschijnlijk al van de radio, maar ‘Soul In 2’ bevat genoeg andere momenten die naar de keel grijpen: ‘Can’t Get You Off of My Head’ verzoent miezoete eighties soul met een duistere Rhodes-onderlaag zoals we die bij Portishead aantreffen, het uptempo titelnummer bedient zich van een brugje dat zich na één luisterbeurt in de gehoorgangen nestelt en ‘Everything’s Gonna Be Alright’ bevat genoeg mineure akkoorden om herinneringen op te roepen aan het beste van Lenny Kravitz en Massive Attacks ‘Blue Lines’.

Tijdens ‘Ever Since’ zullen bij echte souladepten de oren onbedwingbaar aan het flapperen slaan, want ondanks de onmiskenbare referenties aan ‘Kiss from a Rose’ (van Seal) in het refrein, is dit een gloedvolle soulballad die de gensters tot aan de hemel doet opstijgen. En eveneens dé song die bewijst dat Cole, naast nationale topklasse, ook internationaal enkele al dan niet zelfverklaarde toppers het vuur aan de schenen kan leggen. Want wie luistert naar opener ‘Things’, hoort een onderhoudende, uiterst dansbare Vlaamse variant op de succesfomule van onder andere Justin Timberlake. Zonder de onmiskenbare stempel van gehypete producers(duo’s), maar aangelengd met een serieuze scheut Neneh Cherry in de backings.

Ongetwijfeld zult u elders lezen dat Jim Cole klinkt als een zwarte soulzanger, maar niets is minder waar. Cole klinkt als de perfecte blanke buurman, maar diep in hem huist merkbaar een hart dat intens klopt voor soul. Dat vraagt flexibiliteit, liefde voor soulmuziek en inlevingsvermogen, en Cole toont met ‘Soul In 2’ aan dat we niet langer op internationale grootheden aangewezen zijn voor een portie warme, ‘blanke’ soul. Motown ligt weliswaar nog niet in Gent, maar Gent kruipt met ‘Soul in 2’ wel voorzichtig richting Motown. Net op tijd, want het aanbod van echt relevante gitaarbandjes in de Gentse periferie – en in België in het algemeen – begon echt wel heel schraal te worden.

Joost Devriesere - Digg 10/02/2008


"Jim Cole - Soul in 2"

Onlangs verwees Uw Dienaar nog in een andere recensie naar een Belgische band die hij jaren geleden al eens als bij toeval had leren kennen. Dat er nu, zoveel jaren later, uiteindelijk een volwassen album onder zijn neus werd geschoven en dat hij daar niet meteen zwaar van onder de indruk was, dát schreef hij er ook nog bij.

Welnu: de blauwdruk van dat verhaal kan eigenlijk grotendeels worden toegepast op Jim Cole. Ook al Belgisch, ook jaren geleden al eens aangeklopt toen ondergetekende nog wat optredens organiseerde in een klein en bescheiden jeugdhuis. We hielden de boot toen af omdat het allemaal nog te pril en te onzeker klonk. En kijk nu: Jim Cole is gegroeid, ouder geworden en komt ook al met een volledig debuutalbum aandraven. Wat meer is: hier vertellen de mannen van het inlandse platenlabel Evil Penguin geen prietpraat als ze hun poulain omschrijven als 'bijzonder internationaal klinkend' en 'bulkend van de ambitie'. Laat dit debuut horen aan gelijk welke toevallige luisteraar en slechts weinigen zullen hier 'een kleine Vlaming' in horen.

Op 'Soul in 2' opent de mens uit Geraardsbergen bijvoorbeeld met 'Things', een kruising tussen Justin Timberlake en Pharell Williams. We kid you not! Weinig later krijgen we al 'Goodbye' tegen onze aambeien gekegeld en ook die single is er niet naast. Een volle poppy sound, goeie arrangementen, excellente stem, sterk uitgebalanceerd nummer: niks op aan te merken eigenlijk, en zo staan er nog wel enkele pareltjes op 'Soul in 2'. Denk aan Lenny Kravitz onder anderen, maar denk vooral ook heel vaak aan Ben Folds. Of als we het toch Vlaams moeten gaan zoeken: Soapstarter, Lalalover, that should do the trick.

Weinig debuutalbums staan van begin tot eind als een huis, en ook op de eerste worp van Jim Cole is dat niet anders. Alle songs klinken dan wel behoorlijk en in se gaan ze nérgens of nooit uit de bocht, maar toch missen we hier en daar wat kruiden op wat de man serveert. Af en toe mag het nog ietsje ruwer, ietsje steviger, ietsje meer gedurfd, ietsje catchier ook. Wie weet klinken alle tracks na twintig luisterbeurten wél allemaal herkenbaar in ons hoofd, maar een drietal songs die je al van bij de eerste keer bij het nekvel grijpen: dat zou niet te veel gevraagd mogen zijn. Als je dan toch de lyrics in het boekje toevoegt en als een volleerd tieneridool voor de foto poseert, kan je die bakvissen maar beter 'servicen' met een no-nonsensedansvloer-killah. Doe het voor de meisjes, Jim, voor ons hoeft het niet per se. En voor je pensioen!

Niettemin geven we ruiterlijk toe dat dát al aardig richting detailkritiek gaat, net zoals het ook muggenziften is als we in de intro van 'Stop!' plots de geest van Axelle Red en 'Le monde tourne mal' horen ronddwalen. Op de keper beschouwd is 'Soul in 2' immers een bijzonder knap en soulvol debuut van een man die goeie muzikanten rond zich wist te scharen en na jaren in de schaduw klaar lijkt om voorgoed op het voorplan te treden. Vergeet Günther Neefs en diens krampachtige maar oubollige poging om Motown te klinken: Jim Cole is ook niet zwart, maar zo klinkt hij wel.

Frederik Jaques - Cutting Edge


"Jim Cole - Soul in 2"

Voor Digg*ers van: warme soul van eigen makelij, Motown op de kruising van Leie en Schelde.

Torenhoge clichés horen niet op Digg* thuis, maar heel soms bevatten ze ook meer waarheid dan de spreekwoordelijke koe. In het geval van Jim Cole durven we zelfs gemeenplaatsen als ‘talent komt altijd bovendrijven’ en ‘de aanhouder wint’ gebruiken. Deze kleine, jonge soul-adonis uit Gent heeft het in zijn relatief korte carrière niet onder de markt gehad: als de drijvende kracht achter het opgeheven Dijenik en ondanks een gouden stem en knappe rocknummers werd Cole – né Jimmy Colman – straal genegeerd door de mensen die er toe doen en gruwelijk verwaarloosd door de mensen die er geld konden aan verdienen. Vijf jaar na de feiten bewijst Cole met ‘Soul In 2’ dat ze ongelijk hadden en zet hij ze beleefd een gigantische neus: van alle jonge honden die dezer dagen de inheemse popscène bestormen, behoort hij puur op talent en songwriterscapaciteiten tot de top in België.

Soul. Dat is de handelswaar waarmee Cole heden ten dage de muziekmarkt afschuimt. Geheel terecht overigens, want Colman (met Zuid-Amerikaans bloed in de aderen) beschikt over de juiste stem om zich in dit vaak onderschatte genre te onderscheiden. Hoog of laag, mannelijk of vrouwelijk, vlak of gelardeerd, het maakt Cole allemaal weinig uit: zijn bereik is verbluffend, net als zijn onberispelijke timing, zijn neus voor vocaliseringen en uitgekiende arrangementen. Tel daarbij nog een band die door de jaren heen met hem is meegegroeid, en je ontdekt op ‘Soul In 2’ een man die van zelfs het kleinste detail een zaak van leven en dood maakt.

Wie op ‘Soul In 2’ op zoek gaat naar onvervalste rocknummers, zal bedrogen uitkomen. Enkel afsluiter ‘Do You Remember’ dweept met iets gevaarlijkere gitaaruithalen, en het is geen toeval dat net dat nummer het minste van de plaat is. Het is een vreemde eend in de bijt tussen de glad geproduceerde, maar genuanceerde soulpop die de hoofdmoot van Cole’s oeuvre uitmaakt. De uitstekende single ‘Goodbye?’, met zijn heerlijke melodie en aan The Beach Boys verwante backings, kende u waarschijnlijk al van de radio, maar ‘Soul In 2’ bevat genoeg andere momenten die naar de keel grijpen: ‘Can’t Get You Off of My Head’ verzoent miezoete eighties soul met een duistere Rhodes-onderlaag zoals we die bij Portishead aantreffen, het uptempo titelnummer bedient zich van een brugje dat zich na één luisterbeurt in de gehoorgangen nestelt en ‘Everything’s Gonna Be Alright’ bevat genoeg mineure akkoorden om herinneringen op te roepen aan het beste van Lenny Kravitz en Massive Attacks ‘Blue Lines’.

Tijdens ‘Ever Since’ zullen bij echte souladepten de oren onbedwingbaar aan het flapperen slaan, want ondanks de onmiskenbare referenties aan ‘Kiss from a Rose’ (van Seal) in het refrein, is dit een gloedvolle soulballad die de gensters tot aan de hemel doet opstijgen. En eveneens dé song die bewijst dat Cole, naast nationale topklasse, ook internationaal enkele al dan niet zelfverklaarde toppers het vuur aan de schenen kan leggen. Want wie luistert naar opener ‘Things’, hoort een onderhoudende, uiterst dansbare Vlaamse variant op de succesfomule van onder andere Justin Timberlake. Zonder de onmiskenbare stempel van gehypete producers(duo’s), maar aangelengd met een serieuze scheut Neneh Cherry in de backings.

Ongetwijfeld zult u elders lezen dat Jim Cole klinkt als een zwarte soulzanger, maar niets is minder waar. Cole klinkt als de perfecte blanke buurman, maar diep in hem huist merkbaar een hart dat intens klopt voor soul. Dat vraagt flexibiliteit, liefde voor soulmuziek en inlevingsvermogen, en Cole toont met ‘Soul In 2’ aan dat we niet langer op internationale grootheden aangewezen zijn voor een portie warme, ‘blanke’ soul. Motown ligt weliswaar nog niet in Gent, maar Gent kruipt met ‘Soul in 2’ wel voorzichtig richting Motown. Net op tijd, want het aanbod van echt relevante gitaarbandjes in de Gentse periferie – en in België in het algemeen – begon echt wel heel schraal te worden. - Digg


"Jim Cole - Soul in 2"

Soms hoor je het al na een paar nummers. Dat is bij Jim Cole niet eens nodig; daar volstaan slechts een paar noten. De muziek van deze jongeman (papa komt uit Paraguay, mama is Vlaams) is een mengvorm tussen die van Jamie Cullum, Jamiroquai, Wouter Hamel, Prince en de softe soulkant van Lenny Kravitz. Dit super swingende album is zowel jazzy, funky als soulvol.

Daarnaast bezit Cole elastieken stembanden, zingt hij loepzuiver tot in de hogere regionen aan toe en is zijn Belgische bandje retestrak. En dan zijn er nog de productie (kraakhelder), het artwork (tot in de puntjes verzorgd) en de liedjes (tien van de dertien zouden acuut een hit kunnen worden). Voor de volgende uitspraak hoef je niet in de muziek afgestudeerd te zijn om het te horen: Jim Cole gaat het helemaal maken! WILLEM JONGENEELEN - Oor


Discography

2008: Soul in 2 (evilpenguin records)
2011: When Love Is Not Enough (Villamayorecords/Warner Music Belgium)

Photos

Bio

2008. Someday Charlotte. Does not ring a bell? Of course it does. Someday Charlotte was one of the musical highlights of 2008. This popsong with a sixties twist was one of Jim Coles hits that entitled him to a spot in the annals of Belgian and Dutch music. The song was released in both Belgium and The Netherlands and became a big hit. But Jim Cole was not a one-day wonder, mind you! Someday Charlotte was one of the songs that pushed Coles debut album, Soul in 2, high in the charts. Soul in 2 was well received: it got four-star reviews in newspapers and on internetblogs (De Morgen, OOR, Stage, Digg, Cutting Edge) and gave a boost to young Coles career.
With Someday Charlotte Jim Cole proved to be a very talented songwriter and singer. The song was picked up nationwide, both in Belgium (Studio Brussels, Radio 1, Radio2, MnM, Radio 1) and The Netherlands.

2011. Two years later. High time for the next step: Jim Cole uses the slipstream of his debut to release his second album When love is not enough (is it ever?). On this album Cole shows that he has grown both as a songwriter and a musician/singer.
The differences with Soul in 2? There are some. Less introspection, more exploration. A coming of age album, if you want. For this album, Cole had a different recording approach: he wanted his record to sound live. You can still hear Coles love for old soul and Motown/Stax classics, but the sound is less polished. He did not use too many overdubs and worked with some old vintage mics. The result is a fairly rawer sound that refers to the sound of Mark Ronsons work (Amy Winehouse, Daniel Merriweather; also Daptone).
When love is not enough was recorded in the famous Jet Studios @Brussels. The engineer was Staf Verbeek, the producer David Poltrock.
Think old school soul, scratches on the heart and fierce hooks below the belt.

2013: Jim makes a U-turn and goes back to what he was known for in the beginning: playing rock music. When writing the songs, most of his inspiration came from listening to bands such as Radiohead, Arctic Monkeys, Foals etc. but lots of dance music as well. So he hooked up with the boys from Raveyards (ex-The Subs, ex-Soapstarter) to produce his new songs. Soon to be released, but already available in my EPK: Time, All For You and The Ides Of March are free to listen to!

Band Members