Aderlating

>Na de review van Spear Of Gold And Seraphim Bone Part One welke zojuist werd geplaatst op Ashladan is het tijd voor het interview met de band zelf. Wij spraken de muzikale geeft achter het project Aderlating; Mories. Ondanks de zwartgallige muziek en de duistere artwork bleek de man in kwestie een hele normale aardige man te zijn.



Kun je iets over het project Aderlating vertellen?
Aderlating is oorspronkelijk ontstaan voor het live brengen van ideeën die ik had. Gnaw Their Tongues werd veel gevraagd voor liveoptredens. Onder die naam wil ik echter niet optreden. Dat is onmogelijk om goed te brengen. Ik had er ook geen zin in om met veel mensen te gaan optreden; in een bus te zitten; etc. Wat ik wel wou, is met een kleine bezetting onze horrorsoundscapes live te gaan brengen. Na wat probeersels alleen, besloot ik toch mijn maat Erik (Mowlawner) te vragen om mee te doen. Dat klikte heel goed. We brengen een mengeling van black metal, drone, noise en improvisatie; drums, zang en vele synths/apparaten. In 2009 en 2010 hebben we elke maand wel ergens opgetreden, ook in het buitenland (USA, Frankrijk en binnenkort Italië). Naast live activiteiten is Aderlating uitgegroeid tot een separate band. We hebben inmiddels ook veel muziek gereleased op verschillende formaten.

Zit er een bepaald doel of boodschap achter jouw muziek?
Het doel is vooral onze muzikale visie uit te kotsen op publiek. Zowel op mentaal, als op fysiek vlak. We horen vaak dat onze optredens 'intens' en geestelijk uitputtend zijn. De aanvallen van lage tonen en scherpe hoge 'zweepslagen' zijn inderdaad goed uitputtend. Dit is muziek die energie zuigt i.p.v. geeft. Na een optreden ben ik vaak ook helemaal 'leeg'. De boodschap, daar lopen we niet mee te koop. Dat is persoonlijk. Het is een mooie manier om frustraties van me af te schreeuwen en mijn geest weer leeg te maken.

Waar haal je de meeste inspiratie vandaan?
Inspiratie komt voornamelijk uit onszelf. Inpluggen, geest open en gaan - als je begrijpt wat ik bedoel. Albums zijn gecomponeerd, etc. Live zit er wel een opbouw in, maar improvisatie is toch heel belangrijk. Het kan zomaar gebeuren dat middenin een optreden alles omgegooid wordt. Bij veel van mijn muziek is de belabberde toestand van de wereld toch wel de belangrijkste inspiratie.

Er zijn procentueel niet veel mensen die iets kunnen met de muziek van Aderlating. Vind je dat erg of probeer je toch altijd zo veel mogelijk mensen te overtuigen om meer drone te gaan beluisteren?
Nee, totaal niet (2x). We doen het vooral voor onszelf. Het is natuurlijk wel leuk als er mensen komen kijken of dat de cd's verkopen. Voor een lege zaal staan (na 3 uur te hebben gereisd), daar heb je niet zoveel aan. Maar de 'scene' is inderdaad klein. We spelen liever met metal bands dan pure noise-avonden. De hele avond naar noise optredens kijken, vind ik zelf ook niet boeiend. Ik vind afwisseling op een avond veel beter. Helaas zijn veel mensen niet zo open minded.

Je krijgt waarschijnlijk enkel reviews terug met een punt boven de 8 of onder de 3. De stijl waarin je speelt heeft zo veel karakter dat iemand er wel een sterke mening over moet hebben. Ik kan me voorstellen dat het merendeel van die reviews in de laatste categorie vallen. Hoe ga je daarmee om?
Nou, eigenlijk zijn reviews overwegend positief. 1 op de ± 6 reviews is negatief. Ik weet van te voren dat deze muziek niet voor iedereen is. Vind je er niks aan: prima. Vind je het wel leuk:ook dikke prima. Het zal wat ik doe niet beïnvloeden. Ik doe wat ik doe.

Naast Aderlating heb je ook de band Gnaw Their Tongues, liggen beide in elkaars verlengde of probeer je je met beide projecten toch op een ander publiek te richten?
Niet perse een ander publiek. De muziek ligt wel uit elkaar. GTT is misschien wat meer gestructureerd en melodieus (al zullen sommige mensen dat niet zo horen - hahahaha). Aderlating is toch vooral puur contact met het onderbewustzijn en ontstaat uit de wisselwerking tussen Erik en mezelf.

Hoe zien je live shows er uit? Probeer je dicht bij het albumwerk te komen of ga je liever een andere richting uit?
Beiden. We spelen wel 'nummers', alleen is de uitvoering onderhevig aan het moment. We improviseren er ook lustig op los. We spelen meestal in het complete donker en hebben er 'visuals' bij. Kijken naar mensen gebogen over een tafel (alhoewel ik er ook bij drum), is niet heel boeiend. De visuals helpen bij het 'visuele' aspect. Het mooiste is wanneer mensen gegrepen worden door de muziek en in 'trance' raken. Het licht uit, helpt daarbij. Ik heb in het begin nog gedacht aan theatrale toestanden, maar dat wordt al zoveel gedaan en past niet goed bij mij. Ik ben heel erg 'no-nonsense'. Het gaat puur om mijn muziek, en niet om mij. Als het warm is dan sta ik in een korte broek en blote voeten op het podium. Geen uiterlijk vertoon.

De muziek van Aderlating en vele andere genregenoten is depressief/duister. Denk je dat het goed mogelijk is om een vrolijk album op te nemen in deze stijl of gaat dat tegen een bepaald principe in?
Ik denk niet dat het ooit vrolijk gaat worden – hahahaha. Mooi/ schoon wel, maar niet vrolijk. Als ik muziek maak, dan is dat altijd vanuit een bepaald negatief beeld/ gevoel. Als ik me goed voel dan uit ik dat op andere manieren.

Wat zijn de plannen voor de toekomst?
Vooral veel optreden; beter worden in optreden; platen uitbrengen; en er staan nog wat collabs in de planning

- Ashladan

The most base emotions in the human canon are primal. Aggression, fear and cruelty (arguably) do not react out of some clear cognitive process but from an instinctual, visceral place that is not only hard for us to recognize but almost impossible to confront. Most of the loud music scene (I’m thinking metal, hardcore, punk, etc.) seems to forget these ideas entirely, and it’s their loss. Swans had it right. If you want it to hit hard, and viciously so, boil the entire concept of music down to its barest, darkest, harshest elements and leave everything else in the piss-bucket outside.

This is where Netherland composer Anderlating comes in. While Aderlating’s astounding new composition, Spear of Gold and Seraphim Bone, wedges itself into the camp of dark noise, what it really does is take elements from dark ambient (Lustmord), the more experimental side of black metal (Barzum) and laptop experimentation (Fennesz) and strip them of melody, progression, and anything that would elicit conscious thought. The result is an album of primal textures that overwhelm the listener with a torrent of fear and anger at their most un-nameable.

Aderlating is a master of choosing frequencies and the right sounds to mix into the music. The entire album seems to include a howl from deep within a long abandoned pit. Two songs (if they can so be called) stand out amidst the bleak soundscapes and pound in aggressive black metal fashion, but are so drenched in reverb and ambience that it sounds as though you’re listening to a Bathory concert at the very back of Notre Dames with no PA system. In the end, it becomes an indiscernible howl of desperation and pain, with only the snare and ride cymbal cutting above the mix before being swallowed up in the maelstrom.

I spent the majority of my first listen waiting for Aderlating to trip up and kill the mood with either something too clear, a discernible vocal line, or a pounding guitar riff. It was not to be. The album is just too dense, too focused, and too ruthless in achieving its goal: overwhelming emotional response. While there are a select few truly visceral albums out there, none of them sound like this. It is sonically distinct and so far removed from the genres it embraces as to be almost unrecognizable but repeatedly gratifying to the adventurous listener. Embrace close but proceed with caution.


REVIEWED BY NEIL LEVENS
NEIL’S FAVE TRACKS: “Descending the Naraka” • “Spear of Gold and Seraphim Bone” • “A Burial On The Shores of Mount Sinai”

- Groovemine

Een gulp auditieve kots van meer dan een uur: veel accurater zullen we dit album nooit kunnen beschrijven. Dit is immers zo compromisloos dat het haast idiote proporties aanneemt. Jammer dat we momenteel niet over die vochtige kelder beschikken om het helemaal compleet te maken.

Een naam als Aderlating (het medische synoniem flebotomie heeft meteen al een stuk minder dat aura van middeleeuwse martelpraktijken) draagt al aardig wat dreiging in zich. Met een vorige release als The Nectar Of Perversity Springs From The Well of Depression kom je ook al een heel eind. Spear Of Gold And Seraphim Bone (Part One) (het vervolg verschijnt normaal later dit jaar) sluit daarbij aan. Mories (bij het bevolkingsregister beter bekend als Maurice De Jong), die tevens de figuur achter Gnaw Their Tongues is, maakt met Aderlating soundscapes die verder gaan dan het kinderlijk gewelddadige van de metal, het volume van de drone en het extremisme van de noise. Hij gooit ze allemaal samen in een blender en de stinkende smurrie die er uit komt, is het soort prut dat je verafschuwt of waar je meteen in ligt te wentelen als een zwijn in een strontpoel.

Volgens de informatie in het (overigens prachtig vormgegeven) boekje is Mories de man van ‘Gravepiss and Flagellation’ en is z’n kompaan Eric die van ‘Templesong and Faeces’. Wat je te horen krijgt is dan ook een bombastische trip die zelfs de meest dolgedraaide junk niet bedenken kan. Je zou het kunnen zien als een soundtrack bij de transgressieve schrijfsels van volk als Dennis Cooper, een geluidsband bij verhalen over reizen naar een mentale duisternis die voorbij de grenzen van het aanvaardbare gaat: automutilatie, sadisme, coprofagie, kannibalisme. Dat soort bezigheden. Een echte skullfuck voor wie het niet zot genoeg kan.

Geen idee wat de ingrediënten precies zijn en wat ermee wordt aangevangen, maar vanaf “Black Emperor At The Temple’s Gate” wordt er meteen gerotzooid met synths, effecten, vervormingen, golven van ruis en noise met een densiteit die normaal enkel weggelegd is voor symfonische orkesten. Het is kille en wurgende muziek, pakweg zoals het werk van Khanate, maar tegelijkertijd ook uit z’n voegen barstend, gebukt gaand onder lagen en lagen noise, gemutileerde percussie en hier en daar misschien zelfs een doodsreutel. En dat wordt dan nog eens verder gezet met “Descending The Naraka I”, dat misschien een tintje desolater klinkt.

De blackmetalinvloed is dan weer duidelijker aanwezig in de titeltrack, met grotesk vervormde percussie, alsof machines uit de textielindustrie en verknipte drums om dominantie vechten in de drukste verkeerstunnel van een verdorven metropool. Het vierde stuk, “A Burial On The Slopes Of Mount Sinai”, biedt even rust, wijkt af van de onaflatende klankendiarree, maar het is één en al heimelijkheid, want de hellepoorten worden snel weer geopend en bereiden de weg voor de afmattende eindsprint van vijfentwintig minuten die de luisteraar dan nog te wachten staat. Dit album is niet bedoeld om te beluisteren in kleine dosissen, track voor track. Je ondergaat het zootje volledig of je negeert het, dat zijn de opties.

Jolige muziek voor jolige tijden, kortom. Aderlating is dan ook geen band/artiest. Je zou het een project kunnen noemen, maar dat klinkt dan weer zo gepland en zelfbewust. Daarvoor is de plaat te grillig. Te geïmproviseerd. Aderlating valt misschien nog het best te omschrijven als een aberratie, een daad van een halvegare, van een grijnzende maniak die van op de zijlijn staat te zwaaien met vleesmessen. “A clown can get away with murder”, sprak ooit een verkeerd begrepen man. Aderlating gaat ver in zijn duistere spektakel, met een gevaarlijke aantrekkingskracht.

Guy Peters
23 May 2011 Meer Aderlating
myspace.com/aderlating



ConSouling Sounds


Meer recensies
Neil Diamond :: The Bang Years 1966-1968
Three Trapped Tigers :: Route One Or Die
The UV Race :: Homo
Washed Out :: Within and Without
Kate Bush :: Director's Cut
Sonny & The Sunsets :: Hit After Hit
Bass Drum Of Death :: GB City

Meer op Goddeau.com



- Goddeau

ADERLATING
«Spear Of Gold And Seraphim Bone
Part One»
[CD – ConSouling Sounds]
Depois de já terem editado uma
quantidade considerável de splits (em
CD-r e vinil), EPs e até dois álbuns,
«Spear Of Gold And Seraphim Bone
Part One», é a afirmação dos
Aderlating como uma banda a sério e
não apenas mais um projecto em que
o multi-facetado Mories (dos Gnaw
Their Tongues e De Magia Veterum)
expurga ódio sonoro na companhia de
Eric (dos menos conhecidos
Mowlawner). Quer dizer, na verdade
é exactamente isso que este disco é –
uma expurga raivosa e barulhenta de
ódio distorcido. Não é só isso, no
entanto. Nos últimos anos, o duo
deixou de ser só um projecto de
estúdio e começou a actuar ao vivo;
sendo que isso se nota na primeira
parte deste duplo-concept, com edição
da metade que falta lá mais para o final
do ano. Do dark ambient mais
cinematográfico ao black metal feito
catarse, soterrado em camadas de
distorção saturada muito além do
razoável, este sucessor de «Devotional
Hymns» revela-se um colosso de
negritude hipnótica, tão repulsiva
quanto atraente. Sem estar muito
afastado esteticamente do que
Maurice De Jong faz nos seus outros
outputs criativos, os Aderlating soam
como se o black/noise dos Gnaw
Their Tongues tivesse sido enfiado
dentro de um túnel por um furacão.
Blastbeats e vozes agonizadas lutam
para ser ouvidas entre um turbilhão
de drones ruidosos, resultado do abuso
de pedais e samples. «Engel Der
Wrake», apesar da esquizofrenia vocal,
até tem momentos em que se
consegue respirar e recuperar o
fôlego, mas de resto estamos com a
cabeça enfiada dentro do tal túnel durante
mais de uma hora, o que acaba
por ser excessivo quando falamos de
música sem grande estrutura a que
nos possamos agarrar. Embrulhado
em texturas industriais e ambiente
ritualista, muito abusivo e intrusivo
nos níveis de abrasividade, «Spear Of
Gold And Seraphim Bone Part One» - Loud!

Only Seth Putnam had a worst week than I've had. It's been the sort of week where the only way to make everything right would be to take a baseball bat and go outside randomly bludgeoning people to within an inch of their sorry, useless lives. I don't know about the ratholes where all five of you who read these articles live, but in my country that's unfortunately illegal still, so I decided to go the opposite way and bottle even more rage inside of me until I fuckin' explode and leave behind just a puddle of black bile. Gladly I had with me Aderlating's new album, 'Spear Of Gold And Seraphim Bone Pt. 1', as the perfect instrument for that.

You all know Mories from Gnaw Their Tongues now, and if you don't you're probably the sort of person who listens to shit like Avenged Sevenfold or who thinks the new Morbid Angel "isn't that bad", so you have no business reading this anyway. So yeah, Aderlating is him and another dude from Mowlawner wreaking havoc on our flesh in a slightly different way but leaving behind the same sort of beautiful aligned scars behind (extra points for whoever emails me the two song references I just did on that sentence). Aderlating is slightly more musical, as frequent blastbeats and horrid sub-black metal screeching desperately claw at the walls to be heard above the din of hellish winds and seemingly random clanging and church organ dramatizations. It's not random though. While you still have no footholds whatsoever when listening to it, somehow Aderlating manages to feel less freeform than Gnaw Their Tongues, and stuff like 'Engel Der Wrake' destroys you as concisely as if that weird thing on the eerie blue cover was thrusting its beak into your eyeballs repeatedly. Well, the first seven or eight minutes anyway, before something starts talking in tongues and the grating noises return to screw you up even further.

Maybe that slightly more structured approach, and the fact they're a duo, are the reasons why Aderlating play live and Gnaw Their Tongues is kept as a private project. Whatever it is, it works fine, as those of you still with a small bit of good musical taste left were able to witness when they played Roadburn a couple of years ago.

- Terrorizer

Een keizerlijke Doktor Schnabel als hoesfoto is al een stap in de goede richting om deze ouwe pestlijder te plezieren. Op de loonlijst van Aderlating zien we Mories (Gnaw Their Tongues) staan, dus we maken onze wormstekige borst nat voor het soort black metal dat zondanig verminkt wordt dat er alle grenzen vervagen en we het evengoed over black ambient of, waarom niet, black noise kunnen hebben. Enkel in wat getergde stemmen uit de diepte of percussiegerommel in de verte, weerklinkt de echo van de roots van deze Nederlanders. De composities van Aderlating hebben zoveel lagen dat zelfs onze vederlichte koptelefoon op den duur zwaar begint te wegen. Gevarieerde drones en verdoofde noise krijgen het gezelschap van oncomfortabele concrete geluiden die in en uit de mix spoken. Even de ogen sluiten volstaat om naar beneden gezogen te worden in een onderwereld waar monden bloeden, dood water in kerkers sijpelt, metalen deuren dichtslaan, en een lange nagel traag aan een ijslaag krabt. Deze cd is lang niet de eerste die ons op deze manier de Hel in wil sleuren, maar ‘Spear Of Gold And Seraphim Bone’ slaagt er in tegenstelling tot veel concurrenten wel in om ons een uur lang te boeien. Of om het met hun eigen woorden te zeggen: Aderlating verdient ‘A New Plaque For Every Triumph’.

- Gonzo (circus)