Allan Muller

Voor de goede orde zou ik jullie nu eerst moeten onderhouden over het verleden van Allan Muller. Muller is het brein achter Metal Molly en Satellite City en wat de situering betreft wil ik het daarbij laten, want Muller heeft een soloplaat uit en die is van een dergelijk kaliber dat ik haast van plan ben de helft van mijn uit de kluiten gewassen cd-collectie van de hand te doen, na het beluisteren van 'Resting My Case'. Natuurlijk spits ik mijn oren als een landgenoot een plaat uitbrengt, maar deze zou zonder chauvinistische reflex van mijnentwege ook bovenaan mijn lijstje prijken. Muller blijkt op deze plaat immers één van de weinige artiesten die echt nieuwe muziek maakt door dat wat vandaag populair is te combineren met datgene wat tijdloos blijkt te zijn. Neem nu de single - en de opener van de plaat - "Can't Stop Now": de openingsriff mag nu al wedijveren met enkele klassiekers van John Frusciante, het refrein is speeltuin van harmonieuse samenzang en het niet aflatende ritme zorgt ervoor dat je vingers na een tijdje pijn doen van het knippen. Nog straffer is "Triggertoe" dat chaotisch en dreigend begint, maar sluit met een coda met meezingallures een voetbalstadion waardig. "If It's Good For You, It's Good For Me" is evengoed Afrekening- als Ultra Topmateriaal: wat een refrein, wat een riffs (alweer!). De rustpunten, "Telephone" en "Last Exam" haken zich meteen in je vast: bluesy en melancholiek, maar nooit melig. Muller laat op deze plaat niets aan het toeval over. Hij rekruteerde prima volk: Mario Goossens (Hooverphonic, Novastar, Arno), Jelle Vandenbergh (Anton Walgrave, Tom Helsen), Sam Janssens (Toendra, Trezmil) en Reinhard Vanbergen (Das Pop) zijn het levende bewijs van de theorie van Wannes Van De Velde dat een zanger een groep is. Allans stem blaakt van gezondheid en elk nummer is een verrassing. Ik vraag me in een geval als dit wel eens af hoe Belgische collega-artiesten tegen zo'n product aankijken. Ik zou jaloers zijn en de man overladen met Zamu-Awards. Moest ik baas zijn van Soundslike zou ik 'Resting My Case' drie weken lang week-edit laten zijn en ware ik koning van dit land, Mullers lintje zou klaar liggen. Maar zo werkt het niet: jullie zijn hier de baas en jullie moeten beslissen. Ik kan alleen zeggen dat je doof, dom of ontwetend bent, als je deze plaat niet minstens twee keer koopt. Eén keer voor jezelf en één keer voor de verjaardag van een vriend. Het doet verdomd goed om in alle objectiviteit zo enthousiast te kunnen zijn over een plaatje. (Stef C.)

- Soundslike. be 6/6

Sommige Belgische artiesten krijgen volgens ons niet altijd de aandacht en waardering die ze verdienen. Iemand die gezien zijn staat van verdienste allang ‘binnen’ had mogen/moeten/kunnen zijn is Allan Muller, die al twaalf jaar lang - met of zonder de hulp van muzikale partners in crime - met de regelmaat van de klok onweerstaanbare en onverwoestbare hits uit zijn mouw schudt. Niettemin gaf zijn parcours de muziekterm ‘stop/start’ een nieuwe betekenis, want ondanks die hits bleek tot nog toe geen van zijn bands of projecten over het eeuwige leven te beschikken. Misschien komt het daardoor dat hij het deze keer in zijn eentje doet. Dat solodebuut verscheen een paar weken geleden en als we alles bij elkaar tellen dan is het de zevende plaat van en met Muller, die dan ook zonder overdrijven een méér dan gevestigde waarde mag worden genoemd in het drukbevolkte Belpoplandschap. Tegelijk zou je ook kunnen stellen dat ‘Resting My Case’ voor de vijfde keer een nieuwe start betekent voor de man uit Tremelo, na ‘Surgery for Zebra’ en ‘The Golden Country’ (respectievelijk het debuut en de comebackplaat) van Metal Molly, ‘The Miraculously Winking Jesus’ van Cabbage (Mullers charmante doe-het-zelfproject uit ’98) en de titelloze eersteling van Satellite City. ‘I’m back on my own’ klinkt het in ‘The Lights Go Out’, maar in de studio stond hij er gelukkig niet alleen voor. Muller (zang, gitaar, mandoline en banjo) kon een beroep doen op de diensten van gitarist Sam Janssens (Trezmil, Toendra), bassist Jelle Van den Bergh (Tom Helsen, Anton Walgrave, Trezmil) en allround drummer Mario Goossens, maar ook van andere muzikale vrienden zoals Pascal Deweze en Annelies Tanghe (jinXS) op backing vocals, Gino Geudens (drums op ‘If It’s Good For You It’s Good For Me’), Das Popper Reinhard Vanbergen voor het betere strijkwerk en blazers Marianne Hoeken en Fre De Waessinghe. Ook al ligt er (afgaand op de soms scherpe lyrics) blijkbaar één en ander op Mullers lever, toch is ‘Resting My Case’ een plaat geworden waarvan we in de eerste plaats goed gezind worden. We hadden het al over Mullers neus voor catchy, hitgevoelige songs, voortaan mogen aan het rijtje ‘Orange’, ‘Suncomfort International’, ‘Do It’, ‘Men of Repression’ et al., ook de singles ‘Can’t Stop Now’ en ‘If It’s Good For You...’ toegevoegd worden. De eerste is een uptempo, aanstekelijke song met een refrein dat Kravitzgewijs openbarst; de cd-versie van de tweede kreeg een leuke blazersbijdrage mee, die de track echt doen baden in zonneschijn. Het zijn echter niet de enige klasbakken, want ook ‘Triggertoe’ (voer voor hyperkineten), de titeltrack, ‘Last Exam’ en vooral ‘Falling Behind’ mogen zonder uitzondering worden gerekend tot het beste wat hij tot nu toe heeft gemaakt. En dan hadden we het nog niet over het tragere, op het eerste gehoor minder toegankelijke werk. Het kostte ons een paar beluisteringen om onze weg te vinden in het denderende ‘The Walls’, ‘The Lights Go Out’ (dat een outtro meekreeg die herinneringen opriep aan ‘I Want You/She’s So Heavy’ van The Beatles) en het fraaie, naar country geurende ‘Telephone’, maar eens we zover waren lieten ook deze songs ons niet meer los. Het materiaal op ‘Resting My Case’ varieert van zeer goed tot uitstekend. Aanvankelijk vielen vooral de gelijkenissen op met het vroegere werk van Muller. Maar hoe vaker we naar de plaat luisterden, hoe meer de invloeden kwamen bovendrijven van andere genres zoals country, soul en hier en daar zelfs een snuif funk. De songs werden knap gearrangeerd, met oog voor details die het geheel niet noodzakelijk naar een hoger niveau tillen, maar wel alles nóg veel leuker doet klinken. Opvallend is ook dat Muller echt wel goed zingt op deze cd, en dat zijn stem bij momenten zelfs een zwart timbre heeft. ‘Don’t Pretend’ heet het laatste, met een leuke banjo opgesmukte nummer van de plaat, en ‘zich anders voordoen’ is het laatste wat hij op dit album doet. ‘Resting My Case’ is een heel erg goede plaat van een singer-songwriter pur sang... Door Marc Goossens 01/04/2007 - Digg.be

I'm back on my own', zingt Allan Muller ergens op Resting My Case. Hoe het met zijn liefdesleven gesteld is, weten we niet, maar dat hij het er professioneel erg goed afbrengt in z'n uppie was ons na één beluistering van zijn soloplaat al duidelijk. Na enkele meer dan behoorlijke platen met Metal Molly en Satellite City brengt Muller zijn muziek nu onder eigen naam aan de man, al kreeg hij voor zijn 'debuut' wel hulp van goed volk als Reinhard Vanbergen (das pop) en Mario Goossens, beter bekend als de op hol geslagen metronoom van Triggerfinger. En dan vergeten we even de zwoele vrouwenstemmen waarmee Muller zich op deze puike cd laat omringen, zoals in het gedurig van kleur verschietende Triggertoe en Telephone, een countryballad om 'Dank u, Allan' tegen te zeggen. Reken daarbij een hit die Elvis Costello geschreven zou willen hebben ( Can't Stop Now) en u weet wat u te doen staat: kopen! - Knack, Roularta