Anderson

We get the impression Bas van Nienes and Jeroen van der Werken of Anderson like to drive. A few titles from their recent debut We Radio Anderson: To Drive or Not to Drive, Passenger, Get in the Car, Riding the Airwaves. And then there’s the map in the (quite beautiful) cd-booklet. Anderson’s message is clear: this music should be heard on the road. In summer. Preferably in a convertible.

It’s a cheerful record, that’s for sure, full of sunny tunes, subtle harmonies, acoustic guitars and poppy electro-beats that reach for the borders of kitsch without ever crossing them – comparisons with The Postal Service and Spinvis come to mind. The programming and production by René de Vries, Martijn Groeneveld and Minco Eggersman are so infectious, even one or two less memorable compositions will have you humming or tapping along by the end of the song.

We Radio Anderson won’t leave you with a sugar-high – occasionally the sun is blocked by some welcome clouds, like in the dreamy song Revolves or The Day You Left Me. Like the latter title indicates, textual clichés aren’t always avoided, but when music is this catchy you don't need Shakespeare to spice it up.

Bring on the summer.
- www.youmakemusic.com

Okay, bring on the passionate one-liners: 'Kiss me in front of a crowd.' Wow, try another one: 'It's a beautiful life, why not get married today?' It goes on and on and on, and we're only halfway of the opening track. Anderson is the latest addition to the mighty Volkoren label that brought us the likes of At the Close of Everyday, ME and Brown Feather Sparrow. As always, that's a guarantee for brilliantly designed artwork. The 11-track set consists of fragile pop songs with striking harmony vocals. If it hadn't been painted with a solid electronic coating, it would perhaps be a little bit too fragile. Now it's perfectly balanced, really. On the one hand there are 'shamelessly' sensitive tunes such as Revolves and The Day You Left, which on the other hand are compensated by Baueresque nice 'honey pies' like Robin and To Drive Or Not To. Needless to say that the lyrics of course are very passionate. - www.hollandrocks.com (Dutch music website)

"Kiss me in front of the crowd", horen we in het openingsnummer 'Imagine Me In Front Of You' op het debuut van anderson, nou vooruit dan maar. Die zoen heeft het duo overigens niet te danken aan de fris geschoren wangetjes, maar heeft wel alles te maken met het feit dat we hier erg gecharmeerd zijn van deze eerste langspeler van anderson. Waren we aanvankelijk nog enigszins op het verkeerde been gezet doordat dit tweetal de Grote Prijs van Zuid-Holland categorie singer/songwriter (2004) won, de twee tracks op de VOLKOREN-sampler 'Het Dagelijks Brood' lieten echter al horen dat dit koppel net zo goed drijft op elektronica en dus zeker niet door kan gaan voor een singer/songwriter-duo. In veel van de ons omringende landen zijn er al veel acts die "crossoveren" tussen pop, singer/songwriter en elektronica, vooral in de Scandinavische landen komt dat regelmatig voor, maar hier zijn zulke acts nog tamelijk zeldzaam. De stijl waarin anderson het zoekt verwelkomen we dan ook met open armen. Behalve vorm is vanzelfsprekend vooral inhoud belangrijk, maar ook die wedstrijd wint anderson op alle fronten. De elf liedjes op zijn stuk voor stuk bijzonder de moeite waard en de elektronica is origineel en geen doel op zich. Het meest opvallend is het vrolijke, frisse en fruitige karakter van de liedjes. Ook al is het onderwerp van een aantal teksten niet louter positief, toch slaagt anderson erin in elk nummer de zon te laten schijnen en straalt er daardoor een hoge dosis optimisme van de muziek af. Na een paar draaibeurten scoort 'weradioanderson' dan ook vooral als een album waarop het enthousiast en lekker meezingen is.
Ook het geluid van het album is fris. Over de hele linie is het geluid mooi "open", het zal toch niet weer die Martijn Groeneveld zijn? Jawel hoor, het is weer die postbode die achter de knoppen zat, maar ook producer Minco Eggersman weet natuurlijk wel hoe je zo'n plaat moet aanpakken. Zo zijn er op alle fronten verantwoorde keuzes gemaakt en dat is inclusief de vormgeving van de digipack die er bijzonder fraai uitziet en vergezeld gaat van een uiterst mooi vormgegeven "reiskaart van anderson". Kortom, we hebben ons best gedaan, maar geen enkel smetje kunnen vinden. Vandaar dat we dus voor één keer een uitzondering hebben gemaakt op het feit dat we niet in het openbaar zoenen. Wie zich kan vinden in het genre dat bij VOLKOREN tot nu toe de boventoon voert, spoedt zich met een gerust en welgemutst hart richting één der verkooppunten van dit debuut en maakt dit schijfje tot het dagelijks brood.
- www.musicfrom.nl (leading Dutch online music magazine)

Internethypes zijn fascinerende gebeurtenissen. Dankzij de vele weblogs, de p2p netwerken en de toenemende bandbreedte is het mogelijk om snel mp3’s aan te bieden. Het zorgt er voor dat de hitlijsten flink verschillen van de buzz die er op internet rondwaart. Artiesten als the Arcrade Fire en M.I.A. profiteerden hier al van. Voordat de traditionele media hen oppikten werd hun muziek verspreid en hun bekendheid vergroot dankzij het internet. Het geeft aan dat er voor wel degelijk een groter publiek is voor originele en vernuftige popmuziek dan een stel internetfreaks die te veel ruimte hebben op hun harde schijf. Met terugwerkende kracht werd the Postal Service met hun single ‘We’ll Become Sillhouettes’ alsnog een (internet)hit. En laat het Nederlandse duo Anderson nou nét klinken als the Postal Service.

Als je Anderson al kent door hun live optredens dan is weradioanderson misschien een verrassing. Live kennen we de band immers als de twee ideale schoonzonen die met mooie stemmen en een akoestische gitaar hun intieme liedjes ten gehore brengen. Daar wonnen ze de publieksprijs van de Grote Prijs van Nederland in de categorie singer-songwriter al een keer mee. Maar op Weradioanderson gaat de groep verder dan dat. Net zo als the Postal Service en Kings of Convenience (ten tijde van Versus) weten ze een eigen draai te geven aan traditionele akoestische gitaarpop door middel van de nodige elektronische speeltjes. Het levert liedjes op die een (internet)hype verdienen.

Zoals To Drive Or Not To Drive. De schuivelende beat past precies onder het vederlichte gitaarspel en het licht swingende orgeltje. Het nummer is slechts een van de liedjes die aansluiten bij het thema van de plaat. Gestoken in een digipack vinden we een kaart uit de jaren 50 die aangeeft hoe de reis van Anderson verloopt. Door Oostenrijk en Duitsland, berg op en berg af, en met de twee heren van Anderson op de achterbank. Het thema pas perfect bij de warme liedjes van het duo. Niet elk nummer is even sterk (Get In The Car gaat wat te lang door en Riding The Airwaves had wel wat meer peper mogen krijgen) maar over de algehele linie genomen komt Anderson hier bijzonder goed voor de dag. Met uitschieters als The Day You Left, Radio One, Robin en het eerder genoemde To Drive Or Not To Drive komt Anderson bijzonder goed voor de dag. Via de site van Anderson kan je wat muziek van ze horen. Als iedereen nou eens naar ze linkt, kan die internethype nooit lang op zich laten wachten. Wat die Yankees lukte met The Postal Service moet ons dan toch ook lukken met Anderson?
- www.festivalinfo.nl

…dan Anderson. Klinkt als een gewone doordeweekse Scandinavische postbodefamilie als je het uitspreekt. Als je We Radio Anderson, de eerste plaat van het Nederlandse duo Anderson opzet, valt meteen op dat het weinig tot niets met onze Noorderburen van doen heeft. Anderson is warm en meeslepend. Tikkie nuffig ook soms om je dan weer bij de kladden te vatten met een song als The Day You Left, waarin een wonderschone melodie een tekst vervoert die op het clichématige af herkenbaar is, maar oh...zo...mooi. Anderson is mooie koortjes in de allerbeste traditie. Ja, ouderwets en ja, ook vooruitstrevend omdat het zo schaamteloos goed gedaan wordt. Anderson is sympathiek, waardoor je de kleine punten van kritiek snel wegslikt omdat een paar seconden later een stuk tekst of melodie je de bek snoert. Issu dan helemaal kritiekloos verknocht aan deze muziek, die in eerste instantie in't geheel niet de uwe lijkt, Corton? Nee hoor...Live zijn er best een paar kleine hoekjes waar de schoonheid zich even in verstopt als de leadzang de tweede stem even in zuiverheid verliest en de koortjes vanaf de harde schijf een onverbiddelijke scherprechter van intonatie zijn...Maar als deze twee het voor mekaar krijgen, dat mijn armhaar omhoog gaat staan van positieve koude rillingen bij The Day You Left of een willekeurige zin als 'Kiss me in front of a crowd' me bijblijft, omdat ik em zo treffend vind, dan mag er best wat voor verbetering vatbaar zijn...Goud moet ook soms gepoetst, nietwaar? - www.3voor12.nl (biggest alternative Dutch online music community)

Liefdevol vervaardigd debuut van Zuid-Hollands duo dat vorig jaar nog de
publieksprijs won van de Grote Prijs in de catgorie singer-songwriter. Dat
heeft dat publiek prima gehoord. Het deels electronisch, deels akoestisch en
deel in een uitgebalanceerde combinatie daarvan tot stand gekomen album
bevat prachtige neuriepop met prettige melodieën en dito stemmen. Met een
beetje fantasie kun je de elf songs en het passende artwork een conceptalbum
van twee dollende zielen noemen. Dat klinkt zwaarder dan het is. Soms reizen
ze met een duidelijk doel voor ogen, soms lijken ze op de vlucht voorzich
zelfen bang om zich te binden. Veel neverending roads, met altijd die
autoradio aan. In het pronkstuk 'Riding the airwaves'komt alles zowel
muzikaal als thematisch perfect samen. De cd opent vlot en vrolijk, zakt in
in het midden qua tempo en stemming, kent daarna een opleving om vervolgens
in mineur te eindigen met het stemmige 'Revolves'. Dat is een song die in
het oevre van at the close of every day, de band van mede producer Minco
Eggersman, niet zou misstaan. Akoestisch doet het fraai meerstemmige
anderson denken aan een kruising van Simon & GArfunkel, Elliott Smith en het
Nederlandse Solo. Niet dat het duo constant melancholisch bezig is. Hun
electropop heeft wel iets van The Postal Service en Das Pop, maar dan 's
ochtends vroeg met zonneschijn op hun balkon: 'the soundtrack of this
morning makes me sing!'. Willem Jongeneelen
- Oor (leading Dutch music magazine)

door: Lukas van Win
Je moet als artiest je adelbrieven kunnen voorleggen: het Nederlandse duo Anderson won in 2004 al de Grote Prijs van Zuid-Holland in de categorie singer/songwriter en nu, bijna een half jaar na de release van hun depuutplaat, lijken ze ook de trofee voor Meest Onderschatte Plaat van 2005 in de wacht te gaan slepen. Zo goed als niemand besteedde er aandacht aan. Oké, het is natuurlijk niet alles dat tijdens deze flutzomer uitegerekend een stelletje Nederlanders de zon in huis moet brengen, maar toch: “We radio Anderson” zorgt niet alleen voor die broodnodige warme streling over je ruggengraat, de gloed van een zacht deinend korenveld en een strohalmpje zon, maar vooral de terugkeer van de Loepzuivere Melodie. Eenvoudig en doeltreffend, om gelukzalig bij weg te dromen.
Bas van Nienes en Jeroen van der Werken scheren met “We radio Anderson” net langs het begrip “conceptplaat”. Hun semi-akoestische indie-pop klínkt niet alleen als muziek voor in de auto tijdens een eindeloze zomer, met de bijgeleverde vergeelde reiskaart van Anderson en nummers als “Radio one”, “Riding the airwaves”, “To drive or not to drive”, “Get in the car” en “Passenger" wordt het centrale thema er behoorlijk nadrukkelijk ingestampt: rijden en muziek beluisteren. Maar wat geeft dat als dat door middel van prachtige tweestemmige zang, mooie akoestische songs en een snuifje elektronica gedaan wordt? Onderweg zit je wel eens klem achter een vrachtwagen vol referenties aan Das Pop en The Notwist, Kings of Convenience en The Postal Service, Spinvis en Radiohead, maar eens daar voorbij fluit je weer vrolijk met Anderson mee. Anderson maakt het soort intrigerende, gelaagde popmuziek die zoals bij voornoemde groepen beter wordt bij elke luisterbeurt.
Het is aangeraden om niet te shufflen tijdens het beluisteren van deze plaat: “We radio Anderson” is met zijn quasi nonchalante air toch een perfect opgebouwde plaat. Van het onbezorgde begin met “Imagine me in front of you” en “Robin” (een zomers popritme, aahaah-koortjes, ”the soundcheck of this morning makes me sing”), over het melancholische “Radio one” en het waardige, maar daarom niet minder trieste “The day you left”. Later volgt de bevrijding in het schitterend gezongen “Passenger” of net de verdere verwarring in de naar Radiohead neigende eindsong “Revolves”.
Liefhebbers halen met “We radio Anderson” een rit in huis die leidt langs de mooiste paadjes van de popmuziek. En voor één keer hoeft het geen ramp te zijn om onderweg Hollanders tegen te komen.
- cuttingedge.be (Belgian musicmag)

Zwei Holländer, die sich musikalisch genau zwischen zwei Säulen der aktuellen Popmusik aufhalten. The Postal Service und Kings of Convenience.
Schluffi-Elektronik und Säusel-Stimmen, wenn man es böse meint. Meint man aber nicht, denn durchaus sind hier die Größen der Bands von Benjamin Gibbard und Erlend Oye bekannt und beachtet.

So hört man das also an einem schönen Sonntag Nachmittag hinter einem Schaufenster einer dieser Bars, die sich hinter Schaufenstern befinden, damit man von außen schön sehen kann, wer denn alles drinnen sitzt. Gute Erfindung so was, obwohl Anfangs von mir noch belächelt...

Zurück zur Musik.
Weicher Pop mit durchaus intelligenten Hintergrund. Erfunden mit einer großen Bandbreite im eigenen Musikgeschmack und sehr liebevoll komponiert.

Wie ich auf den Vergleich mit den beiden oben genannten Bands komme?
Hört euch mal nacheinander „Radio One“ und „Riding the Waves“ (die auf der CD auch einfacherweise hintereinander angeordnet sind).
„Radio One“ ist ein großer Kings of Convenience-Hit, bei dem Erlend Oye ein bisschen mehr als sonst seine Leidenschaft für Elektronik einfließen hat lassen. Akustik-Gitarre zu zweistimmigem Gesang. Unterlegt mit einem sanften Elektro-Rascheln.
„Riding the Airwaves“ wäre der perfekte Opener einer neuen The Postal Service-Platte. Ein leichter Soundteppich und der erzählende Gesang. Bei jedem Takt wird die Dramatik erhöht, bis es im Refrain endlich ausbricht und zum Pop-Hit wird.

Bas van Nienes und Jeroen van der Werken haben ein Gespür dafür, aus kleinen Melodien, ein paar Gitarren-Akkorden und aus den Nullen und Einsen des Stromkreises einen weichen Soundteppich zu machen, der nicht im Hintergrund verloren geht, sondern genauer Hinhören lässt. Im Kaffee mit dem Schaufenster und der Sonne auf der Nase.

säm
- www.pittiplatsch3000.de (German musicmag)

Die beiden Niederländer Bas van Niens und Jeroen van der Werken schreiben seit 2004 zusammen Songs. Die zeigen, was passiert, wenn Simon & Garfunkel oder die Kings of Convenience wie im Vorbeigehen sanft von einer elektronischen Wolke berührt werden würden. Das Ergebnis wären wunderbare, gitarrengezupfte und mit vorsichtiger Elektronik fusionierten Frühlingsfolksongs. Genau die gibt es auf „Weradioanderson“. Bereits im letzten Jahr in den Beneluxstaaten veröffentlicht, ist rechtzeitig zu den ersten Schneeglöckchen und Primeln nun auch Deutschland dran. Mit ihrem hellen, zweistimmigen Gesang, einer ganzen Wiese voller Lebensfreude und elf mitunter sogar tanzbaren Songs hätten Anderson den Winter wahrscheinlich selbst vor zwei Monaten schon vertreiben können. Selbst das zum Folk dazugehörende Trübsal blasen wird hier zum vergnüglichen Ereignis.

Anderson als die niederländischen Kings Of Convenience zu bezeichnen, trifft nicht ganz den Punkt. In den Kategorien Convenience und entspanntes Musizieren stehen sich diese beiden Duos aber in nichts nach.
- www.soundmag.de (German musicmagazine)

In Europas größter Hafenstadt Rotterdam scheint sich auch musikalisch einiges zu tun. Das 2004 von Bas van Niens und Jeroen van der Werken gegründete Duo Anderson beweist zumindest, dass Holland großartigen Indie-Elektro-Pop zu bieten hat. Bereits zu Beginn gewannen die Zwei verschiedene Band-Wettbewerbe und spielten in den besten Locations des Landes.

Nachdem sie mit ihren Demos das in Holland berühmte Label Volkoren überzeugen konnten, tourten die beiden durch Deutschland, Schweden, Dänemark und die USA. 2005 veröffentlichten Bas und Jeroen ihr Debüt "We Radio Anderson" in den Benelux-Ländern, jetzt kann die CD auch bei uns erworben werden.

Höflich stellen sich Anderson mit dem Albumtitel dem Hörer-Publikum vor "We Radio Anderson". Und so klingt auch die Musik: Höflich, freundlich, ja geradezu lebensfreudig. Leicht beschwingt startet die CD mit "Image You In Front Of Me". Dieser Titel ist eine wahre Liebeserklärung "kiss me in front of a crowd" fordert der Sänger auf und fragt schließlich "why don't get married today". Mit bunten Tönen bestreut und engelsgleichem Gesang verziert, läutet das Lied den Frühling und die Grundstimmung des Albums ein. Die zweistimmigen Songs sind einfach gestaltet, meist von hübschen Klängen aus der Akkustikgitarre begleitet und von schillernden Elektro-Loops untermalt. Leise Synthie-Sounds, E-Piano-Geklimper und gelegentliches Glockengeplinker unterstreichen die positiven Harmonien.

Bas und Jeroen singen in einfachem Englisch über die alltäglichen, schönen Dinge: Impressionen aus der Natur kommen immer wieder in den Songtexten vor, wie beispielsweise "slowely watch the sun go down" im fünften Track "Top Of The Hill" oder "it's a beautiful countryride through this beautiful countryside" im Song "Get On The Car", der auf der Platte den neunten Platz besetzt hat. Wie man Abschied von seiner Jugend nehmen kann, erzählen Anderson im vierten Titel "Riding The Airwaves".

Der einzige Song, der aus der Gute-Laune-Musik heraus fällt, ist der Sechste "The Day You Left". Voller Melancholie trauert der Sänger einer vergangenen Liebe oder Freundschaft hinterher und singt "you are there in my sleep". Die ohnehin schon sehr sanften Schlagzeugrhythmen treten hier noch mehr in den Hintergrund.

Die letzten zwei Tracks "Passenger" und "Revolves" lassen die 40-minütige CD ausklingen. Sanft und ruhig bereiten sie auf das Ende des Albums vor, der letzte Titel hat sogar Schlafliedcharakter.

"We Radio Anderson" ist wirklich ein Frühlings- und Gute-Laune-Album. Wer ein Stimmungstief hat und sich die CD anhört, kann sich fast gewiss sein, dass die Lebensfreude wieder aufglühen wird. Wie sanfte Frühlingswinde streicheln die Klänge das Ohr. Die elf Songs lassen beim Anhören alle herzerwärmenden Gefühle aufkommen. Herrlich!
- www.whiskey-soda.de (German Musicmag)