Aufhebung

Aufhebung give us a sound that’s reflective of a world in decay. Beauty lies within the chaos. Check out Lament, the debut release from these Belgian purveyors of doom and gloom

Belgium’s Aufhebung caught my attention a few weeks ago when I heard a clip of the track Lament on Bandcamp. It was a downbeat, slow paced number that oozed torment and melancholia, but at the same time, it had some rich guitar picking and strumming that gave it another dimension. At seventeen minutes long, I didn’t even wait for the track to end, and instantly reached out to the writer and guitarist Simon Neskens to see if I could get my hands on the album and review it for Veil of Sound. Aufhebung’s love for their music was evident from the off. The quality in their debut release makes it more than worthy of a review and most definitely needs to be heard by anyone who likes, and I quote the band… “Slow sludgy riffs and frantic screeching guitars, melancholic harmonies and dissonant droning”. There you have it, I couldn’t have worded it better myself!

The first track on the album, Iblis starts with some mellow tremolo guitaring that has an almost Spanish feel or even a western style that wouldn’t look out of place in a Quentin Tarantino movie. Its cinematic persona creates space and expanse like the opening scene of a movie. But this is dark brooding “post metal” after all, so it’s not long before the stage is torn in half by a sludge sodden riff that slowly lumbers along and cuts through the scene with its blackened tongue. The music becomes very shady and melodic with the ever-changing pace and tone, all accompanied by the understated synths that keep things sounding gritty and overcast. There are a few noises added to the tracks such as short bellowed releases of pressure, and the dull clunk of steel that creates something different and an almost industrial vibe. On top of that you have some lead guitars that add yet another layer to proceedings. Midway through the track, the music breaks down to a sombre and solo bass line that plods along before being joined by more tremolo picking and screeching reverbed guitars. It’s a really interesting piece of music, that’s not easy to pin down or label, but very well executed.

“Chasms” continues with the slow pace and distorted chords that rumble and fade. Dual guitars pick up the pace ever so slightly, giving the listener a sense of impending doom and Armageddon. Old school Black Sabbath like riffs chug and groove a passageway, while the drums pound and crash a not so merry tune. This is slow-motion, headbanging music right here, and can be at times uplifting in what is in essence, an opaque and grimly descriptive album. The track concludes with a surge of heavy riffs and power until it’s abrupt end.

On ne parle pas de corde dans la maison du pendu, which I think translates to We’re not talking about rope in the hangman’s house is a mellow acoustic piece hidden quietly amidst the sludge and mire and acts as an opener for the final, epic track that is “Lament”. More passages of light and dark collide, with reverb and delay casting a bleak and desolate shadow. It’s not an easy task to play music at this pace and keep the listeners attention, but the atmosphere these guys have created puts you right in the thick of it all and makes you a part of the show. You’re embroiled in the malaise and need to plough your way through to the other side. At the eleventh hour, (or eleventh minute on this track!) hope of a way out is led by a stomping riff and more dual grandeur. The chords echo and reverberate through your chest, while you’re led to the exit with swirling solo guitars and pounding drums. A great climatic finish to a very impressive debut release.

This album is due to be released on 23rd May, so I hope you all head over to Bandcamp and give it some support. I’m delighted I took a shot at this album, and I’m even more delighted for Aufhebung. It’s a well-polished and well produced debut album that will sit very favourably with lovers of post metal, sludge, doom and at times industrial metal. Lament is a bleak and sepulchral album that will continue to smother and envelop you. Even on my first full listen, I was able to envisage these guys nestled neatly within the Dunk records ranks. Their sound can at times jump from the heaviness of Astodan to the abstract sounds of Bolt, so they would be in very good company. I honestly believe they have the talent to be able to think this big. Oh, and add to the fact that they’re a local band…so who knows! - Pat O'

Soms zijn woorden overbodig en al zeker bij een band als Aufhebung. En toch hengelden wij naar woorden van hen in dit interview. Dit oprechte postmetalvijftal staat woensdag 26/2 samen met Belomorkanal in de Kinky Star om hun stevige instrumentale manifestatie op ons af te vuren, op de tweede avond van het gloednieuwe Belgisch underground muziekcollectief Dishwash.


Q: Jullie muziek wordt beschreven als donkermelancholische composities die de toekomst van de mensheid weergeven, vanuit een disharmonisch wereldbeeld. Niet eenvoudig om dat zonder woorden weer te geven. Wat zijn de elementen in jullie geluid die daarom niet mogen ontbreken?
A: Het voornaamste daarin is niet noodzakelijk een kenmerk van geluid, maar de mind-set tijdens het schrijven van de muziek – die heel intuïtief was. Die was voornamelijk gekarakteriseerd door de dichotomie of tegenstelling tussen mens en natuur. Het is heel zielig dat de desastreuze gevolgen van die disharmonie tussen wereld en mens als eerste gevoeld worden door de weerlozen en stemlozen van de wereld. Dit is voornamelijk de tristesse die in de nummers wordt weerspiegeld.
Meer technisch: de muziek bedient zich wel van enkele vaker voorkomende elementen om spanning, melancholie en een duistere vibe op te wekken. Bijvoorbeeld dissonante intervallen, lagere gitaarstemmingen en wat specifieke sounds van synthesizers. En uiteraard de effectpedalen. Onze twee gitaristen zijn elk uitgerust met een stevig aantal effectpedalen waar men wel al wat mee kan spelen.

Q: Hoe ontstaat een Aufhebung-nummer?
A: Deze mindset die we net beschreven is dus het fundament van ons schrijven. Precies dit spanningsveld, aangevuld met persoonlijk leed, is de plaats waar de nummers ontstaan. Eigenlijk zijn de nummers een kanalisering van die verscheidene duistere plekken. Toch is de melancholie in onze nummers een manier om tegenwind te bieden aan de volgstroom die toestaat dat de situatie verergert. Ons erbij neer leggen is dus niet wat in de muziek naar boven komt.
Ook naar een volgend album toe is dezelfde onvrede aan het werk. De crisis van de planeet is niet iets dat zomaar gaat opgelost zijn – optimistisch zijn we nu ook niet bepaald – dus als thema is dit zeker niet naar de achtergrond verschoven. Uiteraard zijn er persoonlijke ontwikkelingen die eigen zijn aan elk specifiek schrijfproces, dat gaat bij het volgende album niet anders zijn. Thematisch gelijkaardig dus, maar de muzikale manifestatie wordt beïnvloed door ervaringen en veranderingen die eigen zijn aan ouder worden en alle voorbijgaan van tijd.

Q: Wat jullie produceren wordt gelabeld als ‘postmetal’, maar hoe beschrijven jullie zelf graag wat jullie doen?
A: Postmetal is zeker een acceptabele term. Het is een genre zonder vaste structuren, verwachtingen of clichés. Er zijn terugkerende elementen, maar het gaat veel meer over aanvoelen, luisteren en meegesleept worden. Je hebt hier weinig of geen gedoe over dingen die niet rechtstreeks met de muziek te maken hebben, dingen die extern zijn aan de luisterervaring. Bands als Neurosis, Russian Circles, Amenra of Pelican zijn onderling heel verschillende bands, met uiteenlopende sounds en structuren, maar vallen wel allen onder de noemer postmetal. Deze erg losse groepering van artiesten voorkomt dat er te gevestigde structuren ontstaan die dan een soort rem gaan vormen op intuïtie en creativiteit. Net die intuïtieve, rauwe manier van schrijven die we hanteren lijkt overeen te stemmen met postmetal.

Q: Wat is jullie doel? Wens?
A: Ons doel op korte termijn is ons eerste album opnemen en daar een stevige release rond bouwen. Verder zijn er plannen voor een tour met Belomorkanal – wiens eerste album er ook zit aan te komen. We wensen ooit genoeg mensen te overtuigen van de noodzaak om een duidelijke tegenwind te bieden aan de disharmonie tussen mens en aarde. De opheffing van de tegenstellingen. - Nel Mertens

Woensdag werd Muziekcentrum Kinky Star, op instigatie van het undergroundcollectief ‘Dishwash’, volledig ingenomen door twee jonge bands die zich fulltime bekwamen in het spelen van fijnmazige postmetal.

Te oordelen aan het aantal postmetal-acts dat de laatste tijd de Vlaamse muziekclubs bevolkt, lijkt het (sub)genre populairder dan ooit. Dunk!t ons. Dat grote aanbod kan niet anders dan zijn weerslag hebben op de publieke belangstelling. Zeker als de concert-concurrentie groot is en het weer even ijskoud als kletsnet. Van overbevolking was in Kinky Star alleszins geen sprake.

Aufhebung 5 - Wouter De Sutter, Kinky Star 2020

Aufhebung, kloeke Duitse naam maar voor het overige bevolkt door geheel Limburgse muziekmakers, mocht als eerste het podium op voor drie kwartier schuiven met hard-zacht schema’s. Gitaarmuren in combinatie met fragiel klinkende passages en dito overgangen. De ritmiek van een XL-zomers onweer.

De donker-melancholische composities met postrock invloeden bleken de dragers van onheilspellende boodschappen uit de toekomst. Een gewaarschuwd mens is er nog steeds twee waard. Weinig aan te merken op de podiumprestatie. De jonge band volgde netjes de eerste gitaar en ging nergens uit de bocht.

De prominente rol van de eerste gitaar dwong de rest van de band wel meermaals tot technische werkloosheid. Geen schande maar als je op een podium staat wel een beetje sneu. Dachten we zo. De moeite van het ontdekken waard: het 10-minuten-klankenspel Memento Mori, te beluisteren via vi.be. - Wouter De Sutter