Bart van der Lee

Bart van der Lee groeide op in de Filippijnen, Thailand en Kenia, maar maakt al een tijdje furore als singer-songwriter vanuit Utrecht. Misschien is singer-songwriter niet het beste woord. Van der Lee is bovenal muzikant, een doorleefde, doordachte liedjessmid, die toevallig soms alleen op het podium staat. Dit debuutalbum laat horen dat klein ook heel groot kan zijn. Want met een beperkt stemgeluid en een minimale begeleiding bouwt Van der Lee een enorm spannend album op. Soms is het Johnny Cash, soms is het Tom Waits,
soms is het Nick Cave, maar altijd is het Van der Lee; die raspt, kraait en zeer geloofwaardig zingt over zijn leven, problemen, familie of de liefde. Neem Hardships,
een nummer bestaand uit e´e´n cadans en melodie, dat echter meer dan een enkele boodschap biedt. She Has Been Hunting is de absolute top. Voor het eerst hoor ik een singer-songwriter die met spanning en opbouw kan spelen zoals alleen een top-dj kan. Alleen You Pick Me Up valt qua stijl wat buiten de boot, maar dat zie ik meer als een faux
pas. Between Tall Pine Trees is een prachtplaat die tijdloos mag worden. - Musicmaker

Een gevoelige plaat. Dat wordt wel duidelijk wanneer je Between Tall Pine Trees (Sadness & Thunder) muzikaal tot je neemt. Het (overigens prachtig vormgegeven) debuutalbum van Bart van der Lee is rustig van toonaard. Je zou dit zo’n typische luisterplaat kunnen noemen waar je liever niet te veel extra’s bij wilt doen dan alleen genieten. Het liefst met koptelefoon. Van der Lee zingt een beetje zoals Brad Roberts van de band Crash Test Dummies. Die diepe, donkere stem drukt een mooie stempel op de muziek. Hoogtepuntjes? Runaway, The Way Things Have Been, My Darling One (met een mooie tweede stem van Anne-Fleur Starreveld) en het slotstuk Since You’ve Been Gone. Al met al een alleszins geslaagd debuut. - PlatoMania

Getokkel op een gitaar. Een zwaar, rauw stemgeluid. In het straatje van Johnny Cash, Tom Waits en met een vleugje Eddie Vedder zingt Van der Lee “You must feel so lonely”. De titel Between Tall Pine Trees (Sadness & Thunder) suggereert weinig vrolijks. En zo is het ook. De debuutplaat van de Utrechtse singer-songwriter sluit precies aan bij het seizoen dat komen gaat. Van der Lee schroomt de duisternis niet en zijn debuut klinkt als de soundtrack van een druilerige zondag. Een waarin de bladeren van de bomen vallen om ons er nog eens pijnlijk aan te herinneren dat de zomer nu toch echt over is.

Bart van der Lee groeide op in de Filippijnen, Thailand en Kenia. Het was daar, in ontwikkelingslanden, waar hij de gitaar van zijn moeder oppakte en begon te spelen. Op zijn dertiende keerde hij met zijn ouders terug naar Nederland waar hij tijdens zijn studie Illustratie aan de kunstacademie al eerder een gedichtenbundel en EP uitbracht. Dat hij studeerde aan de kunstacademie wordt direct duidelijk bij het zien van de albumhoes. Uit een keurig gevouwen, grimmig origamiwerkje ontpopt zich de cd. Mede ontworpen door Van der Lee. Het komt niet vaak voor dat een albumhoes de sfeer van een plaat zo goed in beelden vat. Deze doet dat zeker.

Zijn eerste single ‘Runaway’ is misschien wel een nummer dat het meest uitspringt op het album. Wanneer een vrouwenstem Bart vergezelt, is kippenvel nabij. Hoewel je een kleine drie minuten hetzelfde gitaartokkeltje hoort, blijft het boeien. Sleept het je mee naar zijn diepste gevoelens.

Twaalf melancholische liedjes later en het is duidelijk: Bart van der Lee heeft een fijne stem en kan zelfs met vrolijk getokkel een liedje ongelooflijk donker laten klinken. Maar variatie is iets wat toch aan zijn debuut ontbreekt. Elk tokkeltje lijkt op de andere en de melodieën lijken niet echt te blijven hangen. Is dat een gemis? Nee. Misschien is het een album dat over de wintermaanden groeit en waarvan je pas later de schoonheid gaat waarderen. En wellicht is het juist een album dat je zachtjes op de achtergrond opzet wanneer je voor het knisperende haardvuur met een dekentje over je heen warme chocolademelk drinkt. De kou zal het leren. - 3VOOR12