Bent Van Looy

'We zijn hier niet alleen om mijn nieuwe plaat voor te stellen, maar ook om samen een prachtige avond te beleven', benadrukte Bent Van Looy op het podium van de AB. En zo geschiedde: artiest en publiek genoten met volle teugen van de tijd die hen samen was toebedeeld, met frisse popmuziek als bindmiddel.

DA GIG: Bent Van Looy in AB theater, Brussel op 14/4.
IN TWEE ZINNEN: Dat Bent Van Looy een gewiekste songsmid is, die zijn klassieken kent, wisten we al. Zijn ontwapenende uitstraling en zijn vakmanschap deden de rest.
HOOGTEPUNTEN: 'High and Dry', '30 Days Without You', '1,000 Deaths', 'Downtown Train', 'Words'...
DIEPTEPUNTEN: geen.
QUOTE: De zanger hield in de AB een kleine enquête, waaruit bleek dat slechts twaalf procent van de toeschouwers zijn nieuwe cd al in huis had gehaald. Zijn reactie: "Geen nood, we hebben er enkele dozen van meegebracht. De uitgang gaat straks pas weer open, zodra iedereen een exemplaar heeft aangeschaft."
Bent Van Looy was jarenlang het gezicht van Das Pop, de Gentse groep die in 1998 de Rock Rallytrofee op zak mocht steken. Maar de bijna veertigjarige artiest is ook actief als beeldend kunstenaar, columnist, radiomaker, modeontwerper en drummer bij Soulwax. Voorts heeft hij een eigen verfcollectie bij Boss Paints en is hij bekend van de televisie. Zo wist hij Vlaanderen te charmeren als één van de Slimste Mensen ter Wereld en figureert hij als coach in The Voice van Vlaanderen. Van Looy is nieuwsgierig, houdt van afwisseling en stelt dat al zijn activiteiten elkaar bevruchten. Het voordeel van zijn BV-schap is alvast dat het de belangstelling voor zijn muziek aanzienlijk heeft aangescherpt. Begrijpt u meteen hoe het komt dat zijn nieuwe solo-cd in de eerste week na zijn release al de hoogste positie van de Ultratop inpalmde.

'Pyjama Days' is het rijker gearrangeerde en veelzijdigere zusje van het in 2013 geboren, nog vrij sobere 'Round the Bend'. Net als haar voorganger werd die plaat ingeblikt in Los Angeles, met de hulp van producer-muzikant Jason Falkner, die ooit deel uitmaakte van The Three O'Clock en Jellyfish en als sessiemuzikant op sleeptouw werd genomen door Air. Het resultaat is een collectie pientere popsongs waarin Bent Van Looy de ironie definitief achter zich laat. 'Pyjama Days' is het werk van een gedegen ambachtsman met gevoel voor geraffineerde maar catchy melodieën.

Ongedwongen

Dat Van Looy er een ietwat onderkoelde manier van zingen op na houdt, hoeft niet te verbazen. De man heeft meer gemeen met Cole Porter dan met, pakweg, Chris Martin. Belijdenislyriek of emo-toestanden zijn aan hem niet besteed: het mag allemaal best een beetje afstandelijker en subtieler.

Bent Van Looy verscheen op het podium in een gestreept jasje: een zelfzekere, modieuze dandy die één en al levenslust uitstraalde. Van achter zijn piano dirigeerde hij een voortreffelijke band, waarin we onder anderen zijn oude Das Pop-kompaan Niek Meul op bas en Younes Faltakh van The Hickey Underworld op gitaar aantroffen. Openingsnummer 'I Will Show You' was zeker niet toevallig gekozen, want in het komende anderhalf uur zou Van Looy zijn talent inderdaad uitgebreid etaleren. De zanger voelde zich, zo te horen, goed in zijn vel: "I couldn't be more pleased / To be just me / Finally", klonk het in 'My Escape', één van de liedjes waarin de zon vrijelijk mocht schijnen en een zweem van melancholie de gemoedelijkheid nooit in de weg stond.

Opgewekt en ongedwongen waren sleutelwoorden tijdens een show waarbij de songs uit 'Pyjama Days' en 'Round the Bend' elkaar ongeveer in evenwicht hielden. Bent Van Looy gaf ook regelmatig uitleg bij zijn nummers. Zo was 'High and Low' een ode aan "het mooie, het lelijke en het gewone van Parijs", de stad die de artiest tien jaar de zijne mocht noemen. 'Young Man' schreef hij over zijn toen nakende vaderschap, terwijl 'Wind is Blowing' de neerslag vormde van de euforie en de angst die hij voelde toen hij vernam dat zijn vriendin zwanger was.

Met het oog op het solo gespeelde 'One Way Dialogue' ("over de illusie dat onze favoriete artiesten de antwoorden kennen op al onze vragen"), wandelde Van Looy van de linker- naar de rechterkant van het podium, waar hij plaats nam achter de wurlitzer, het enige instrument dat hij dezer dagen nog zelf bleek te bezitten.

Troost

De meeste van zijn songs deden pittig en veerkrachtig aan, maar soms hadden ze ook iets ouderwets. 'Flowers and Balloons' baadde bijvoorbeeld in een music hall-sfeer en ook in 'Friendly With The Fleas' zat een kermiswijsje verborgen. Hoogtepunten isoleren is niet zo makkelijk, maar '30 Days Without Sun' en 'A 1,000 Deaths' hulden zich in prachtige melodieën, in het uptempo 'Downtown Train' hamerde de zanger op de toetsen alsof ze net een geliefde hadden lastiggevallen en 'Shoulders' kwispelde zoals alleen uw favoriete viervoeter dat kan.

"Liedjes die je op de radio hoort, weten perfect wat er aan de hand is wanneer het wat minder goed met je gaat", opperde Bent Van Looy. "Geen enkel medium biedt zoveel troost als popmuziek. Daar kan geen enkel boek of schilderij tegenop". Het publiek sprak hem niet tegen, en al helemaal niet toen hij als eerste bis 'Living Without You' van Randy Newman opdiepte.

Slechts één keer liet Van Looy een steekje vallen, toen hij, in een poging een fancy intro te spelen pardoes naast de notenbalk terechtkwam. Maar tegen het moment dat hij het stuiterende 'Words' inzette, was je dat al lang vergeten. Tijdens de hymne-achtige, woordenloze finale kreeg Bent Van Looy het publiek zelfs aan het zingen. Dat de man een gewiekste songsmid is, wisten we al. Zijn ontwapenende uitstraling en zijn vakmanschap deden de rest. Klasse.

DE SETLIST: I Will Show You / High and Dry / Flowers and Ballons / Friends With The Fleas / Shadow Of A Man / 30 Days Without You / One Way Dialogue / Young Man / Wind Is Blowing / 1,000 Deaths / Downtown Train / Shoulders / Pyjama Days / Sink Or Swim / My Escape // Living Without You / Words / Why I'm Leaving / Finale.

Bent Van Looy speelt vanavond nog in de Handelsbeurs in Gent. - Focus Knack

BORGERHOUT - Bent Van Looy (39) heeft woensdagavond in een bijna uitverkocht De Roma in Borgerhout een aangenaam eerste concert gespeeld van zijn mini-tournee door België en Nederland.
Samen met zijn vijfkoppige band speelde hij zowat alle nummers uit zijn pas verschenen tweede solo-cd ‘Pyjama days’. Nummers als ‘High and dry’ (over zijn tienjarige verblijf in Parijs) en ‘Wind is blowing’ (over zijn prille vaderschap) hebben erg mooie melodieën, en ’30 days without sun’ is onder meer door zijn uitgebreide pianopartij een van de mooiste liedjes die Van Looy ooit heeft opgenomen.

De meeste nummers van de nieuwbakken Antwerpenaar hadden makkelijk op een Beatles-cd kunnen staan. Het was allemaal mooi om te horen, maar na een tijdje begonnen alle songs iets te hard op elkaar te lijken. Als Van Looy het tempo opdreef, bijvoorbeeld in de heerlijke single ‘My escape’, maakte zijn nieuwe band er helaas een rommeltje van. Dat is het nadeel van een eerste concert: muzikanten moeten elkaar live nog een beetje leren aanvoelen. Maar dat het net in de grootste hit van Van Looy misgaat – ‘My escape’ staat al weken bovenaan de Vox-hitparade van Radio 1 – is een beetje pijnlijk. Het wordt al helemaal gênant als gitarist Younes Faltakh een elektrische solo wil inzetten op het moment dat Van Looy zijn bandleden begint voor te stellen.

Geen publieksmenner

De Roma loopt warm voor Antwerpse Beatle
Foto: JVDP
Die schoonheidsfoutjes waren een kleine smet op een zeer degelijk concert. Van Looy is niet meer de publieksmenner die hij ten tijde van zijn groep Das Pop was – op en neer huppelen op een podium is moeilijk als je voortdurend achter een klavier zit -, maar zijn songschrijverskwaliteiten zijn nog steeds intact. Zijn liedjes gaan lang niet altijd over vrolijke thema’s. Meer dan eens gaat het over afscheid of het gemis van een dierbare. De sfeer werd wel tot driemaal toe opgevrolijkt met een gefloten zanglijn, waarbij Van Looy zijn ogen liet afdwalen naar dromenland. Van de Das Pop-klassiekers was er in de Roma overigens geen spoor. Van Looy laat dat oeuvre even rusten, al was ex-Das Pop-bassist Niek Meul wel van de partij op het podium.

“Don’t try to change me”, zong de Antwerpenaar in ‘Shadow of a man’, een hit uit zijn eerste solo-cd ‘Round the bend’ uit 2013.Verandering is niet nodig, maar een beetje meer variatie en interactie met het publiek mag wel. Net voor de bisrondes deed Van Looy alvast een poging door het publiek te laten meezingen op een vrolijke melodie van een voor de rest instrumentaal nummer, en afsluiter ‘Little star’ was een mooi orgelpunt van een degelijk concert.

Beatles-fascinatie

Alleen moet Van Looy dus opletten dat hij af en toe een nummer schrijft dat niét als een moderne versie van een Beatles-song klinkt, zodat hij zijn eigen muzikale smoel nog meer in de kijker zet. Zijn Randy Newman-cover ‘Living without you’, waarmee hij woensdag een deel van het publiek aan het huilen kreeg, was alvast een schot in de roos.

Voor het overige hebben wij zin gekregen om onze Beatles-cd’s weer eens boven te halen. Dank u wel daarvoor, Bent. Er zijn slechtere tijdverdrijven.

Op donderdag 14/4 speelt Bent Van Looy in de AB in Brussel en op vrijdag 15/4 in de Handelsbeurs in Gent. Daarna speelt hij twee concerten in Nederland: op 8 mei in Vlieland en op 10 juni in Utrecht. - Gazet Van Antwerpen

Vanavond speelde Liverpool op eigen bodem tegen Borussia Dortmund, de favoriet van de twee. Na honderd seconden leidde Dortmund al met 0-2. Een goal van Origi bracht weer spanning, maar dan werd het 1-3. De commentaar: "Boeken toe! Match gedaan." Maar nee: de miraculeuze 4-3 deed, na een spectaculaire remonte, de netten trillen in de tweeënnegentigste minuut. You'll never walk alone. Terzelfder tijd stond een deftig gekleed heerschap in de AB een optreden te geven. Het was er minstens even spannend.

Door Vincent Van Peer - 15 april 2016

In de ingetogen momenten lijkt Bent zich te ontpoppen tot huispianist van een vochtige kroeg in Louisiana

Het L.A. van Bent Van Looy: "Hier permitteer ik het me om toe te geven aan alle verlokkingen, om alles eruit te zuigen" (+)
Bent Van Looy - het heerschap in kwestie - is veel dingen. Een troubadour die de afgelopen jaren frequent flyer miles opstapelde tussen Parijs, Los Angeles, Tokio en Antwerpen. Een gentleman die een dame in een slecht verlichte straat een arm zou aanbieden, én tegelijk een schavuit van wie je niet wil weten wat hij allemaal met haar zou doen, eens hij zichzelf heeft uitgenodigd in haar foyer. 't Is die laatste Bent - de belhamel met de glimmende ogen - die in de AB achter het stuur zit. Goedlachs, altijd in voor een anekdote of twee en musicerend met gevierde teugels. The freewheelin' Bent Van Looy.

In de ingetogen momenten lijkt Bent zich te ontpoppen tot huispianist van een vochtige kroeg in Louisiana of zo, waar hij wereldse ballads brengt. 'One Way Dialogue' wordt solo gespeeld op een Wurlitzer-piano uit de jaren 60: "Het enige instrument dat ik nog bezit," aldus Bent, "en waarop ik al mijn muziek schrijf." Hetzelfde voor Randy Newman-cover 'Living Without You' en 'Young Man', goeie raad in liedvorm voor een imaginaire zoon, bedacht in het negende arrondissement van Parijs. Ook 'Words' vond daar zijn oorsprong, op het moment dat Bent er eens zijn schriftje met aantekeningen kwijtraakte. (Achteraf bleek het - je zal het altijd zien - onder de zetel te liggen.)

De bindteksten en de flarden omkadering die sommige nummers inleiden, blijven het hele optreden op het niveau dat we van Bent - zelfs in 'The Voice' altijd spitant - gewend zijn: "Als het slecht met je gaat, weet het volgende liedje op de radio altijd exact wat er scheelt. Dat is de kracht van pop." Niks aan toe te voegen.

Slechte punten dan? Die zijn er niet, alleen wat vage kanttekeningen

Solo op piano is het mooi - al zal niemand Bent ervan beschuldigen de gereïncarneerde Mozart te zijn - maar toch heb ik het nog net iets meer voor de ándere momenten. Die momenten waarop de band - een gelegenheidscollectief van losse muzikanten en leden van Das Pop en The Hickey Underworld - luchtig rockend naast Bent komen staan. Zoals in 'High and Dry' - "een ode aan Parijs" - en een energiek 'Downtown Train'. 't Wordt helemáál mooi wanneer de Song even opzij wordt geschoven voor het Moment. Er is de outro van '30 Days Without Sun' - ook al de beste anderhalve minuut op Pyjama Days - de intro van 'Pyjama Days' zelf en het minutenlange einde van de bis. Op de leukste momenten staat hier een rondtrekkend bargroepje lol te trappen. Zonder complexen of andere tralala; gewoon muziek maken.

Slechte punten dan? Die zijn er niet, alleen wat vage kanttekeningen: het versnelde 'My Escape' is een wat vreemde versie van een prachtige song, waarbij Bent zich genoodzaakt ziet om telkens het einde van zijn zin in te slikken. De plaatversie is beter. 'Living Without You' is teder, maar heeft de rotte pech dat ook de versie van Randy Newman bestaat. Dat er nummers worden opgedragen aan Parijs, New York en Los Angeles, maar niet aan Antwerpen, doet een beetje pijn, maar kan in het kader van een concertrecensie door de vingers worden gezien.

De avond in de AB was er één uit een tour die maar vijf optredens telt: wat er voornamelijk van afspatte, was de vreugde om op podium te mógen staan. Er was niet veel volk - tonnen kaartjes zijn er niet verkocht, denk ik - maar zelfs als er maar vijf man stond, dan nog hadden Bent en band zich dat oké gevonden. En die vijf man ook. Niks moest, alles mocht. Het was vooral: gezellig.

Onthouden we nog, tot slot: wanneer hij lijdt aan hartzeer, dan doet Bent zich tegoed aan een anderhalveliterbak stracciatella-ijs en een fles Blue Curaçao. De schavuit. - De Morgen