Bombing The Avenue

Δεν νομίζω να ένοιαζε κανέναν και καμία από όσους βρέθηκαν Σαββατόβραδο στo Ψυρρή, ότι το live διεξαγόταν μεταξύ συγγενών και φίλων. Σίγουρα, πάντως, δεν έδειξε να ενδιαφέρει τις δύο μπάντες που έκαναν τα πάντα για να περάσουμε ευχάριστα. Και τα κατάφεραν μια χαρά, η αλήθεια να λέγεται.

Για τους BOMBING THE AVENUE που άνοιξαν τη συναυλία ανάμεσα σε καπνούς, θα μπορούσαν να γραφούν πολλά, μιας και πρόκειται για ένα γ@μ@το heavy rock τρίο από τη Βάρη, που αποτελείται από τρία αδέρφια πιτσιρικάδες και που ξεκίνησε την πορεία του το 2010 (σκεφτείτε πόσο πιτσιρικάδες ήταν τότε).

Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η φήμη τους έφτασε δικαίως στο Plisskën (ως τώρα, γιατί σίγουρα θα τους δούμε και ακόμα ψηλότερα), ενώ τα opening acts σε διεθνή ονόματα όπως οι Truckfighters και οι Dub Trio, είναι μερικά από τα μέχρι στιγμής παράσημά τους. Κυριότερα, πάντως, βραβεία, δεν είναι άλλα από τη μουσική τους (“Civil Servant” LP, “Avido” EP), την παρουσία τους πάνω στη σκηνή (με ήχο-μπόμπα στο Death Disco) και το γεγονός ότι το λέει η καρδούλα τους. Τη βόμβα σε κάθε λεωφόρο τη βάζουν άνετα, πάντως.
Aφού είχαμε ζεσταθεί για τα καλά από τη νεολαία, είχε έρθει η ώρα και για τους πιο, ας πούμε, βετεράνους. Οι DRIVE BY WIRE επέστρεψαν στην Αθήνα 5 χρόνια μετά την παρουσία τους μαζί τους Kyuss Lives!, κλείνοντας στο Death Disco τη μίνι περιοδεία τους στην Ελλάδα.

Το πρόσφατο άλμπουμ των Ολλανδών με τίτλο “The Whole Shebang”, το οποίο και κατέλαβε, δικαιολογημένα, μεγάλο μέρος του setlist τους, είναι σαν να ηχογραφήθηκε σε ένα βρώμικο αλκοολούχο βίντατζ γκαράζ, με τα μαγκιόρικα φωνητικά της Simone Holsbeek να δένουν τέλεια με τα γεμάτα παραμόρφωση riffs του Alwin Wubben.
Οι Drive by Wire έδωσαν τα εύσημα στους Bombing the Avenue για την εμφάνισή τους, και αφού ξεκίνησαν με το doom “Soil (Seven)” ως προθέρμανση, συνόδεψαν τη βραδιά μας με ωραιότατα άσματα όπως το “Rotor Motor”, το “Tar”, το “Five”, το “Woodlands”, το “Moonlighter”, το “Kerosine Dreams”, το “The Whole Shebang” και όχι μόνο.

Το μενού περιλάμβανε ακόμα τη διασκευή στο “Voodoo You Do” των Nightstalker και στο “Summertime Blues” σε έκδοση Blue Cheer, ενώ το τέλος της ωριαίας εμφάνισης των Ολλανδών, ήρθε με το υπνωτιστικό “Rituals”. Εμείς το διασκεδάσαμε και οι μπάντες το ίδιο. Όσο για τους απόντες και τις απούσες, μπορούν να περιμένουν το επόμενο “μεγάλο” όνομα, επιλέγοντας συνειδητά να γυρνούν την πλάτη σε συγκροτήματα που τιμιότατα μπορούν να κάνουν τις νύχτες τους πολύ πιο ευχάριστες. - Giannis Negris

Τους Bombing the Avenue τους είχα απλά ακουστά, ώσπου φέτος το καλοκαίρι τους είδα live στο Schoolwave. Οφείλω να παραδεχτώ πως με ενθουσίασαν, εμένα και όλο το κοινό που τους παρακολούθησε. Έχοντας λοιπόν μία πολύ θετική πρώτη εντύπωση, πέφτει στα χέρια μου το "Civil Servant", ο πρώτος τους full length δίσκος. Οπότε και επιβεβαιώθηκε ότι δεν ήταν τυχαίο γεγονός η άριστη πρώτη εντύπωση. Πρόκειται για 10 τραγούδια σε άψογη εκτέλεση και παραγωγή. Το νεαρό της ηλικίας τους είναι σίγουρα πολυσυζητημένο, αλλά όχι άδικα μιας και σε καμία περίπτωση κάτι τέτοιο δεν φαίνεται ούτε στη μουσική τους, ούτε στο παίξιμό τους, ούτε και στη φωνή του τραγουδιστή Πάνου.Έχουμε λοιπόν στα χέρια μας ένα heavy rock δίσκο και ξεκινάμε την ακρόασή του με το "Qweed", το οποίο δεν σου αφήνει πολλά περιθώρια. Πρόκειται για ένα κομμάτι με βαρύ ήχο και φωνή, που σε ότι διάθεση και να είσαι θα σε ξεσηκώσει και θα σε προετοιμάσει για τα παρακάτω. Συνεχίζουμε με τα "Kuzo" και "Cheese" σε παρόμοια heavy rock διάθεση, για να πάμε λίγο παρακάτω στο "Everyone" όπου το headbanging είναι αναπόφευκτο. Επόμενο στη σειρά το "Cruella", το οποίο σε ορισμένα σημεία θυμίζει μεν το "Killing in the Name" των RATM, παραμένει όμως ένα χαρακτηριστικό δείγμα γραφής της μπάντας και φυσικά από τα αγαπημένα του κοινού. Στη συνέχεια έχουμε το 6ο στη σειρά "Sixx", ένα τραγούδι που προσωπικά πιστεύω ότι είναι φτιαγμένο για να παίζεται live και να γίνεται χαμός. Μετά έρχονται τα "Nomads" και "Lights", τα οποία ελαφρώς ρίχνουν τους τόνους συγκριτικά με τα προηγούμενα και ακούμε λίγο πιο ταξιδιάρικες μελωδίες. Προτελευταίο τραγούδι του δίσκου είναι το «περίεργο» "Lights", σε εντελώς grunge ύφος και ήρεμη έναρξη, μέχρι που έρχεται η έκρηξη. Και κλείνουμε με το "Hornless Moose", γρήγορο, «βρώμικο», ευκαιρία για headbanging πάλι, το τέλειο κλείσιμο γι'αυτό το δίσκο. Συμπέρασμα; Μην παραλείψετε σε καμία περίπτωση να ακούσετε αυτή τη δουλειά, όποιο είδος μουσικής κι αν προτιμάτε. Ακόμα κι αν δεν είστε φαν του είδους, ίσως και να γίνετε. - Katerina Rogdaki

Τα τρία αδέρφια απο τη Βάρη ήταν ένα καλούτσικο gimmick για να ασχοληθεί κάποιος με τους Bombing Τhe Avenue στην αρχή της πορείας τους, αλλά όχι για να τους κρατήσει εν ζωή αν δεν έγραφαν ένα αρχιδατο νέο δίσκο μετα το σχετικά ερασιτεχνικό σε παραγωγή και διανομή πρώτο τους ΕP.

Ήρθε λοιπόν αυτή η ώρα που οι Αμερικανοί θα έλεγαν “make it or break it”, για τους BtA και έχοντας στα χέρια μου το πρώτο επίσημο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ με τίτλο Civil Servant, ήρθε η ώρα να πιάσουμε τον ταυρο από τα αρχίδια και να δούμε την άγρια ή όχι, υφη τους.

Το artwork του cd με εξέπληξε ευχάριστα και είναι καλόγουστο με διακριτικό και χαρακτηριστικό το λογότυπο της μπάντας. Απ’ ότι κατάλαβα θα κυκλοφορήσει και σε βινύλιο που είναι σχεδόν συγκινητικό αν σκεφτείς τις πουτανοεποχές που περνάμε.
Η πρώτη μου επαφή με το νέο τους υλικό ήταν ένα βράδυ πριν λίγους μήνες στο six dogs όταν και έκαναν το release party τους. Μια πρώτη θετική ιδέα την είχα από εκείνη τη βραδιά αλλά για κάποιο λόγο προσωπικά το θεωρώ πολύ στριμωγμενο και χωρίς κάτι εντυπωσιακό σε ήχο, μαγαζί. Ίσα ίσα που πήρα τα χαμπάρια μου για τις νέες τους συνθέσεις και έμεινα να περιμένω κάτι χειροποίητο και ηχογραφημενο για να κρίνω πιο διεξοδικά.
Ο Πάνος, ο Δημήτρης και ο Jay δούλεψαν αρκετά, πρόβαραν ακόμα περισσότερο και ευτυχώς δεν έπεσαν θύματα τις ασθένειας των νέων μουσικών που τους θέλει με 12 διαφορετικά side projects τον καθένα και να μη δίνουν τόση σημασία στην πραγματική τους μπαντα. Τουλάχιστον αυτό κατάφεραν να αποδείξουν με το Civil Servant, δεν αναμασησαν πράγματα από το πρώτο τους EP, απλά κράτησαν τα στοιχεία που πραγματικά ξεχώρισαν στον ήχο τους και πήγαν και δύο τρία βήματα πιο μακρυά. Μόνο αυτό για μένα τουλάχιστον λέει πολλά. Σε αυτό σίγουρα μεγάλη σημασία παίζει ότι δεν πρόκειται για μια μπάντα που έχει τρεις άσχετους μουσικούς μεταξύ τους αλλά τρία αδέρφια που σίγουρα μπορούν να ανταπεξελθουν καλύτερα και πιο ωριμα σε ενδοοικογενιακες διαφωνίες και διάφορες. Σημαντικό αβαντάζ.
Το άλμπουμ ξεκινάει με το Gweed πάνω στα γνωστά τους ρυθμικά πατήματα με καυλιαρικες αλλαγές ταχύτητας. Το Kuzo είναι ένα μπάσταρδο παιδί των Stone Temple Pilots. Το Cheese με εξέπληξε πραγματικά γιατί θυμίζει συνθετικά κομμάτι κατασταλαγμενης μπάντας με ωραία τοποθετημένα φωνητικά και μελωδία στοκοκολλητικη. Στο Everyone συναντάμε ίσως το anthem των ΒtA, δυνατό βαρβάτο και βρωμάει τραγίλα. Πέμπτο τραγούδι είναι το Cruella ένα απο τα χαρακτηριστικότερα δείγματα γραφής των BtA και ένα ήδη καταγεγραμμένο crowd pleaser. Το έκτο κομμάτι λέγεται Sixx (!) μοιάζει σαν να το έγραψαν μετα απο κάποια καφριλοβραδιά που άκουγαν το Badmotorfinger των Soundgarden. Η σχεδόν μεθυστική και high as fuck μελωδία του Nomads ακολουθεί και δένει αρκετά με το ύφος του Rimini, του όγδοου τραγουδιού. Το Lights έχει όλα τα grunge στοιχεία που αγαπάνε τα αδερφάκια με γεμάτα και στακατα ντραμς απο τον μικρό αδερφό. Τα άλμπουμ κλείνει το Hornless Moose που προσωπικά πιστεύω είναι το κομμάτι του άλμπουμ, γρήγορο και βρώμικο.
Αν μη τι άλλο οι Bombing the Avenue δείχνουν έμπρακτα ότι εξελίσσονται και μερικώς μεταλλάσσονται πράγμα που είναι ίσως το θετικότερο τους ατού. Αν πρέπει να κάνω κάποιες μικρές παρατηρήσεις (και πρέπει να κάνω) είναι πως θα ήθελα να ξεχώριζε λίγο παραπάνω στη τελική μίξη το μπάσο του Δημήτρη, και να γινόταν λίγο πιο ενεργός στο παίξιμο του. Ο Πάνος πρέπει να σκεφτεί σοβαρά τα δευτερα φωνητικά, που ναι μεν γράφει σωστά και καθαρά εκεί που πρέπει στο άλμπουμ, αλλά στις live εμφανίσεις τους φαίνεται κάτι να λείπει, κάτι να χρειάζεται γέμισμα. Ο Jay ο ντράμερ δείχνει να γεμίζει το ήχο των BtA με παίξιμο που θυμίζει 30αρη και ας έχει τα μισά χρονια απο αυτά περίπου(16!). Ας μη ξεχνάμε ότι πριν πέντε χρονια που ξεκίνησαν οι Bombing the Avenue ήταν μόλις 11…. Θα ήθελα στις επόμενες τους κυκλοφορίες να τον δω να βάζει περισσότερες απο τις επιρροές του στη μουσική τους. - crackhitler.com

Κάθε 15 μέρες, 5 τραγούδια, από καλλιτέχνες και συγκροτήματα της αγγλόφωνης ελληνικής σκηνής, έρχονται στο πιάτο σας. Σκοπός μας, να σας φέρουμε κοντά σε αυτά και να σας αποδείξουμε ότι δεν έχουν να ζηλέψουν τίποτε από τους «ξένους ανταγωνιστές». Το μόνο που χρειάζεται είναι να αφιερώσετε λίγο από το χρόνο σας και να τα δοκιμάσετε. Το μενού αυτήν τη φορά περιλαμβάνει:

1. Dioni – That Summer
Καλό καλοκαίρι παιδιά. Κι αν ακόμη βρέχει και φυσάει, ακούστε το τραγούδι που έγραψε ο Γιώργος Πρινιωτάκης για την καταπληκτική φωνή της Dioni. Μου φέρνει στο μυαλό το “Stop” της Sam Brown κι αυτό από μόνο του είναι ξεχωριστό κι ιδιαίτερο. Από τα τραγούδια που σε κάνουν να είσαι υπερήφανος για αυτήν τη στήλη.
2. Delay – Count 3
Νέο συγκρότημα, με rock funky καταβολές, από εκείνες που έκαναν θραύση μέσω των Faith No More & Red Hot Chili Peppers. Κι αν αυτό που μόλις έγραψα και διαβάσατε σας φαίνεται τουλάχιστον ιερόσυλο, δεν έχετε παρά να ακούσετε το τραγούδι “Count 3”.
3. OK - What you make it
Οι ΟΚ υπηρετούσαν την ελληνόφωνη ποπ κυρίως (στοιχείο τους που φαίνεται και σε αυτό το EP με το τραγούδι τους “Φτερά στον ήλιο”). Το τελευταίο διάστημα όμως παρουσιάζουν αγγλόφωνα τραγούδια και το κάνουν καλά. To Escape EP, θυμίζει Madonna του “Ray Of Light” και θα το καταλάβετε αν ακούσετε το “What you make it”.
4. Sillyboy – On and On
Δυστυχώς δε μπορώ να είμαι αντικειμενικός με το Sillyboy. Όχι γιατί είναι φίλος μου, αλλά γιατί κάθε του δουλειά είναι Greeks Do It Better. Κάθε τραγούδι του και video clip με το Στάθη Μουρδούκουτα αποτελεί δείγμα υψηλής αισθητικής και τέχνης. Υπέροχο.
5. Bombing the Avenue – Cruella
Είναι να αναρωτιέσαι τι γίνεται σε αυτό το σπίτι. Τρία αδέλφια που τους αρέσει το progressive/ heavy rock κάνουν μπάντα. Και τι μπάντα! Ο μικρότερος αν δεν κάνω λάθος στους υπολογισμούς είναι και δεν είναι 15 ετών και παίζει drums. Αν συνεχίσουν έτσι τότε ίσως μιλάμε για ένα γκρουπ που θα το δούμε «έξω». - mixgrill.gr

Μπαντάρα, μπαντάρα και ξανά μπαντάρα! Τι άλλο να πω για τους Bombing The Avenue; Η αλήθεια είναι ότι, γνωρίζοντας τον εαυτό μου πολλά χρόνια -μόνο εγώ ξέρω τι τραβάω- μπορώ να παραδεχτώ ότι κάθε φορά που τυγχάνει να ανακαλύψω κάτι φανταστικό, στο χώρο της μουσικής, βγάζω όλη τη θετική μου υπερβολή! Ορίζοντας αυτό ως αξίωμα, θα χρησιμοποιήσω, χωρίς ιδιαίτερο σκοπό και αιτία, για ακόμη τη λέξη μπαντάρα και θα προχωρήσω στην αναλυτική (ή και όχι, αναλόγως τις ορέξεις στα επόμενα λίγα λεπτά) περιγραφή -γιατί ποιος είμαι εγώ να κρίνω- του δίσκου!

Χωρίς να έχω ακούσει ούτε ένα κομμάτι, πριν λίγο καιρό, παρακολούθησα τους Bombing The Avenue σε μία συναυλία που πραγματοποίησαν, για την παρουσίαση του “Civil Servant” και είχα την τύχη να ακούσω τον συγκεκριμένο δίσκο από την πρώτη μέχρι την τελευταία νότα live, συνδυασμένο με την τρομερή δυναμική της μπάντας! Ό,τι καλύτερο!

Δέκα συνθέσεις, προσεγμένες και δεμένες μεταξύ τους με απόλυτη αρμονία!

Θυμίζοντας κάτι από “At The Drive-In”, μπλεγμένο με κάτι από παλιούς, καλούς “System Of A Down”, οι Bombing The Avenue βάζουν την προσωπική τους σφραγίδα και υπό μία αξιοπρεπέστατη παραγωγή, ηχητικά, μας παρουσιάζουν την πρώτη τους full length κυκλοφορία, “Civil Servant”.

Τι να πρωτοπεί κανείς για το Tool-ικό, “Gweed”, για το Limp Bizkit-ικό “Kuzo”, για την απόλυτη ψυχεδέλεια του “Cheese” και το δυναμισμό του “Everyone”, το hit μεν, μα φανταστικό δε, “Cruella”, και τη μίξη όλων των παραπάνω στα “Sixx”, “Nomads”, Rimini”, “Lights”! Κλείνοντας, συναντάμε τον επίλογο “Horless Moose” -riff, riff και πάλι riff.

Αναμένοντας τη συνέχεια! Αμ δεν αργεί, περνάνε γρήγορα τα χρόνια πια! - rockinathens.gr

Ο Πάνος (κιθάρα/φωνητικά), ο Δημήτρης (μπάσο) και ο Jay (ντραμς), τρία αδέρφια από τη Βάρη, έκαναν το πρώτο «μπαμ» πριν από περίπου 5 χρόνια – όταν άλωσαν τη σκηνή του Schoolwave. Μετρώντας πλέον αρκετές συμμετοχές σε σημαντικά φεστιβάλ (όπως το Plissken και το Global Battle of the Bands), συνεχίζουν ακάθεκτοι και το ίδιο δυναμικοί.

Οι Bombing the Avenue κυκλοφόρησαν το ντεμπούτο άλμπουμ τους («Civl Servant») μόλις πριν από ένα μήνα, γεγονός που γιορτάστηκε με τον ανάλογο ενθουσιασμό στο gig space του six d.o.g.s. Ο Πάνος, ο Δημήτρης κι ο Jay -ο οποίος είναι μόλις 16 χρονών- φιλτράρουν όλα όσα βιώνουν με ωριμότητα χωρίς όμως, ωστόσο, να χάνουν το χιούμορ της. Είναι ετοιμόλογοι και υπερκινητικοί, είναι τρεις περιφερόμενες βόμβες που σκάνε στη σκηνή χωρίς προειδοποίηση.

Από τι υλικά είναι φτιαγμένες οι βόμβες σας;
Πολύ πράσινο, με ιδιαίτερο άρωμα, μια κοιλάδα παγόβουνα, λίγο μέταλλο, λίγο μετάξι αναμειγνύουμε καλά με καυστική ποτάσα και διάφορα άλλα μυρωδικά και η βόμβα είναι έτοιμη.

Τι παρατηρείτε, συνήθως, σ” έναν άνθρωπο τον οποίο συναντάτε για πρώτη φορά; Και πώς καταλαβαίνετε ότι μπορείτε να συνεννοηθείτε μαζί του;
Το βλέμμα του, τις κινήσεις του σώματός του και, φυσικά, τι αραδιάζει το στόμα του. Απο “κει καταλαβαίνουμε αν θα μπορέσουμε να συνεννοηθούμε μαζί του.

Πότε θεωρείται κάποιος πραγματικός φίλος;
Συνήθως, όταν μοιράζεσαι μαζί του πάντα. Κάτσε να το googlάρουμε…!

Είστε αδέρφια. Αυτό κάνει τα πράγματα πιο εύκολα ή πιο δύσκολα; Όσον αφορά τα ζητήματα της μπάντας. Και ποια ήταν η βασική αφορμή που ξεκινήσατε να παίζετε μουσική; Ήταν απλή ανάγκη ή υπήρχε απ” την αρχή σκοπός;
Ως αδέρφια κάποιες φορές τα πράγματα είναι πιο εύκολα και κάποιες άλλες πιο δύσκολα. Στη μέση είναι η ισορροπία. Ίσως η ανάγκη να εκφραστείς διαφορετικά, όσο μπορείς, ήταν και η βασική αιτία του να φτιάξουμε μπάντα, αλλά κυρίως το να περνάμε καλά.

Τι πρέπει να έχει πάντα στον νου του κάποιος που παίζει/ασχολείται με τη μουσική;
Ψυχεδέλεια και ελευθερία.

Επίσης, θα πρέπει να «κρατάει» τα σχόλια των φίλων ή των αγνώστων; Ή και των δύο; Ή κανενός;
Κανενός. Κάνε αυτό που γουστάρεις και θα υπάρχουν σίγουρα και άτομα που θα το γουστάρουν και αυτά και άτομα που θα το μισήσουν – κι έτσι καταλαβαίνεις κιόλας οτι κάνεις κάτι σοβαρό και οι γύρω σου το λαμβάνουν υπόψιν.

Ποια είναι για σας η βασική ιδιότητα της μουσικής;
Σίγουρα το πρώτο που μας έρχεται στο μυαλό είναι το ότι ξεφεύγεις από την καθημερινότητα αλλά για άλλη μια φορά, ότι περνάς καλά.

Όταν μια μπάντα βρίσκεται σε αυτό που λέμε το πικ της συνήθως ξεμυαλίζεται. Ποιο το αντίδοτο στο ξεμυάλισμα; Πώς παραμένει κάποιος προσγειωμένος;
Κατ” εμάς η απάντηση είναι: Rehab.

Τι κρύβετε κάτω απ” το κρεβάτι σας;
Βασικά, όπλα για zombie apocalypse.

Δεν περνάει μέρα χωρίς να…
…πιούμε esspresάκι «δυναμωτικό». - Natasa Koumi

Τρία «υπερηχητικά» αδέρφια –ο Πάνος, ο Δημήτρης και ο Ιάσονας– σερβίρουν το πρώτο τους ολοκληρωμένο άλμπουμ Civil Servant, το οποίο απολαύσαμε πρόσφατα και ζωντανά, σε ένα δυνατό live στο Six d.o.g.s. Μιλήσαμε για τις επιρροές τους, για τους οικογενειακούς δεσμούς, αλλά και για το ταξίδι τους στην Ταϊλάνδη, όπου εκπροσώπησαν τη χώρα μας στο Global Battle Of The Bands

Πείτε μας αρχικά λίγα πράγματα για τις διαδικασίες ηχογράφησης του Civil Servant....

Οι ηχογραφήσεις του άλμπουμ, ύστερα από δυσκολίες που ξεπεράστηκαν και είχαν διάρκεια σχεδόν 2 χρόνια, ολοκληρώθηκαν στο Lizard Sound Studio του Δημήτρη Καρπούζα. Ήταν για εμάς κάτι πρωτόγνωρο, άσχετα με το αν είχαμε ήδη εμπειρία ηχογράφησης από την προηγούμενή μας κυκλοφορία, το Avido EP. Διότι πρώτον ήταν περισσότερα τα κομμάτια και δεύτερον ήταν άλλες οι περιστάσεις και διαφορετικός ο τρόπος προσέγγισης από μας και τον παραγωγό μας, ως προς αυτό που θέλαμε να ακούσουμε εν τέλει. Στις επόμενες δουλειές μας, αν όλα πάνε καλά, θα θέλαμε σίγουρα να δοκιμάσουμε κι άλλους τρόπους ηχογραφήσεων –με μεγάλο μας στοίχημα έναν live δίσκο.

Διάβασα κάπου ότι είναι ένα concept album. Ποιες ιδέες θέλατε να εκφράσετε μέσα από αυτό;

Η αλήθεια είναι ότι στην αρχή δεν το είχαμε σκοπό να γίνει concept album: μας προέκυψε στη συνέχεια, με την ολοκλήρωση του δίσκου. Μέσα στο δικό μας κεφάλι βλέπουμε να διαδραματίζεται μια ιστορία, η οποία εξελίσσεται από κομμάτι σε κομμάτι –είτε μουσικά, είτε στιχουργικά. Κάθε ένας μπορεί βέβαια να το αναλύσει διαφορετικά κι αυτός είναι και ένας από τους σκοπούς μας για το Civil Servant. Όσον αφορά στο όνομα του δίσκου, αντιπροσωπεύει τις δυσκολίες που περάσαμε για την ολοκλήρωσή του.

Από τι επηρεάζεστε συνήθως για να γράψετε τα τραγούδια σας;

Κυρίως από προσωπικά μας βιώματα, ιστορίες που μας δυσκολεύουν να κοιμηθούμε και από τις σχέσεις μας με τους άλλους ανθρώπους.

Πόσο σας επηρεάζει η σημερινή κοινωνική και οικονομική κατάσταση, ως νέους ανθρώπους και ως μουσικούς;

Για έναν περίεργο λόγο, οι σημερινές κοινωνικές και οικονομικές δυσκολίες –που αντιμετωπίζουμε όλοι μας πια– κατέληξαν να γίνουν κινητήριες μουσικές δυνάμεις και τρόπος διαφυγής. Ως ανθρώπους βέβαια μας επηρεάζουν όσο επηρεάζουν τον κάθε άνθρωπο και, όσον αφορά σ’ εμάς τους ίδιους, διαφορετικά τον καθένα μας.

Γιατί αποφασίσατε να κυκλοφορήσετε το Civil Servant, όπως και το EP Avido, ανεξάρτητα και δεν μπήκατε στη διαδικασία να απευθυνθείτε σε κάποιο label;

Θεωρήσαμε πως για ντεμπούτο άλμπουμ θα ήταν αρκετά δύσκολο να υπογράψουμε με κάποια εταιρία· πιστεύαμε επίσης πως δεν θα υπήρχαν και μεγάλες διαφορές, σε πρώτη φάση. Αλλά και ο χρόνος ήταν ένας ακόμα παράγοντας που μας απέτρεψε από το να βρούμε κάποιο label. Όπως προαναφέρθηκε, ήταν μια δουλειά 2 χρόνων, σίγουρα λοιπόν θα μας έπαιρνε κι άλλο χρονικό διάστημα μέχρι να βρεθεί η κατάλληλη εταιρεία. Θα αναλωνόμασταν στο τέλος σε πράγματα τα οποία δεν είναι η ουσία αυτού που θέλουμε να κάνουμε με τη μουσική.

Το όνομά σας είναι αρκετά πρωτότυπο, από πού προέκυψε η ιδέα;

Η ιδέα είναι του τραγουδιστή/κιθαρίστα μας, του Πάνου, ο οποίος είχε μια ομάδα graffiti όταν ήταν μικρός, τη Bombing The Avenue. Την υιοθετήσαμε λοιπόν για την ονομασία της μπάντας.

Εκτός του ότι βρίσκεστε στην ίδια μπάντα, είστε και αδέρφια. Είναι τελικά πιο εύκολο ή πιο δύσκολο να συνεργάζεσαι με συγγενείς σου;

Κατά τη γνώμη μας, υπάρχει αυτή η οικειότητα μεταξύ μας, η οποία μας έχει βοηθήσει και έχει κάνει τη συνεργασία μας πολύ εύκολη. Και κάποιες βέβαια φορές πολύ δύσκολη.

Πέρσι επιλεχθήκατε να ταξιδέψετε στην Ταϊλάνδη, για να εκπροσωπήσετε την Ελλάδα στο Global Battle Of The Bands. Πώς ήταν η εμπειρία;

Η χαρά μας ήταν αρκετά μεγάλη, γιατί θα ήταν και η πρώτη φορά που θα παίζαμε live εκτός συνόρων. Οι εμπειρίες που κρατήσαμε είναι η ίδια η Ταϊλάνδη –μια πανέμορφη χώρα, αξίζει να την επισκεφτεί κανείς– οι άνθρωποι εκεί, αλλά και η γνωριμία μας με τις υπόλοιπες μπάντες του φεστιβάλ.

Και τώρα, ποια τα μελλοντικά σας σχέδια;

Στα μελλοντικά μας σχέδια, αν όλα πάνε καλά, περιλαμβάνεται σίγουρα μια περιοδεία για το Civil Servant, σε Ελλάδα και Ευρώπη. Και σιγά-σιγά να ξεκινήσουμε τις διαδικασίες για τον επόμενό μας δίσκο. - Rozina Arapi

Πριν λίγες εβδομάδες ο Δημήτρης Κοντορούσης έδωσε το παρόν στη ζωντανή παρουσίαση του “Civil Servant” και έφυγε το λιγότερο ενθουσιασμένος. Με αφορμή αυτό, πλησίασε τους Bombing The Avenue για μερικές ερωτήσεις…

Καλησπέρα από το Rockin’Athens. Πρόσφατα παρακολούθησα μία εμφάνισή σας στο six d.o.g.s και, μιας που δεν σας γνώριζα και πολύ, μπορώ να πω ότι ενθουσιάστηκα με αυτό που είδα και άκουσα. Αρπάζοντας την ευκαιρία αυτής της συνέντευξης, λοιπόν, θα ήθελα να λύσω αρκετές απορίες, δικές μου και αντίστοιχα, άλλων που σας γνωρίζουν τώρα. Ποιοι είναι οι Bobmbing the Avenue και πόσα χρόνια μετρούν σαν μπάντα;

Οι Bombing The Avenue είναι μια μπάντα απο την Βάρη, που αποτελείται απο τρία αδέρφια, τον Πάνο (τραγουδιστή/κιθαρίστα), τον Ιάσονα (τύμπανα) και τον Δημήτρη (μπάσο). Πρώτο μας live ως Bombing The Avenue ήταν το καλοκαίρι του 2010 στο Κύτταρο.

Όταν πρώτο άκουσα το όνομά σας σκέφτηκα ότι πρόκειται για κάτι πραγματικά έξυπνο και πρωτότυπο. Τι κρύβεται πίσω από το όνομα της μπάντας και πώς προέκυψε;

Το όνομα της μπάντας το εμπνεύστηκε ο Πάνος απο μια ομάδα graffiti που είχε όταν ήταν 15 χρονών. Στην αρχή δυσκολευόμασταν αρκετά να βρούμε το όνομα και αυτό ήταν η εύκολη λύση και το θεωρήσαμε αρκετά εύηχο και αντιπροσωπευτικό για την μπάντα.

Πώς λειτουργεί για εσάς το γεγονός ότι είστε τρία αδέλφια; Βοηθάει στην κατανόηση και στην επικοινωνία ή αυξάνει τους καβγάδες και τις εντάσεις;

Η συνεργασία μας στο θέμα της μουσικής φανταζόμαστε πως είναι η ίδια με την συνεργασία μεταξύ bandmates άλλων μπαντών. Η μοναδική διαφορά ίσως να είναι η οικοιότητα που έχεις με τα αδέρφια σου σε σχέση με την οικοιότητα που έχεις με έναν φίλο σου που παίζεις στην ίδια μπάντα.

Συμβάλετε και οι τρεις σας συνθετικά στη μουσική και στους στίχους ή υπάρχει ένας από εσάς πίσω από ό,τι ακούμε;

Στην μουσική συμβάλουμε και οι τρεις. Στίχους γράφουνε ο Δημήτρης και ο Πάνος.

Δεν είμαι υπέρ της “ταμπέλας” στη μουσική, παρόλα αυτά θα ήθελα τη δική σας οπτική στο πως θα χαρακτηρίζατε τη μουσική σας.

civilservantΔεν έχουμε σκεφτεί κάποιο συγκεκριμένο είδος που θα μας χαρακτήριζε. Μπορούμε να πούμε σίγουρα οτι είναι μια μίξη των ακουσμάτων του καθενός μας με κάποια δικά μας επιπρόσθετα στοιχεία.

Ποιες είναι οι κύριες επιρροές σας γενικότερα και τι ακούτε αυτή την περίοδο;

Ο καθένας μας, όπως είναι λογικό και υγιές, έχει διαφορετικά ακούσματα με κοινούς παρανομαστές τους Deftones, System Of A Down, Queens of The Stoneage, Nirvana, Melvins, Slipknot και Nine Inch Nails. Τα ακούσματα μας ανα περιόδους διαφοροποιούνται.

Πόση εξέλιξη και ωρίμανση βλέπετε στους εαυτούς σας και συνεπώς στη μουσική σας και στους στίχους σας από το “Avido” EP μέχρι το “Civil Servant”;

Σίγουρα υπάρχει ηχητική εξέλιξη απο το “Avido” στο “Civil Servant”. Ίσως το “Avido” να λειτούργησε ως πρωίμιο για το τι θα ακολουθούσε στο “Civil Servant”. Στιχουργικά, με τον ίδιο τρόπο που γράψαμε τα τραγούδια στο EP τα γράψαμε και στο album. Και τα δυο υπο την επήρεια χαμομιλίου.

Πως φαντάζεστε το μέλλον των Bombing the Avenue;

Mε περισσότερη δισκογραφική δουλειά και με περισσότερα live στο ενεργητικό μας.

Πιστεύετε ότι η Ελλάδα προσφέρει ευκαιρίες σε καινούριες μπάντες είτε αυτό αφορά την ανταπόκριση του κόσμου είτε την ανέλιξη της μπάντας σε σημείο τέτοιο ώστε να μπορεί να ζήσει από τη μουσική;

Σίγουρα τουλάχιστον για τις ελληνικές αγγλόφωνες μπάντες θεωρούμε πως είναι αρκετά δύσκολο να ζήσεις απο αυτό. Το οτι μπορείς να κάνεις πράγματα απο την Ελλάδα όπως η προώθηση της μουσικής σου και με τα μέσα που σου δίνονται, είναι πιο εύκολο σε σχέση με τα προηγούμενα χρόνια. Παράδειγμα, υπάρχουν στην Ελλάδα μπάντες που μπορούν να γεμίσουν έναν χώρο με δυόμιση χιλιάδες άτομα όποτε και να παίξουν και για να ζήσουν μπορεί να κάνουν δυο και τρεις δουλειές ο καθένας τους.

Bombing The AvenueΑπό ό,τι βλέπετε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, έχετε κοινό στο εξωτερικό; Έχετε σκεφτεί το ενδεχόμενο μεμονωμένων εμφανίσεων ή ακόμα και μιας mini περιοδείας στο εξωτερικό;

Ναι είναι, στα μελλοντικά μας σχέδια ένα mini tour στο εξωτερικό και το ότι δεν το έχουμε κάνει μέχρι τώρα θεωρούμε πως έχουμε χάσει πολύτιμο χρόνο. Είναι ίσως η καλύτερη αίσθηση μιας μπάντας το να περιοδεύει.

Με τι ασχολείστε εκτός της μουσικής;

Ο Πάνος βρίσκεται στο κυνήγι εργασίας, ο Ιάσονας είναι μαθητής ακόμα και ο Δημήτρης έχει πρωινή δουλειά σε γραφείο.

Έχετε κανονισμένες εμφανίσεις μέσα στο καλοκαίρι;

27 Ιουνίου συμμετέχουμε στο C.Ru.T.Ch. Fest στα Χανιά. Στις 11 Ιουλίου είμαστε καλεσμένοι την Τρίτη μέρα του Schoolwave Festival στο Θέατρο Βράχων και στα μέσα Αυγούστου στο Ziria festival κοντά στα Τρίκαλα Κορινθίας.

Ευχαριστώ πολύ για το χρόνο σας. Τα τελευταία λόγια δικά σας.

Σε ευχαριστούμε πολύ Rockin’Athens και Δημήτρη για την συνέντευξη και ευχόμαστε τα καλύτερα σε όλους. - rockinathens.gr

Οι Bombing The Avenue μετά από 5 χρόνια στο μουσικό προσκήνιο μας παρουσίασαν την πρώτη ολοκληρωμένη σε επίπεδο δίσκου δουλειά τους με τίτλο Civil Servant. Ο δίσκος, ‘παιδί’ 3 χρονών περίπου, με υποκείμενο αντι-εξουσιαστικό heavy ύφος (βλέπετε art work δίσκου, video clip “Cruella”, και aggressive στίχους στις φωνητικές γραμμές), διαθέτει και νέα δυναμικά instrumental περάσματα, δηλώνοντας έτσι την εξέλιξη στον ήχο των BTA, και με αποτέλεσμα τα αδέλφια από την Βάρη εκτελούν με ακατάπαυστη δυναμικότητα ένα βαρύ σετ με πολύ ενέργεια, αντηχητικές δονήσεις, guest εμφανίσεις, συγκινήσεις και όλα σε έναν εθιστικό ρυθμό για 1,5 ώρα περίπου.

Το live στο six d.o.g.s. άνοιξαν οι Eye Level, ένα συγκρότημα με την Cilia στα φωνητικά που είναι κάτι δροσερά διαφορετικό επειδή απλά έχουν βρει την χρυσή τομή. Αυτο-υπαγόμενοι στο Bastard Rock, σκληρός αλλά με progressive στοιχεία ήχος, ομολογουμένως το attitude τους παραπέμπει σε ταλαντούχα τσογλανάκια οι οποίοι έχουν ενδιαφέρον ήχο και τα σπάνε επι σκηνής. Ανάμεικτα τα συναισθήματα γιατί σε αυτό το live παρουσίαζαν ουσιαστικά και εκείνοι το πρώτο τους δίσκο Reality.Godspeed που κυκλοφορεί ήδη λίγο καιρό, αλλά ήταν και η τελευταία φορά που θα μοιραζόντουσαν το ίδιο stage σαν Eye Level. Κάποιες φορές οι μουσικοί πρέπει να πηγαίνουν ‘γι’ άλλα’ όταν θεωρούν ότι δεν υπάρχει πιά χώρος για εξέλιξη ή θέλουν να δοκιμάζουν νέα πράγματα. Παράλληλη χαρά και μελαγχολία τους διακατείχε καθ’ όλη την διάρκεια του live, τόσο αληθινά που το μετέδιδαν στο κοινό το οποίο τους αγκάλιασε θερμά για τον πόνο και το πάθος που έδιναν. Πιστοί στο είδος τους δεν σταμάτησαν λεπτό να χτυπιούνται (όπως και εμείς μαζί τους) ακόμα και στα αργά σημεία τα οποία παρατείνανε την συναισθηματική φόρτιση. Φτάνοντας στο ζενίθ της εμφάνισής τους, και τις τελευταίες νότες να δονούνται ακόμα στις χορδές, η κιθάρα έφυγε απο σκηνής προς το κοινό σε ένα θεαματικό τελείωμα πριν κατέβει ο προκάτοχός της. Μας άφησαν με τις καλύτερες εντυπώσεις στο τέλος ενός μουσικού κύκλου. See you when the music starts to play again.

Συνέχισαν οι Yellow Devil Sauce, μία μπάντα που μετράει αρκετό χρόνο δραστηριοποίησης στην Ελληνική μουσική σκηνή – πρώτη φορά τους είχα δεί ως support στους Truckfighters μαζί με τους BTA (!!!) περίπου πριν 3 χρόνια, τον Μάιο του 2012, και πάλι στο sixd.o.g.s. Τότε οι BTA είχαν ένα EP από 6 κομμάτια στα σκαριά, το Avido, το οποίο ήταν πολλά υποσχόμενο σαν πρώτo πειραματισμό ψαχνωντας έναν ολοκληρωμένο ήχο (κάτι το οποίο το εκλάβαμε απο το Civil Servant). Βαριά η διαβολική κίτρινη σάλτσα, πήγε το κλίμα στα 90’s όπου το μακρόσυρτο grunge είχε την τιμητική του – λατρεύω το grunge και γενικότερα την βρωμιά των 90’s. Οι YDS δεν απογοήτευσαν όσους τους έχουν ξαναδεί, αν και νομίζω ότι για κάποιον που τους βλέπει πρώτη φορά, δεδομένου ότι το πάντρεμα grunge-stoner είναι πλέον αρκετά ‘φορεμένο’ ίσως να τους φαίνονταν, πιά σαν ήχος κάτι, κοινό. Ίσως. Σε αυτούς θα έλεγα ότι οι YDS δεν το ‘παίζουνε’ old school αφού ξεκίνησαν στα τέλη των 90’s και ο ήχος τους δεν είναι τόσο αναμασημένος – είναι αυθεντικός. Ο όγκος του ήχου τους σε αρκετά σημεία κάλυπτε τα, όσο διέκρινα, σωστά τονικά φωνητικά, με αποτέλεσμα να φαίνεται μιά αδυναμία στη σύγκριση. Γενικά δεν με χάλασε που δεν διέκρινα στίχους γιατί είχα παραδοθεί στο heavyness το γενικό. Guest εμφάνιση από τον frontman των Superpuma, τον οποίος ούρλιαζε μάλλον συνεπαρμένος από το feeling ή για να είναι σίγουρος ότι θα ακουστεί. Ωραίο highlight.

Κλείνοντας δυνατά, παρέδωσαν τα σκήπτρα στους νεαρούς και ωραίους bro’s για τους οποίους γινόταν όλος αυτός ο σαματάς. Βγήκαν με περίσσια αυτοπεποίθηση και όρεξη στο stage μετά από μισή ώρα ένα σετ το οποίο περιείχε ολόκληρο το Civil Servant, αλλά και μερικά παλιά, μερικά ακόμα πιο καινούργια, συν μία διασκευή. Ήταν απολαυστικοί – ήχος τέλειος. Καθόμουν στα δεξιά του Πάνου επειδή μου έχει συμβεί στο συγκεκριμένο μαγαζί να υπάρχει διαφορά στον ήχο ανάλογα σε πιο σημείο κάθεσαι, αλλά κατάφεραν να μην υπάρχει η παραμικρή διαφοροποίηση. Ήχος μεστός από την αρχή μέχρι το τέλος με το λίγο δικαιολογημένο άγχος από τον ενθουσιασμό να φαίνεται αμυδρά στην αρχή του σετ με το Kuzo, αλλά όσο έμπαιναν περισσότερο μέσα στο πρώτο κομμάτι τα αγόρια κυριολεκτικά κατέκτησαν το stage με την παρουσία τους αφού φαινόταν από την αρχή ότι ήρθαν για να κάνουν φασαρία. Στα φωνητικά με κέρδισε η άνεση που είχε ο Πάνος στις εναλλαγές μεταξύ καθαρών και πιο επιθετικών γραμμών γιατί στην ένταση που έπαιζαν ήταν πολύ εύκολο να μην ήταν σωστός. Επίσης ποτέ δεν σταματάει να μου κάνει εντύπωση ο πιο νεαρός απ’ όλους Jay, ο οποίος είναι αλάνθαστος, με νεύρο, εκρήξεις, αλλά και ήρεμη δύναμη όταν το κομμάτι το προστάζει – γεννημένος drummer κατά την γνώμη μου, και μόλις 16 ετών. Δηλαδή δεν σε χορταίνουμε Jay, και μακάρι να το σκεφτεί σοβαρά το επάγγελμα.
Τα νέα τους κομμάτια έχουν έναν τσαμπουκά ο οποίος υποστηρίζεται διεξοδικά. Ειλικρινά δεν περίμενα την ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε απο τον νέο τους πιο industrial ήχο, χωρίς φανφάρες. Εμπλουτίσανε τις μελωδίες τους οι οποίες σε μερικά σημεία είχαν μια shoegaze διάθεση και σε άλλα είχαν spacerock περάσματα σε low-tempo ρυθμό, ανάμεσα στο γενικότερα heavyrock ύφος με βαριά riffs που τους χαρακτηρίζει. Είναι κάτι που πραγματικά αξίζει να τα ακούσετε προσεκτικά στο Civil Servant, έτσι για την αλητεία!

Guest εμφάνιση είχαμε έναν φίλο των BTA να πέρνει το μικρόφωνο για 2 κομμάτια (μία διασκευή Puscifer, και το Last Night από το Avido), και έναν guest κιθαρίστα των Deckshades ο οποίος έλυσε τα χέρια του Πάνου στο Rimini και όχι μόνο, με αποτέλεσμα να μπορεί να κινηθεί περισσότερο πάνω στην σκηνή. Τα τελευταία 2 κομμάτια της βραδιάς είναι από το επόμενο album που είναι ήδη στα σκαριά, και αν κρίνω από το Civil Servant, θα το υποδεχτούμε πολύ καλά. Με ανεβασμένη την διάθεση μετά από κάποια moshpits και ένα crowd surfing του Πάνου, οι ΒΤΑ μας ευχαρίστησαν πολύ όλους τους φίλους και γνωστούς («καραφλούς, μουσάτους, ψηλούς, κοντούς…») που είχαμε παρευρεθεί, τελειώνοντας έτσι ένα υπέροχο βράδυ στο six d.o.g.s., μεταξύ μας, εμφανώς ικανοποιημένοι. Ελπίζουμε να σκίσει ο δίσκος γιατί οι ΒΤΑ έχουν ένα σωστότατο πακέτο – σοβαρή μουσική, με δικό τους ήχο, άρτια σκηνική παρουσία, και από το πρώτο τους δίσκο κ’ όλας. - Helen Marie Joyce

Παρότι το συγκεκριμένο βράδυ ήταν αφιερωμένο στους Bombing The Avenue, μιας και παρουσίαζαν τον ολοκαίνουριο δίσκο τους, αυτό που με παρακίνησε να πάω ήταν οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι Yellow Devil Sauce. “Θα σου δείξουμε εμείς, θα δεις τι θα πάθεις!” σκέφτηκαν συνωμοτικά οι Bombing Τhe Avenue και εξαπέλυσαν έναν τηλεκατευθυνόμενο πύραυλο κατευθείαν μες στο μάτι μου.

Και για να μην μακρηγορώ, μόλις έφτασα στο χώρο του Six D.O.G.S, στη σκηνή μόλις είχαν ανέβει οι Eye Level. “Και μετά τελείωσαν”, θα ήθελα πολύ να πω, αλλά όχι, μιας και συνέχισαν για την επόμενη μισή ώρα. Αρκετά καλή σκηνική παρουσία, συμπαθητικά riffs και ένας αρκετά καλός drummer, ήταν αυτό που μου έμεινε. Όπως και να έχει το πράγμα, μιας που τη γνώμη του γράφων ξέρω που την γράφετε, η ανταπόκριση του κόσμου ήταν πολύ θετική, σε σημείο τέτοιο, ώστε πολλοί τραγουδούσανε και τους στίχους! “Γράψε λάθος, δίκιε μου!”, είπα στον άγνωστο που με κοιτούσε επίμονα μέσα από τον καθρέφτη και του πρότεινα να ξαναβρεθεί σε live τους για μία δεύτερη ευκαιρία. Την τελευταία μου σκέψη, ήρθαν να την ακυρώσουν τα λόγια του κιθαρίστα, λίγο πριν ακουστεί το τελευταίο κομμάτι -το οποίο ήταν και το καλύτερο από όσα άκουσα-, ο οποίος ανέφερε ότι είναι οι τελευταίες νότες που θα ακουστούν ποτέ από την μπάντα. Δεν κατάλαβα το γιατί και όσο να μην ήταν του γούστου μου, είναι κρίμα να βλέπεις μπάντες να διαλύονται, ειδικά όταν υπάρχει απήχηση από τον κόσμο! Όπως και να έχει, μετά το πέρας και του τελευταίου τραγουδιού, ο κιθαρίστας εμφανώς συναισθηματικά φορτισμένος, πέταξε την κιθάρα του και αποχώρησε με φούρια από τη σκηνή.

Yellow Devil Sauce για τη συνέχεια. Καταιγιστικό rawk και απανωτά riffs. Δεν έπαιζε ούτε ένα κεφάλι που να έμεινε στάσιμο και αδιάφορο από τις νότες που ξεχύνονταν στον αέρα! Δεν νομίζω ότι μπορώ να γράψω πολλά παραπάνω για την συγκεκριμένη μπαντάρα, μιας και όλοι λίγο πολύ ξέρουμε τι εστί Yellow Devil Sauce, στουντιακά ή συναυλιακά! Λίγο πριν το τέλος, ο τραγουδιστής των SuperPuma ανέβηκε στη σκηνή, για να συνοδεύσει τους YDS σε ένα κομμάτι. Μετά από ένα μισάωρο ασταμάτητου groove, αποχώρησαν για να δώσουν τη θέση τους στους πρωταγωνιστές της βραδιάς! Και η σφαλιάρα πλησίαζε…

Ανεβαίνουν στη σκηνή τρία πιτσιρίκια! Δεν θα το παίξω φυσιογνωμιστής, αλλά πάνω από 18 χρονών, ειδικά τον drummer, δεν τους έκανα. Και έσβησαν τα φώτα. Και ξεκινήσανε. Και το χάος! Bombing The Avenue, λοιπόν, οι οποίοι μόλις κυκλοφόρησαν την πρώτη LP κυκλοφορία τους, με τίτλο “Civil Servant”, δίσκος εμφανέστατα πιο ώριμος από το “Avido” EP (2012). Τα τρία αυτά “πιτσιρίκια”, λοιπόν, με κάτι που τα αυτιά μου χαρακτήρισαν ως μια εκπληκτική ανάμιξη S.O.A.D. και At The Drive-In, κατάφεραν με τον τρόπο τους να κατεδαφίσουν το Six D.O.G.S! Δεν είχα παραβρεθεί ξανά σε συναυλία τους, για να πω την αλήθεια καλά καλά δεν τους ήξερα καν, και αυτό που είδα ήταν φαντασμαγορικό!

Ένας drummer τον οποίο πολλοί μεγαλύτεροί του και με περισσότερα χρόνια στο κουρμπέτι, σίγουρα θα τον ζήλευαν, ένα μπάσο μεγατόνων και ένας frontman (κιθάρα/φωνή), ο οποίος δεν έλεγε να σταματήσει να χτυπιέται, να πλησιάζει τον κόσμο, να τραγουδάει μαζί τους και γενικότερα να δίνει λόγο και αιτία στο ότι είναι ο frontman. Στη σκηνή, κατά τη διάρκεια του live, τους πλαισίωσαν ένας κιθαρίστας και μία φωνή ακόμα, οι οποίοι συμμετείχαν σε ορισμένα κομμάτια. Μετά το πέρας και του τελευταίου κομματιού του “Civil Servant”, οι Bombing the Avenue δεν σταμάτησαν και συνέχισαν με κομμάτια τα οποία θα υποθέσω ότι ήταν από το “Avido”. Καθ’ όλη τη διάρκεια, ο κόσμος ήταν παραπάνω από ένθερμος, με χαρακτηριστικό έναν μικρό κύκλο ο οποίος άνοιξε και κράτησε λίγο μόλις δευτερόλεπτα.

Με απόλυτη σιγουριά, μπορώ να πω ότι, όσον αφορά τα ελληνικά δεδομένα και, με καμία δόση υπερβολής, ήταν από τα πιο δυναμικά και γεμάτα ένταση live που έχω παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια και είμαι σίγουρος, ότι η συγκεκριμένη μπάντα έχοντας τόσο έξυπνες συνθέσεις και δημιουργώντας τέτοιο πανικό στις συναυλίες τους, θα απασχολούν την ελληνική σκηνή (ας ελπίσουμε και όχι μόνο) για πολλά ακόμα χρόνια! - Dimitris Kontorousis

Στα Παρασκήνια με τους Bombing the Avenue
Σε αυτό το επεισόδιο της σειράς «Sounds Greek», το VICE παρουσιάζει το heavy rock τρίο «Bombing the Avenue», ένα από τα πολλά υποσχόμενα νέα ονόματα της underground σκηνής στην Ελλάδα.

Η μπάντα έχει τρία μέλη, τα οποία είναι αδέλφια, και ξεκίνησε πριν από περίπου πέντε χρόνια, όταν μάλιστα ο Ιάσωνας - μικρότερος αδελφός και drummer - ήταν μόλις 10 ετών.

Η πορεία των Bombing the Avenue άφησε τις καλύτερες εντυπώσεις από τις πρώτες τους εμφανίσεις, τόσο σε φεστιβάλ όπως το Schoolwave και το Plissken, εντός συνόρων, όσο και με τη συμμετοχή τους στο «Global Battle Of The Bands» στην Ταϋλάνδη, ως νέο συγκρότημα από την Ελλάδα.

Μετά το πρώτο τους EP με τον τίτλο «Αβίντο» το 2012, η μπάντα κυκλοφόρησε μόλις φέτος το πρώτο της άλμπουμ μεγάλης διάρκειας, με τον τίτλο «Civil Servant», το οποίο και παρουσίασαν στις 13 Νοεμβρίου στον συναυλιακό χώρο «Ρομάντσο», στο κέντρο της Αθήνας. Η Δάφνη Πασσίση-Κοκότ και η ομάδα του VICE ακολούθησαν την μπάντα στις ετοιμασίες της πριν τη συναυλία, και είδε από κοντά πώς είναι η ζωή για τρεις τόσο νέους και τόσο ταλαντούχους μουσικούς στην Αθήνα σήμερα. - Dafni Passisi-Kokot

Ο κόσμος όλο και μπαίνει στο υπόγειο, ο μέσος όρος ηλικίας πέφτει λίγο περισσότερο και μέσα από καπνούς και έντονα φώτα βγαίνουν οι Bombing The Avenue. Αρκετός κόσμος έχει έρθει να τους δει και όχι άδικα αφού το συγκρότημα σκίζει στην κυριολεξία (έσκισαν το ταμπούρο στο πρώτο μόλις κομμάτι). Στo “Sixx” θα προσθέσουν ένα έμπειρο sitar εφέ στην κιθάρα, το οποίο θα μπλέξει όμορφα με την distorted συνέχεια αλά Five Finger Death Punch και το πολύ δυναμικό drum τελείωμα. Μουσική με επιρροές από όλα τα είδη του σκληρού ήχου, μέχρι και pop που εναλλάσσονται μεταξύ τους πολύ αρμονικά και μέσα από έντονη σκηνική παρουσία. Το “Pissings” θα είναι η ιδανική απόδειξη με την pop μελωδική φωνητική γραμμή για να φτάσει σε “Ratamahatta” ξεσπάσματα. Η μοντέρνα άποψή τους στο πώς περνούν από το ένα μουσικό είδος στο άλλο, η κινητικότητα πάνω στο σανίδι και η προσοχή στις λεπτομέρειες με φώτα και καπνό, δείχνουν μια μπάντα που παίζει για να κερδίσει. Η μεγαλύτερη απόδειξη σε αυτό ήταν, όμως, τα δέκα δυναμιτάκια που αποτελούσαν το set τους. Τσεκάρετέ τους!

Setlist:
01. Intro
02. Cruella
03. It’s Blue
04. Sixx
05. Pissings
06. Street Lights
07. Quadalhivir - Andreas Doutsias