Fab

« La synthèse parfaite entre Robert Johnson, Serge Gainsbourg et Portishead. Fab mélange avec poésie le blues du Delta, le jazz et le hip hop. Un artiste envoûtant et avant-gardiste, à découvrir absolument ! ». - Victor Bouveron Septembre 2009

In een wereld waar winstcijfers en crisisterminologie bepalend zijn, wordt het steeds moeilijker voor wie origineel uit de hoek wil komen. Dat geldt zeker in de blues. Maar ze zijn er, muzikanten die niet slaafs beantwoorden aan het cliché van de bluesrocker of de oude, zwarte, vergeten artiest uit de Mississippidelta. Zo kwamen we recent in contact met Fabien Van der Stappen, artiestennaam FAB.

Tien jaar geleden ruilde Fabien Brussel in voor Chicago. In 2005 verscheen zijn eerste soloplaat ‘I Didn’t Choose The Mood’ waarop hij traditionele countryblues verrijkte met Hammondklanken, scratching-effecten en stemvervormingen allerlei. Alsof Tom Waits, G. Love, Serge Gainsbourg en Tony Joe White zich samen te pletter zopen in een bar ergens in een godvergeten dorpje van de Mississippidelta en dan de studio indoken. Blues van de 21ste eeuw maar met een duidelijke link naar de roots. Recent verscheen de opvolger ‘Incursions Ostentatoires’. De geslaagde formule van akoestische blues, gekoppeld aan Hammond en lome zang werd verder verfijnd. Opnieuw allemaal eigen werk maar deze keer gehuld in een extra donker voodoosfeertje. Hedendaagse porchblues om te consumeren bij zonsondergang met een fles bourbon bij de hand.

Fabien was begin september terug in ons land voor een aantal optredens. We ontmoetten hem in een stijlvol etablissement aan de rand van Brussel, waar hij vroeger woonde. Een gesprek over gospel, de voordelen en de gevaren van het leven in Chicago, Serge Gainsbourg, autisme en de toekomst van de blues...

Op zoek naar vernieuwing

Waarom verliet je België destijds?
Ik was al jaren geluidstechnicus bij de Botanique (concertzaal in Brussel, gtb) en kwam op een punt dat ik het gevoel had dat ik met mijn muziek en mijn leven vastzat in een doodlopend straatje. Met mijn Gibson 345 Stereo onder de arm en enkele kleren trok ik via Louisiana naar Chicago. Als bouwvakker verdiende ik voor een Poolse firma vijf dollar per uur. Van hun taaltje verstond ik natuurlijk geen woord (lacht). Ik leefde in een smerige achterbuurt waar je elke nacht geweerschoten hoorde. Regelmatig dook ik onder mijn bed uit schrik voor verdwaalde kogels. Maar de kamer die ik huurde was goedkoop (grijnslacht). Gedurende een jaar verbleef ik zo illegaal in de Verenigde Staten tot ik mijn vrouw Susan ontmoette. Ondertussen hebben we twee kinderen, Jade and Benji.

Toen ik in Chicago aankwam, wilde ik mij per sé verdiepen in de wereld van de gospel. Gedurende twee jaar zong ik in het koor van de Baptist Church of Living Faith in Zuid-Chicago. Het was trouwens de priester van die kerk, Milton Shelby, die ons huwelijk bezegelde in de jazzclub Hot House waar ik toen werkte. Ondertussen heb ik mijn eigen opnamestudio en repeteerlokaal (www.fabsound.info) die ik niet alleen voor eigen doeleinden gebruik. Ik werk namelijk ook als geluidstherapeut met autistische kinderen en met volwassenen die lijden aan ADD of depressies en aanverwante verschijnselen. Je kan hierover meer vernemen via www.chicagosoundtherapy.com. Wat me enorm aantrekt in Chicago, is het weer. Hier heb je nog echte seizoenen met fantastische zomers.

Was je indertijd uitgekeken op de Belgische bluesscene?
Ik liep al zeker twintig jaar rond met het idee om deltablues te koppelen aan dj-effecten. Muziek spelen deed ik toen nog niet echt maar ik wist wel wat ik ooit wilde doen. Het was net als met een lekker stoofpotje dat je eerst een hele tijd moet laten sudderen. Ik volgde wat gitaarlessen bij Marc Lelangue en Patrick Deltenre maar ik ben hoofdzakelijk een autodidact. Een gitaarvirtuoos ben ik nog steeds niet, maar ik durf te zeggen dat ik wel weet hoe ik een nummer moet schrijven. Marc is nog steeds een zeer goede vriend en ik ben hem er zeer dankbaar voor dat hij mij de wereld van de blues hielp ontdekken.

Waarom koos je voor Chicago? In je muziek hoor ik meer invloeden van Louisiana en New Orleans. Creedence Clearwater Revival en Tony Joe White lijken toch wel belangrijke inspiratiebronnen.
Chicago ligt in het midden van de USA, wat heel praktisch is als je met een groep wil gaan toeren. Het is er ook niet zo duur als in New York of aan de west- en oostkust. Je kan hier werkelijk leven van je muziek als je hard genoeg werkt. Het klopt wel dat mijn muziek meer beïnvloed is door de deltablues en een bepaald swampgeluid. Dat is ook waar ik jaren naar heb geluisterd. Ik hou ook enorm veel van de atmosfeer die je terugvindt in de platen uit de jaren dertig en veertig. De meeste van die artiesten zongen ooit wel in een koor toen ze jong waren, nog voor ze de wijde wereld introkken om hun bluesboodschap te verspreiden. Daarom ging ik ook een paar jaren in de leer bij een afro-amerikaans koor. Op die manier kom je echt nader tot de origine van de blues.

De blues in Chicago

Treed je regelmatig op in de lokale clubs van Chicago?
Ik heb reeds enkele keren gespeeld in de Northside maar wil in de toekomst ook optreden in de Southside en de Westside.

Je woont n - Georges Tonla Briquet

Derriere l’acronyme Fab se cache le musicien et technicien sonore belge Fabien Van der Stappen. Il a quitte Bruxelles pour Chicago voici neuf ans. C’est en 2005 qu’est sorti son premier album solo, I didn’t choose the mood, sur lequel il a enrichi du country blues traditionnel de sonorite Hammond, d’effets scratching et de deformations de la voix au moyen d’astuces techniques. Comme si Tom Waits, G. Love, Serge Gainsbourg et Tony Joe White s’etaient pintes ensemble dans un bar, quelque part dans un petit village du delta du Mississippi, avant de se plonger dans le studio. Du blues du XXIe siecle, mais un lien evident avec ses racines. L’album suivant, Incursions Ostentatoires, dans lequel la formule reussie de blues acoustique associee au Hammond et a un chant indolent est encore affinee, vient de sortir. A nouveau une œuvre personnelle, mais cette fois-ci enveloppee dans une atmosphere Voodoo particulierement sombre. Du porch blues a consommer au coucher du soleil, avec une bouteille de bourbon a la main. Fabien se sent comme un poisson dans l’eau a Chicago, mais cela a été (et reste)une dure bataille. « A l’epoque, ici en Belgique, j’avais l’impression que je tournais en rond et que ma musique et ma vie se trouvaient dans une impasse. Je suis parti a Chicago avec ma Gibson 345 sous le bras. J’ai d’abord travaille tout un temps en tant qu’ouvier du batiment et j’ai habite dans un quartier pauvre et sale, dans lequel j’entendais des coups de feu toutes les nuits. Pendant un an environ, j’ai sejourne illegalement au Etats-Unis, jusqu'à ce que je rencontre ma femme Susan. Nous avons maintenant deux enfants et j’ai aussi mon propre petit studio et ma salle de repetition. Comme je voulais approfondir le gospel, j’ai chante pendant deux ans dans la chorale de la Baptist Church of Living Faith, ici a Chicago. Je travaille en outre en tant que musicotherapeute avec des enfants autistes et des adultes souffrant d’ADD ou de depressions et symptomes apparentes. Et, bien sur, il y a encore ma propre carriere. Ce n’est pas facile, mais Chicago est une ville fantastique ! » - Georges Tonla Briquet

Début septembre paraît sur LABEL TRAVERS « Incursions Ostentatoires » la première sortie européenne de ce bluesman belge d’origine et qui vit et compose maintenant à Chicago.
De chaudes ambiances, des arrangements originaux et franchement contemporains font de cet ouvrage un grand chef d’œuvre de sensibilité et de musique.
- Jules Imberechts

"Je découvre FAB, belge américain, dont la musique s'échappe des
frontières sonores en mélangeant subtilement et avec talent, le blues,
le jazz, le hip hop.
Fab sort un nouvel album, au nom sibyllin, 'Incursions Ostentatoires'
- FR. Rateau 2009

« Tout pour le blues. Voilà en quatre mots la philosophie de Jules Imberechts. « Parce que le blues est un élément essentiel du développement du mouvement jazz, résume-t-il. Lequel trouve ses racines aussi bien dans nos musiques traditionnelles que dans la tradition arabe Gnawa. Ce qui m'intéresse, c'est croiser ce patrimoine avec les acquis contemporains. » Cela ne le dérange nullement de faire alterner musiciens pros et amateurs : « Je crois que cela répond à l'attente des fidèles de notre centre culturel. En plus, je sais qu'ils apprécient le jazz sous toutes ses coutures, du blues acoustique au jazz folk, à moins que le jazz ne soit mêlé de harp bop ou de percussions africaines. » Son programme, le voici. Tout commence le vendredi 4 septembre, à 20h30. Brassages accueille Fab, autrement dit Fabien Van Der Stappen, un Belgo-américain qui vit et compose maintenant à Chicago. Ce bluesman pur jus privilégie les chaudes ambiances et les arrangements originaux. Il sera accompagné de quatre musiciens. Un découverte, assurément.” - Marc Welsch L'Avenir

This cd is strange.If you like blues but are tired of the same ol' chicago blues try it out.This cd is worth a second listen.At first one might be put off, and snobby pureist might hate it. But if you are open minded there is something here of interest.Best song Intro Blues and I didn't choose the mood
Reviewer:Walter Ramperton
Cd Baby .com - CDBABY.com Walter Ramperton

09 | FAB | Orgasmic Blues
Let’s slide into the swampy delta with this frankly phallic tune about a guitar, a bottleneck and one hell of a snakelike female voice. On the other hand, it’s not so clear whether the blues turns the lady on or the lady makes the blues hot. But doing it together is always better than doing it alone. Taken from a record entitled “I Didn’t Choose The Mood”. We don’t know why ...

- NORMAL RECORDS Germany

Fab “I didn’t choose the mood (Fabsound records FSR001)
“Manic depression”
Fabien Van der Stappen. Better know to his friends and fans simply as Fab. Of Belgian heritage, Fab relocated to Chicago in 2000 to open his own record studio and record label, working with independent artists and nurturing his own sound.
Musically, Fab’s sound is a fusion of Northern Soul, 60’s British blues with a comtemporary hip-hop underlayment.
Before moving to Chicago, Fab spent 13 years as a sound engineer at the French culturel Center of Brussels. During that time, he absorbed the influences of variety of different artists he worked with- rock, jazz, gospel, hip-hop and blues- all genres penetrating his musicality.
For his debut outing, I didn’t choose the mood is an autobiographical expression of Fab’s personal life.
Using a megaphone and distortion effects, Fab buries his monotonistic reads in an envelope filter that ultimately establishes a personal character.
Manic Depression ( Jimi Hendrix) follows that format, Keyboardist Eitan Berstein leading the way with a northern soul Hammond B-3 arrangement.
Ken Voss VOODOO CHILD Spring – Summer 2006
- VOODOO CHILD Ken Voss

FAB - 12 september om 20.30 uur 2009
Achter het acroniem Fab schuilt de Belgische muzikant-geluidstechnicus Fabien Van der Stappen. Negen jaar geleden ruilde hij Brussel in voor Chicago.
In 2005 verscheen zijn eerste soloplaat ‘I Didn’t Choose The Mood’ waarop hij traditionele countryblues verrijkte met Hammondklanken, scratching-effecten en stemverbuigingen aan de hand van technische trucjes. Alsof Tom Waits, G. Love, Serge Gainsbourg en Tony Joe White zich samen te pletter zopen in een bar ergens in een godvergeten dorpje van de Mississippi-delta en dan de studio indoken.
Blues van de 21ste eeuw maar met een duidelijke link naar de roots. Zopas verscheen de opvolger ‘Incursions Ostentatoires’. De geslaagde formule van akoestische blues gekoppeld aan Hammond en lome zang wordt verder verfijnd. Opnieuw allemaal eigen werk maar deze keer gehuld in een extra donker voodoo sfeertje. Hedendaagse porchblues om te consumeren bij zonsondergang met een fles bourbon bij de hand.
Fabien heeft duidelijk zijn draai gevonden in Chicago, maar het was en is nog steeds hard knokken. “Indertijd had ik hier in België het gevoel dat ik rondjes draaide en met mijn muziek en mijn leven vastzat in een doodlopend straatje. Met mijn Gibson 345 onder de arm trok ik naar Chicago. Eerst werkte ik een hele tijd als bouwvakker en woonde ik in een smerige achterbuurt waar je elke nacht geweerschoten hoorde. Gedurende zowat een jaar verbleef ik illegaal in de Verenigde Staten tot ik mijn vrouw Susan ontmoette. Ondertussen hebben we twee kinderen en heb ik ook mijn eigen kleine studio en repeteerruimte. Aangezien ik mij wilde verdiepen in gospel zong ik twee jaar in het koor van de Baptist Church of Living Faith hier in Chicago. Daarnaast werk ik als geluidstherapeut met autistische kinderen en met volwassenen die lijden aan ADD of depressies en aanverwante verschijnselen. Je kan hierover meer vernemen via www.chicagosoundtherapy.com. Natuurlijk is er ook nog mijn eigen carrière. Het is niet eenvoudig, maar Chicago is een fantastische stad.”
- Georges Tonla Briquet