Hartog

Goudeerlijk, puur, sober en kaal, dat zijn de meeste van de elf breekbare liedjes van Hartog Eysman, een Amsterdammer die eerder heel veel andere muziek in bandjes als Flowriders en Hartog & Martini. Hij is terug bij af, het maken van luisterliedjes met louter stem en gitaar. Die sobere aanpak trekt de aandacht naar de boeiende woorden van deze verhalenverteller, over ouder worden, veranderen, spijt hebben en fouten toegeven, zoals in hoogtepunt Leave A Light On.
Soms laat hij zich meevoeren door emoties (The Song Road), maar meestal blijft zijn spel helder en heeft hij een prachtige stem die nergens knelt of forceert. Sporadisch zet hij wel een paar toetsen in. Het spel van Alberto Klein Goldewijk op het orgel is net zo sterk als de liedjes van Hartog. Die zijn groots qua eenvoud. WILLEM JONGENEELEN - OOR

De Amsterdammer Hartog is een relaxte en innemende man die tussen de liedjes korte verhaaltjes vertelt en daarmee de aandacht goed vasthoudt. Zijn manier van gitaarspelen kennen we van Joni Mitchell: het houdt het midden tussen fingerpicking en slaggitaar zonder plectrum. Hij zingt over het algemeen rustige liedjes met een verhalende tekst, zonder direct herkenbare coupletten en refreinen. Daardoor vraagt hij veel van het publiek.

Door zijn heldere, vrij hoge stem komen de complexe melodieën mooi tot bloei. Het hoogtepunt voor mij is No Hero, dat juist wel neigt naar een conventioneel popliedje. Dat heeft hij dus ook in zijn vingers. Wie van intelligente Engelstalige luistermuziek houdt, moet Hartog beslist eens gaan bekijken. - 3voor12