Howlin' Bill

Mit "Strike" legen Harmonikaspieler und Sänger Wim "Howlin' Bill"De Vos, Gitarrist und Sänger "Little"Chris Van Nauw, Bassist "Walkin" Winne Penninckx und Drummer "Magic" Frank Pauwels jetzt zweite CD mit 13 Eigenkompositionen vor, die allesamt sehr kraftvoll und dynamisch daherkommen und die Spielfreude der vier Musiker eindrucksvoll dokumentieren. Die Belgier bezeichnen ihre Musik selbst als "Roots Music" und so verwundert es nicht, wenn man sich nach einem eher rockigen Opener ("My Own World") und einer schön swingenden Blues-Nummer ("Remember The Day") beim nachfolgenden "Pick Up Lines" auf einmal in der Szene des zweiten Blues Brother-Films wähnt, in dem die Band notgedrungen den Country-Klassiker "Ghost Riders In The Sky" intonieren muss. Aber dieser Song ist neben dem abschliessenden Instrumental "Surfpin" auch der einzige Titel des Albums, der sich ausserhalb der musikalischen Parameter von Rock, R&B und Blues bewegt. Und aus diesen Zutaten mixen die vier einen durchaus homogenen, eigenen Musikstil, zu dem sowohl die Stimmlage von De Vos als auch der gut abgemisschte Retro-Sound, in dem das Ganze dargeboten wird, hervorragend passen. Überhaupt macht das Album deutlich, dass es sich hier um Musiker handelt, die ihr Handwerk solide beherrschen und deshalb auch völlig relaxt zur Sache gehen können. Hörenswert sind dabei vor allem "The Strongest Man Alive", das entspannte "Mister X". bei dem Van Nauw auch seine Qualitäten an der Slide-Gitarre unter Beweis stellen kann, und das von einem swingende Bass getragene "You Got It". (ms) - Bluesnews Ausgabe 49 April 2007 (Germany)

Tel un loup affamé, Bill s'était déjà échappé des chiens hurlants (The Howling Dogs) pour caracoler dans le cirque du Blues avec un CD détonnant, Cool it! (chroniqué dans ces pages). Cette fois-ci, le turbulent harmoniciste chanteur belge dégomme les quilles dans un Strike explosif, une musique puisée aux sources, élevée dans la rugosité, aux bords foudroyants et aiguisés de blues, certes, mais aussi très roots rock, rockabilly et même country. La rencontre avec de rudes combattants, Chris Van Nauw à la guitare, meneur de la revue et compositeur de la presque totalité des morceaux, Frank Pauwels aux fûts, Winne Penninckx à la basse, a dopé le gang d'une belle énergie et pourtant il y a comme une certaine prudence dans cet album. Alors que son swing du Cool it! troussait le genre, odieusement, outrageant aussi bien le bon vieux Chicago blues que le fringeant west coast, ce nouvel opus se confond parfois dans le s méandres des genres, cherchant le référence la plus large, affûtant l'angle d'attaque et comme au bowling, charchant à viser les spares. Il s'offre parfois quelques splits. La section rythmique est dopée et la guitare est sèche, mais cela n'emballe pas toujours comme on le souhaiterait. On aime certains titres dopés aux rythmes sulfureux, gorgés de fluides grinçants, taillés aux riffs cinglants, piqués d'une guitare saturée, quand l'harmonica vole et le chant raille. On aime moins les errances surf rock ou les ballades cow boy. Mais heureusement il y en a peu et le combo, se surprenant à errer, revient vite à la réalité d'un rock blues plombé d'une atmosphère brutale, comme on aime... Howlin' Bill et son gang parcoure ainsi les terres du nord de l'Europe et participera au Cahors Blues Festival en juillet prochain. A juger sur pièce... Francis Rateau - CROSSroads n° 54 May 2007 (France)

Chanteur-harmoniciste nord-européen il forme en 2001 le groupe avec lequel il tourne depuis: Little Chris Van Nauw (gtr) Winne Penninckx (bss) et Frank Pauwels (dms) explorant toutes les rives du blues avec conviction et entrain et une prédilection pour le Chicago Blues (sans hésiter à flirter avec la country comme Pick Up Lines). Et c'est encore une fois les tempos rapides (les plus nombreux) qui emballent le plus. Tout ça est bien ficelé, gentiment rétro (choeurs-réponses) et d'une excellente facture: chant-lead, rythmique ou solos de guitare ou d'harmonica, tout est au niveau et tous les titres sont des originaux! Pas étonnant de les retrouver à Cahors cet été. En revanche le 13ième morceau n'était pas indispensable, presque la faute de goût! - Le Cri du Coyote n° 99 June 2007 (France)

Un strike net et sans bravure. Bravo! Avec cette production impeccable, Howlin' Bill frappe fort et fait mouche. Ce nouveau disque confirme par son excellence la qualité de la prestation précedente Cool it, sortie en 2004. Avec la rythmique à toute épreuve de Frank Pauwels à la batterie et Winne Penninckx à la basse et épaulé par Chris Van Nauw, guitare et chant. Howlin' Bill, voix profonde et puissants traits d'harmonica, se balade avec un égal bonheur et une pêche d'enfer sur toute la gamme groovy, du rhythm'n'blues au jump, du boogie au rockabilly. On est accroché dès le premier titre. Les 13 morceaux originaux de moins de 4 minutes chacun sont tous très percutants et diffusent une énergie qui emporte tout sur son passage. Il y a tout au long de ce disque de vraies petites perles, comme le superbe dialogue guitare/harmonica sur "Mister X". Quelques clins d'oeil aux sonorités 60's, "Pick Up Lines", "Circus Is Coming To Town", "Surfpin", sont du meilleur effet. Un combo ravageur qui balance ses titres comme un boxeur envoie ses uppercuts, sans retenue et avec la rage de vaincre. Mais lá, on est content d'en prendre plein la tête.
Gilles Blanpain - Blues Again! n° 10 Summer 2007 (France)

Ancien frontman des Howling Dogs, le chanteur et harmoniciste Howlin' Bill décida en 2001 de quitter la meute de d’aboyer en solitaire et c’est en compagnie de quelques-uns des musiciens les plus respectés outre Quiévrain qu’il se décida à créer son propre groupe pour y servir un cocktail bien arrosé de blues, de rhythm’n’blues et d’americana. Chris Van Nauw à la guitare, Winne Penninckx à la basse et Magic Frank Pauwels à la batterie contribueront au succès de l’aventure et après avoir été remarqué au Belgium Rhythm & Blues Festival de Peer en 2003, Howlin’ Bill enfonçait le clou un an plus tard avec une première livraison discographique, « Cool It ! », qui connaissait un accueil chaleureux de la part de la presse et du public. Une série de concerts dans tout le Nord de l’Europe confirmera la solidité et l’efficacité d’un groupe qui prend un réel plaisir à créer et à jouer et c’est avec « Strike », un second album renversant, que les quatre Belges nous reviennent avec les premiers beaux jours du printemps 2007 !Bouillante et entraînante, la musique de Howlin’ Bill sent bon les plaines de l’Ouest des Etats Unis, les chevaux qui filent à la vitesse de l’éclair, les Harley qui pétaradent le long de la Route 66 et les feux de camps ou autres BBQs où l’on sort la guitare et l’harmonica et où l’on déroule la très longue litanie des standards de la country autour d’une bière de qualité moyenne … Cette musique, les quatre enfants terribles du blues’n’roll circus ont choisi de l’électrifier et de la porter un peu à la manière des Blues Brothers, en lui donnant un côté tarte à la crème et un autre très dansant au point que l’on s’attend du début à la fin de l’ouvrage à voir débarquer un « Everybody Needs Somebody To Love » et que si l’hymne des frangins Blues ne tombe finalement pas à l’arrivée, on se console avantageusement avec des excellents « Pickup Lines », « Need A Ride », « Pink Cadillac », « Now You Run » et autres « You Got It » ou encore avec « Surfpin », un très bel exemple de surf music que n’aurait pas renié Dick Dale lui-même. Au jeu précis et carré de la guitare s’ajoutent une cohésion rythmique irréprochable, une voix qui donne envie de s’accrocher aux wagons et un harmonica fédérateur qui mettent particulièrement bien en valeur des compositions qui, si elles ne sont pas toujours d’une très grande originalité, collent à la route comme une bonne vieille Cadillac Eldorado de 1954 ou mieux encore, comme la Dodge Monaco de 1974 du gars Elwood … Ca ne se fait pas de ce côté-ci de l’Atlantique mais rien que pour le fun, on aurait bien envie de leur balancer notre canette dans le grillage de protection pour leur prouver à quel point on apprécie leur musique. Il y a toute une éducation à refaire après un tel album, mais bon dieu que c’est bon ! Fred Delforge - ZICAZIC March 2007 (France)

Vrijdag 2 februari staat de Belgische formatie Howlin Bill op het podium van muziekkaffee De Kroeg. Dit kwartet, dat door ‘Howlin Bill’ in 1999 werd gevormd, heeft furore gemaakt op diverse festivals waarvan het Rhythm and Bluesfestival te Peer wel een van hun hoogtepunten vormt. Een optreden van deze band houdt over het algemeen in dat het een feest wordt. En inderdaad het wordt een feest. Gangmaker en frontman Howlin Bill heeft er zin in en dat geldt ook voor de andere muzikanten. Met een combinatie van verschillende blues- en rootsstijlen gooien ze de knuppel in het hoenderhok. De opening begint met het nummer “Don’t Wanna Go Home” en dat geeft al aan dat het een beregoede avond zal gaan worden. Buiten enkele frisse nummers van hun eigen repertoire spelen ze ook enkele covers. Een van deze covers is het nummer: “Big Daddy Is Coming To Town” van Gary Primich, een song dat ze op een geweldige manier spelen en waarmee ze bij mij in ieder geval respect afdwingen voor de wijze waarop ze dit nummer spelen. De eerste set wordt afgesloten met een formidabel eigen nummer getiteld “Bill In Trouble”. Een nummer waar Howlin Bill, maar ook gitarist ‘Little Chris’, zich volledig uitleven. Trouwens gitarist ‘Little Chris’ weet ook wat gitaar spelen is. Met pittige en strakke soli zet hij de tent op zijn kop. En dat gebeurt regelmatig dat deze gitarist zich op deze wijze laat zien en horen. Ook in de tweede set gaat het er krachtig aan toe en worden natuurlijk weer enkele eigen nummers gecombineerd met covers. Want neem nou het Kent Dykes’(Omar & The Howlers) nummer “Mississippi Hoodoo Man”. Muzikaal zit dit nummer super in elkaar. De zang is oké, iets minder diep gezongen als door Omar zelf, maar toch. Het nummer zoals de band het speelt op hun eigen wijze heeft wel iets. Dat heeft ook te maken met de prima baspartijen van ‘Walkin Winne’ en drummer ‘Magic Frank’. Hun geluid maakt dit nummer af. Na deze set is het echter nog niet gedaan, het publiek wil meer. Hierdoor krijgen we nog een lekkere en swingende toegift die uit drie nummers bestaat. Met veel humor en uitstekende muziek hebben wij de avond om gekregen en is een uitstekend weekend begonnen.
Tekst en foto's: Wil Wijnhoven - Muzikantenweb February 2007 (The Netherlands)

Zo'n vijf jaar geleden besloten zanger/harmonicaspeler Wim De Vos, aka Howlin' Bill en gitarist "Little"Chris Van Nauw om samen met bassist "Walkin'Winne" en drummer "Magic Frank" een eigen band op te richten, waarin ze diverse rootsstijlen tot hun recht konden laten komen. De reacties op de live-optredens waren doorgaans bijzonder positief, zodat na eersteling Cool It!, nu Strike het levenslicht mocht zien. Van Nauw en De Vos tekenden, op This Time No Lies na, zelf voor alle nummers en mogen daar terecht fier op zijn. Blues, ouderwetse R&B of aanstekelijke rockabilly: Strike ademt telkens weer speelplezier en vakmanschap uit, zonder ook maar ergens in egotripperij of hemeltergende clichés te vervallen.
GeD - Gazet van Antwerpen 12/30/06 (Belgium)

Voor een Belgische Roots- en Bluesband als Howlin' Bill is de afzetmarkt helaas uiterst beperkt. In de Lage Landen is het haast onmogelijk om enkel van je bijdrage aan de rootsmuziek te leven, laat staan om er een royale levensstijl op na te houden. Alleen al om hun vastberadenheid verdienen Howlin' Bill en de zijnen een staande ovatie. Met "Strike"zijn ze vastberaden om, na een debuut dat onder lovende kritieken werd bedolven, te bevestigen en hun plaatsje aan het rootsfirmament te verzekeren. Nog meer dan met "Cool It!", trekken ze resoluut de kaart van de verscheidenheid. Howlin' Bill is allang geen bluesband pur sang meer. Op "Strike"gaan deze heren uit het Antwerpse loos met een heleboel invloeden, van stevige rockabilly, over venijnige surf, tot onversneden twaalfmatenschema's. Opvallend is dat de CD geen seconde verveelt, over heel de lijn enorm sterk en prima afgewerkt klinkt en dat de band, met gitarist Chris Van Nauw voorop, een solide geluid weet neer te zetten. De ritmesectie, met respectievelijk Frank Pauwels en Winne Penninckx op drums en bas, werd eerder al geprezen voor hun retestrakke spel, maar het kleinste kind kan horen dat op deze twee heren een flatgebouw kan neergepoot worden zonder ook maar enige basis te verliezen. Samen met frontman Howlin' Bill maken ze zich stilaan op om zich te vestigen als één van de beste rootsbands van de Lage Landen. De titel van "hardst werkende" hebben ze in ieder geval al op zak.
(SV) - Stage Magazine November 2006 (Belgium)

Twee jaar geleden verscheen de cd Cool it! van onze Antwerpse vrienden Howlin' Bill & His Bluescircus en dat was geen onaardig Belgisch bluesplaatje. Voor hun tweede worp Strike hebben ze de groepsnaam blijkbaar ingekort tot Howlin' Bill. Dat bekt een stuk beter. De groepsleden zijn nog steeds dezelfde: Howlin' Bill, zang en harmonica, Chris Van Nauw, gitaar en zang, Frank Pauwels, drums en percussie, en Winne Penninckx, bas. Muzikaal zijn ze meer volwassen geworden. Er is duidelijk gekozen voor wat meer variatie. Naast de stevige r&b, blues en boogie waarvoor ze bekend staan, is er ook wat rootsy countryrock (het zeer aanstekelijke Pick Up Lines), rockabilly (de twangy rocker Circus Is Coming To Town) en surf (de surf instrumental Surfpin, een kruising tussen de Ventures, de Treble Spankers en Dick Dale). Wat het vertrouwde r&b en boogie werk betreft, kunnen we o.a.My Own World, Remember The Day (de gitaarsound roept herinneringen op aan Stevie Ray, het nummer zelf had van Big Dave kunnen zijn) en de uitgesproken rockers Pink Cadillac en You Got It (twee nummers die ongetwijfeld tijdens een concert brokken zullen maken) aanbevelen. Andere knappe songs die we op dit schijfje terugvinden zijn het swingende Mister X (met de hulp van Miss V op vocals), Now You Run (voorzien van een lekker slidy gitaarloopje) en de uitstekende cover (de enige op de cd) van Boyd Smalls This Time No Lies. De degelijke productie is op rekening te schrijven van Jan Ieven. Met deze Strike is Howlin' Bill doorgedrongen tot de top van de Belgische blues eredivisie. Of om het in bowlingtermen uit te drukken: ze hebben een strike gegooid. (BV) - MazzMuzikas November 2006 (Belgium)

Regelmatige festivalgangers hebben ongetwijfeld Howlin’ Bill al eens aan het werk gezien. Wim de Vos en zijn kompanen staan bekend als een hardwerkende band die stapsgewijs tot één van de betere live-acts evolueerde. Het debuut ‘Cool It’ is ondertussen al enkele jaren oud en het werd uitkijken naar de opvolger. Het tweede werkstuk ‘Strike’ werd voor een volgelopen Hof Ter Lo voorgesteld in een avondvullend programma. Als opwarmer werd gekozen voor The Ugly Buggy Boys (foto linksonder). Een in poorman’s workers outfit gestoken combo dat in een sobere bezetting een aanstekelijk mengsel van ragtime, westernswing en hillbilly presenteerde. Met een gezonde dosis humor en zelfrelativering sleurden ze het danslustige publiek mee. Bijwijlen klonk het trio als een authentieke bluegrassgroep uit The Midwest. Maar steevast werd die gedachte de kop ingedrukt door de fratsen en capriolen van het trio dat duidelijk entertainment op de eerste plaats stelt. De hillbilly-versie van ‘Smoke On The Water’ was meteen het best geslaagde voorbeeld van deze visie.
Nadien stond stand-up comedian Alex Agnew op de planken. Op het eerste zicht een vreemde keuze. In zijn onnavolgbare stijl hekelde hij de clichématige bluesscène en meteen de aanwezige cowboyhoeden en bijbehorende adepten. De Antwerpenaar met het grote bakkes trok meteen de lijn door naar de migranten en de plaatselijke politiek. Niet echt subtiel maar wel bijzonder efficiënt. Na enkele kwinkslagen had hij de hele zaal op de hand. Samen met een hardrockerige gitarist sloot Agnew druk gesticulerend af met een pastiche van enkele Doors-klassiekers. Meteen de ideale opwarmer voor de eigenlijke cd-voorstelling. Het zware gordijn ging langzaam omhoog en onthulde het decor, een aftandse bowling tent, een woordspeling op ‘Bowlin’ Bill’? Het Antwerpse kwartet voelde zich allerminst als de spreekwoordelijke hond in het kegelspel en zette meteen een naadloos uitgevoerde en fraai opgebouwde set neer. De ritmesectie met Walkin Winne en Magic Frank weefde solide ritmestructuren voor de vaak flitsende gitaarescapades van Little Chris (foto rechtsboven), die met een trefzekere autoriteit en perfecte timing zijn snarenspinsels in het publiek wierp. Howlin‘ Bill toonde zich weerom een uitstekend publieksmenner en bespeelde het publiek met de gekende trucs. Lang aangehouden shouts zonder de microfoon en beklemmende escapades op het smoelschuivertje. Zowat de integrale nieuwe cd werd in de set verwerkt en het klonk bijzonder hecht en doordacht gestructureerd.
We hoorden echo’s van de blanke peetvaders, The Fabulous Thunderbirds in ‘My Own World’ maar ook flarden Tailgators in het rudimentaire ‘The Strongest Man Alive’. Het wervelende ‘Circus Is Coming To Town’ zou niet in een rockende Los Lobos- of Blasters-set misstaan. Toch was het een ouder nummer van de vorige cd dat het emotionele hoogtepunt opeiste. ‘Gone Too Soon’, het blijft een schrijnend en oprecht eerbetoon aan vader De Vos en een mooi rustpunt in de in snelvaart voortdenderende spettershow. Deze avond illustreerde nog eens ondubbelzinnig dat HB (Howlin’ Bill) een topspeler blijft die de grenzen van de plaatselijke blues- en rootsscène ruimschoots overstijgt.
Alfons Maes (met dank aan Cis Van Looy)
- Keys and Chords November 2006 (Belgium)