L4

De Verenigde Naties van de Hiphop. Het klinkt hoog gegrepen als je band zo wordt genoemd. Maar wanneer je toptalenten uit drie verschillende landen, verspreid over even zo vele werelddelen, met elkaar combineert, hoe kun je dan beter worden geafficheerd?

‘Als je denkt dat dit al de Verenigde Naties van de Hiphop zijn, wacht dan tot je onze bandleden ziet. Daarin zijn ook Curaçao, Duitsland, Holland en Frankrijk vertegenwoordigd’, lacht Mental Stamina. Hijzelf is uit Angola afkomstig, zijn mederappers DNA uit Suriname en Mic-Nif uit Albanië. ‘Als je kleur in je muziek wilt hebben, is het goed om met mensen van verschillende achtergronden samen te werken’, luidt het standpunt van de band. ‘Wij hebben heel veel diversiteit in onze muziek.’
De bezoekers van Parkpop kunnen daarover meepraten. Drie jaar op rij speelden de leden van L4 op het grootste gratis popfestival van Europa, waarvan de eerste keer met de voorloper van hun huidige band, R.O.O.O.M. Terwijl de meeste hiphopbands als tapeact optreden, speelt L4 standaard met een heuse band, waarin een vet groovende ritmesectie en – opvallend – een violist (!) elkaar naar de kroon steken! De laatste keer op Parkpop werd L4 zelfs ondersteund door een complete Brass Band. Geen wonder dan ook dat een van Nederlands bekendste concertpromotors deze nieuwe sensatie omschreef als ‘het Nederlandse antwoord op Common, A Tribe Called Quest en Guru’s Jazzmatazz. Op dit moment kan ik niet één Nederlandse groep verzinnen die dit doen of succesvol hebben gedaan in het verleden.’ Maar dat is niet het enige waarmee de Haagse formatie zich onderscheidt…
Gedragen de meeste rappers zich doorgaans cool en ‘stoer’ op een podium, bij L4 mag gewoon gelachen worden. ‘Wat heeft het voor zin om met een boos gezicht op het podium te staan. Denk je dat je daarmee het publiek voor je zult winnen?’, vraagt Mic-Nif zich hardop af. Stamina gaat nog een stapje verder: ‘Coolheid komt vaak voort uit gebrek aan talent. Guns N’Roses zanger Axl Rose was berucht omdat hij zich op het podium zo agressief gedroeg. Tot het punt dat ze op het podium werden gearresteerd. Wat is dan je volgende stap? Muziek is juist een ideale gelegenheid om mensen samen te brengen. Om harmonie te creëren. De mensen komen naar een concert om lol te hebben. Om te lachen. Ze komen niet om te vechten! Als je wilt vechten, ga dan naar Afghanistan!’
Mic-Nif: ‘Stamina zei ooit: hardcore rappers kijken zo kwaad omdat ze vroeger geen kaas op hun brood hebben gehad. Dat sneed hout.’
Stamina: ‘Ik had in Angola geen kaas op mijn brood. Maar deze jongens zijn tot hun achttiende fijn met hun ouders naar Spanje op vakantie geweest. Alleen, ergens in hun leven kwamen ze een boze rapper tegen, iemand als Kempi, en besloten ze plots De Waarheid te gaan verspreiden. Boos op Het Systeem. Een maatschappij met uitkeringen, gratis schoolopleiding, een goed gezondheidssysteem. Van alles. Waarom ben je dan zo boos? Als je regering de zaak belazert, snap ik het. Maar praat me niet over je strijd om te overleven als je ’s ochtends gewoon gegeten hebt. Hoe boos kun je dan nog zijn? Ik zal je boze rappers laten zien. Ik neem je mee naar Afrika. Ik neem je mee naar de getto’s van Zuid-Amerika. Of Azië, zelfs in bepaalde delen van de VS. Dát zijn boze mensen.’
DNA: ‘Boosheid ontstaat als je geen keuze hebt. Als je op straat geboren bent, omdat je ouders zich geen ambulance of ziekenhuis konden veroorloven… Dan ga je de muziek in en praat je over hoe je opgegroeid bent. Maar in Holland word je geboren als een prins!’
Een schril contrast met de jeugd van Stamina, die in Angola ter wereld kwam. ‘Het was er oorlog. Maar met een handschoen aan, was ik Michael Jackson. Ik voetbalde graag, deed van alles om me ‘normaal’ te voelen.’
Ook Stamina’s partners in rhyme hebben een ‘oorlogsverleden’. DNA’s vader werkte voor de Verenigde Naties en sleepte zijn kinderen van het ene vluchtelingenkamp naar het andere. De vader van Mic-Nif zat in de regering van Albanië. Maar besloot na twee opeenvolgende oorlogen het land te verlaten om Mic-Nif en zijn broer een veiliger toekomst te kunnen bieden. Dat is ook waar de naam L4 om de hoek komt kijken, een afgekorte versie van Looking Forward. Vooruit kijken. Naar nieuwe tijden. ‘Wij willen ons niet als slachtoffers afficheren’, zegt het drietal. ‘Dat zijn we niet. We hebben alle drie een horloge en een mobiele telefoon. Als we ontevreden zijn over bepaalde situaties, hebben wij de macht van het woord. Wij kunnen oproepen tot verandering. Daar staat onze naam voor: Looking Forward! Laten we niet klagen, maar laten we onze godgegeven talenten op het podium gebruiken om iets te veranderen.’