Lasse Passage

Tekst: Maurice Dielemans

Bestaat er eigenlijk zoiets als hangmatmuziek? Zo niet, dan is Lasse Passage de gevierde uitvinder van dit kersverse genre. Het lome zomergevoel dat dit album uitdraagt, laat moeiteloos de laatste sneeuwrestjes smelten. Wie zou kunnen dromen dat je de zomer in je bol zou krijgen van Scandinavische muziek?

Je ziet de Noorse singer-songwriter zo zitten of liggen op een zonnige lentedag, in het Vigelandpark in Oslo of desnoods het Amsterdamse Vondelpark. In het hoge gras kan je heerlijk wegdromen als je luistert naar zijn hoge, Bon Iver-achtige stem en uitgesponnen gitaarsongs, waarin zeker ook de sfeer van de Amerikaanse westkust valt te bespeuren.

Tussen de akoestische folksongs is ook nog ruimte voor iets meer aanstekelijke popnummers, zoals het absoluut geslaagde 'What Have I Done'. In dit gedreven nummer zingt Lasse Passage over een mislukte liefde. De Noor laat weten dat hij een vrijbuiter is en zingt hier: "I Love You, But I Gotta Feel Free." De summer of love is weer begonnen.

Dit album zou ook heel makkelijk een brug kunnen slaan tussen de psychedelische folk van iemand als bijvoorbeeld Devendra Banhart en de meer toegankelijke popballades van Jack Johnson. Toch is de muziek van Lasse Passage oneindig veel interessanter dan die laatste, al is het alleen al omdat dit schitterende album afsluit met een orkest van de fluitende vogeltjes. Dit is nog eens wakker worden!

» 01 maart 2009 - http://www.kindamuzik.net

Kabbelende gitaarlijntjes doen de muziek van Lasse Passage bedrieglijk simpel lijken. Een ontspannen dromerig sfeertje zet de toon. Lichte vocalen zetten voorzichtig breekbare melodieën aan. Dat zijn echter niet de enige ingrediënten op deze plaat. Ongemerkt snel wordt daar even een stevige draai aan gegeven.

Opvallende en beklemtoonde omslagen zijn intrinsiek deel van het schrijverschap. Hierdoor heeft dit debuut direct al een kenmerkende visie. Op basis van sonore, diepe baspartijen ademt het album een bezwerende rust uit, als een langzaam en trefzeker uitrollende compositie.

Lasse Passage schrijft onmiskenbaar popliedjes. Dit verhult een achtergrond in de klassieke muziek. Zoals vaak blijkt ook hier dat dit tot artistiek verhogende resultaten leidt. In de details vindt je fragmenten van wereldmuziek, een diversiteit aan instrumenten en jazz; ongetwijfeld het resultaat van zijn wereldreizen. Deze veelheid aan invloeden laten stilistisch spannende sporen na in de harmonische arrangementen. Percussie en ritmeaccenten zijn zelfverzekerd subtiel gehouden.

Lasse verloochent zijn Noorse afkomst niet en ook zijn (tijdelijk) verblijf in Nederland lijkt muzikaal niet uit de lucht gegrepen. Uiteindelijk knipoogt de symbiose van het slotnummer naar Mechanical Bird en Rautavaara en is de creatieve cirkel rond. Hiermee is wat een gemakkelijke laidback surfplaat had kunnen worden daar verre van gebleven. Achter het eigenzinnige geluid lijkt een boodschap schuil te gaan die suggestief wordt herhaald in de titel.

Lasse heeft duidelijk de tijd genomen om zijn precaire melodieën aan de plaat toe te vertrouwen. Zo is het ook raadzaam om de nummers tijd te gunnen te aarden. Dat zou met de tijd je overal ter wereld kunnen brengen.
- Niuwe Geluiden, Benjamin Vis