Mensenkinderen

Mensenkinderen
Een verrassend, persoonlijk project van Anderson-zanger Bas van Nienes

Je zou het een luxeprobleem kunnen noemen. Samen met kompaan Jeroen van der Werken, met wie hij electropopduo Anderson vormt, reisde Bas van Nienes de afgelopen jaren de wereld over. Tokio, Berlijn, Los Angeles, Stockholm – clubs, festivals, radio en televisie, hordes nieuwe mensen, eindeloze autoritten en vliegreizen. Na een intense, verzadigende tour eindigde de rit waar hij begon, thuis. En toen begon het te kriebelen.

De grauwheid van een maandagmorgen in een Rotterdamse suburb. De onwennige regelmaat van een pril gezinsleven. Een agenda vol lege bladzijden. De overgang was nogal overweldigend. Aan muziek moest hij even niet meer denken. Misschien werd het tijd die hele carrière opzij te zetten. Aan iets nieuws te beginnen. Van de weeromstuit kwamen al gauw de diepere vragen en twijfels naar boven borrelen.

Oude dagboeken boden uitkomst. Bas begon zijn gedachten op te schrijven en herontdekte mijmeringen van jaren terug. Een vleugje poëzie liet zich in die krabbels niet negeren. Heel voorzichtig, fluisterend, dienden flarden van onbekende melodieën zich aan.

Met een karrenvracht instrumenten trok Bas het schuurtje in zijn achtertuin in. Niet om een lading doortimmerde songs te componeren, maar om geheel vrijblijvend wat achtergrondgeluid te produceren bij de woordenstroom in z’n hoofd. Geen hoge verwachtingen, geen ingewikkelde structuren, geen radiovriendelijke beperkingen.

De afloop van het verhaal laat zich raden. Het bloed kroop waar het niet gaan kon en voor hij het wist had Bas een album vol prachtige popminiatuurtjes in elkaar geknutseld. In de indie-electro-stijl die we kennen van Anderson, maar dan veel intiemer en krakkemikkiger. In de meeslepende melodieën en broze arrangementen van Mensenkinderen, zoals het project werd gedoopt, klinkt de dromerigheid door van Loney Dear, de gelaagdheid van Sufjan Stevens en de charmante huisvlijt van Spinvis.

En dat alles voorzien van Nederlandstalige teksten. Soms letterlijk overgenomen uit het eigen dagboek; in een enkel geval uit het reisdagboek van opa. Soms een nostalgisch verhaal, een schijnbare flard uit een kinderliedje, dan weer een kloek geloofsrefrein dat niet zou misstaan in het vergeelde liedboek van een leeggelopen dorpskerk.

Melancholie biedt Mensenkinderen volop, maar ook een ontwapenende speelsheid en bijna kinderlijk gevoel van hoop. Het plezier begint al in de openingstrack – zie een glimlach maar te bedwingen als Bas over een Nintendo-achtig baslijntje zijn fantasiewereld bezingt:

Een huis gebouwd van Lego
Een auto van karton
Een kerk gebouwd van plastic
Smeltend in de zon
Een vliegtuig in de verte
Met vleugels van papier
Ik schrijf mijn eigen bijbel
Op een eiland ver van hier.