MIDDLEMAN

Het Britse breakbeat gezelschap Middleman krijgt het plein echter aardig vol. Eerder speelden de Britten in poppodium Nieuwe Nor voor tachtig man, nu is Heerlen blijkbaar klaar voor de aanstekelijke mix van breakbeat en indierock. Terecht, want live komt de muziek van Middleman uitstekend uit de verf. - The Oploeg

Griezelig hoe gemakkelijk ik soms om de tuin te leiden ben. Na het lezen van de recensie van Spinning Plates van Middleman bij nu.nl wist ik het zeker: niet interessant. Want ‘de betere alternatieve hiphop’? Dat zegt en doet me weinig. Natuurlijk, ik had beter moeten weten. Recensent Peter Muijsenberg weet elke plaat compleet anders te omschrijven dan ie klinkt. Althans, in mijn oren.

Eerlijk is eerlijk, een paar van mijn typeringen zijn raak. Zo haalt hij er The Streets bij en rept hij van harde gitaren. Blij dat ik Middleman ook via platenmaatschappij Suburban onder de neus kreeg gedrukt. Want ja, Spinning Plates is een te gek debuutalbum. Middleman heeft potentie om groot te worden. Pendulum en The Qemists gingen de Britten voor.

Met hiphop heeft het gezelschap uit Leeds net zoveel van doen als The Streets. De breakbeat van Karton en Pendulum is beter vergelijksmateriaal. Bands die harde gitaren mengen met explosieve breaks en elektronische baslijnen. En rave, veel rave. En tja, eigenlijk is die vergelijking met Mike Skinner van The Streets ook niet bepaald sterk. Ja, ook hij praat/zingt met een zwaar Brit accent, maar dat doet Eddie Argos van indieband Art Brut ook. Alleen het intieme One Hunderd And Thirteen doet denken aan de oude The Streets. In het te gekke ‘Chipping Away’ klinkt Parklife van Blur door. Daar praat Damon Albarn ook meer dan ie zingt. Kortom, zo apart is de zangstijl van Andy Craven-Griffiths ook weer niet. Eerder typisch Brits.

En dat precies wat Middleman zo goed maakt. Nergens anders werkt de combinatie van gortdroge humor en popmuziek zo goed om een tijdsbeeld te scheppen. Daarbij is Middleman ontzettend nu. Er worden immers lustig elementen en invloeden uit negentig jaren rave, drum’n’bass en begin deze eeuw breakbeat, nu skool breakz en dubstep door elkaar gehusseld. En dan is er natuurlijk die indiebasis. Die maakt Middleman anders dan Pendulum, Karton en The Qemists die trance en harde rock als belangrijke invloed hebben. Komt nog eens bij dat Middleman door die diverse invloeden veel spannender klinkt.

In oktober schijnt Middleman Nederland aan te doen. En ja, Kees van den Berg van poppodium Nieuwe Nor in Heerlen gaat z’n uiterste best doen. Dat is uitstekend nieuws. Weet je, ik plak hieronder gewoon drie, nee vier video’s van de Britten. Die zijn én vermakelijk én de muziek is te gek. Oordeel zelf! - The Oploeg

Middleman - Spinning Plates: adrenalinerush en prachtig visitekaartje

De vierkoppige Leedse band Middleman doet op zich waarschijnlijk nergens een belletje rinkelen, maar toch klinkt hun album ‘Spinning Plates’ reeds na een eerste luisterbeurt vertrouwder dan verwacht. Al snel ondervinden we in de hyperkinetische rhymes van Middleman onoverkomelijke parallellen met die andere rappende Brit, Mike Skinner van The Streets.

Zanger Andy Craven-Griffiths scandeert zijn hymnes meedogenloos en houdt couplet na couplet een bloeddorstig tempo aan. Wij worden met de beat wakkerder en juichen wild stampend, hunkerend naar een bezoek aan onze contreien. Hoogtepunten als ‘It’s Not Over Yet’ en ‘Can’t Hold Me Down’ zijn de muzikale belichaming van ADHD, terwijl timidere songs als ‘One Hundred and Thirteen’ ons toelaten even wiegend weg te zakken.

De invloed van de eerder vermelde Streets kon niet sterker aanwezig zijn. Toch haalde Middleman de mosterd niet enkel bij Skinner. Craven-Griffiths spuwt zijn sonnetten spijkerhard en furieus terwijl wij adrenalinerush na rush non-stop genieten van de 10 kwieke songs die ‘Spinning Plates’ telt. Het nummer ‘Adrenaline’ heeft zijn naam duidelijk niet gestolen en lijkt tevens een perfect klinkend verzoeningscontract te tekenen tussen indie en dubstep.

Conclusie van al dit muzikale geweld? ‘Spinning Plates’ laat zich, mede dankzij de anarchistische refreinen, niet onopgemerkt afspelen en is zo een prachtig visitekaartje voor de heren van Middleman. - Indie Style

Middleman – Spinning Plates
Laatste update: 28 juli 2011 18:02 info
Het uit Leeds afkomstige Middleman combineert rap-met-Engelse-tongval met rock en elektronica, met als resultaat spannende en frisse popmuziek. Spinning Plates is het debuutalbum.

Er is één naam die bij menig luisteraar meteen te binnen zal schieten bij eerste beluistering: The Streets. Frontman Andy Craven-Griffiths klinkt op de coupletten haast als een kopie van Mike Skinner. De refreinen hebben echter weinig met The Streets van doen.

Waar Skinner vaak zeurderig zingt, scandeert Craven-Griffiths catchy zinnen waarvan velen niet zouden misstaan als spreekkoor in een Engels voetbalstadion. Het klassieke poprefrein, maar dan met meer feromonen.

Muzikaal bedient Middleman zich van elektronica, gecombineerd met harde gitaren en daadwerkelijk akoestisch uitgevoerde, vaak breakbeatachtige drums. Men zet op de meeste songs een ietwat donkere sfeer neer. Hiermee vormt de muziek het perfecte compliment voor de teksten die veelal over het desolate, uitzichtloze bestaan van veel minder welgestelde Engelse jongeren gaan.

Verdeling

Hoogtepunten zijn titelsong Spinning Plates, Can't Hold Me Down met een sterk, festivalklaar refrein en het prettig melancholische Clipped Wings. De beste songs staan, zoals zo vaak, op de eerste helft van het album. Een betere verdeling wat prettig geweest.

Of Spinning Plates internationaal succes gaat brengen voor Middleman is echter de vraag, daar is het alles misschien te typisch Engels voor in zowel idee als uitvoering. Goed is het wel en daarmee is het een aanrader voor de liefhebber van de betere alternatieve hiphop. Alleen jammer van de buitengewoon onaantrekkelijke albumhoes. - NU.NL

Middleman is een band uit Leeds die sinds 2006 bestaat en sindsdien haar eigen stijl van rap/techno/rock of hoe je het noemen wilt ontwikkeld heeft. Dat het aanslaat blijkt wel uit het gegeven dat hun muziek opgepikt is door diverse Engelse radiozenders. Met hun debuutalbum Spinning Plates zouden ze zichzelf ook in Nederland en andere landen op de kaart kunnen zetten.

Het album begint met de ijzersterke titeltrack die gaat over hoe dagelijkse beslommeringen je kunnen belemmeren om te doen wat je het liefst zou doen. De teksten zijn in gewone mensen taal en niet mis te verstaan; "I thought I'd paint a masterpiece, I thought I'd swim the English Channel...but I'm too busy spinning plates, can't stop in case one breaks". Op 'Snap Shots' wordt het redelijk opgefokte refrein afgewisseld met kalmere gedeelten. De teksten worden ook met een wisselende intensiteit uitgesproken door frontman Andy Craven-Griffith, rappen is niet het juiste woord en zingen is het ook niet maar het past bij de muziek. 'Chipping Away', de tweede single van het album, is aanstekelijk als de Spaanse griep en heeft een komische tekst. De oer-engelse uitspraak geeft een nummer als dit echt iets extra’s. 'Can't Hold Me Down' is een intense technopomper à la Prodigy die in staat is je speakers om zeep te helpen, maar dan is het in ieder geval de moeite waard geweest. Om in die vibe te blijven heeft ook 'Adrenaline' een soort van rave sound, inderdaad een adrenalineshot. Nu je energielevel weer op groen staat kan het gas er wel weer even af met het ingetogen 'Clipped Wings'. Ook dit lied gaat over de tragiek van ambities die gesmoord worden en talenten die onbenut blijven in een burgerlijk bestaan. Gelukkig worden we niet helemaal in de put gepraat door Middleman, 'Good To Be Back' is juist weer een opgewekt en uptempo ska-achtig lied. 'One Hundred And Thirteen' is een jazzy, bijna loungy buitenbeentje waarvan de tekst in een prettige flow wordt voorgedragen. Het album wordt afgesloten met het minste nummer, 'Holding Out For The Sun'. Deze track is wat saai en mist 'that certain something' dat op de rest zo overvloedig aanwezig is.

De veelzijdige sound van Spinning Plates heeft mij zeer aangenaam verrast. Een album met een eigentijds geluid en erg veel variatie. De som is meer dan de delen, het is spannend om te beluisteren en werkt gewoon. Is het rap, is het rock, is het techno? No it’s Middleman!
- FESTIVAL INFO.NL

Online Music Blog review our debut album. - Online Music Blog

Contact Music review of our debut album. - Contact Music

Subba Culture review our debut album. - Subba Culture

Leeds Scenester review our debut album - Leeds Scenester

Fly 53's review of our debut album "Spinning Plates" - Fly 53

Review of our debut album "Spinning Plates" by the people at shout4music - Shout4music

Live review of our Album. - Live and Unsigned

Middleman: Brudenell Social Club, Leeds

Somehow The Wind-Up Birds manage to look out of place even though they are the first act. In suit and trainers, singer Paul Ackroyd’s appearance is half stand-up comedian, half Paul Morley. The room barely blinks when he says he has recently been made redundant, perhaps it does make the next song more pertinent – the title “In The Yorkshire Call Centre I Knelt Down And Wept”.

It’s only after the fact that I realise that the sharp wit prevalent in Ackroyd’s lyrics will be the evening’s common denominator. Whilst their music is in debt to Eddie Argos (Art Brut), there’s enough of a Northern twist to keep things interesting. The kids here to see Middleman are somewhat bemused by the encroachment of this dour adult reality. For some, thoughts of mistakes and regrets remain half a world away.

At the point where Micky P Kerr singles out an audience member, mockingly suggesting he has had “too much wacky baccy”, you do have to wonder where he gets the nerve. It occurs during yet another unplanned stoppage caused by his failing memory, when one of his followers tries, in vain, to prompt his synapses to fire. If this sounds like an amateur theatre rehearsal then it’s fortunate that Kerr has charisma and humour in abundance to paper over the cracks in his mind.

Starting out as performance poet, Kerr flits between pieces as the mood takes. One selection written at Kendal Calling portrays a countryside drama, voiced by sheep. Two lines sum up Kerr’s persona once he adds a guitar for the second half of his set, after confessing that he’d run out of spoken word material. The first in response to a negative review, “I’m not arrogant, just genuinely better than everybody else.” The second being lifestyle guidance - “Get fucked, have a laugh, spend brass.” Amen.

Tonight is the launch of Middleman’s third single proper in five years of existence. “It’s Not Over Yet” was inspired by recent financial struggles stemming from a fallout with their previous management team. Last year’s Futuresound winners will soon release their debut album and on this showing the various pitfalls they’ve encountered have not broken their mettle.


Like fellow crossover acts Yeasayer and Metronomy, there’s a sense of euphoria that builds during their set which has more in common with a house night than a rock club. New songs like “Spinning Plates” gel nicely with older material and there’s no longer any filler.

The last track of their main set, “Can’t Hold Me Down”, triggers a mass exodus from the dancefloor to the stage. Not satisfied with a paltry single stage invasion, the band themselves incite another during encore “Too Many Clichés”. In this sort of form it’s no surprise that right now everybody wants to get on board. - Counterfeit Magazine