Parson Brown

Danny Gordijn (zang en gitaar) en André van Arnhem (basgitaar en zang) maken al sinds de jaren ’90 samen liedjes. Omdat deze liedjes anders toch ook maar blijven liggen, richten ze met Rolf Hofkes (toetsen) en Mark Solleveld (gitaar en zang) een band op die ze vernoemen naar Parson Brown, de sneeuwpop uit het bekende kerstliedje ‘Winter Wonderland’. Nadat drummer Rob van ’t Veld de bezetting completeert, begint de band te werken aan een eigen geluid en worden de demo’s van Gordijn en Van Arnhem uitgewerkt. Erik de Zwart, een collega van Gordijn, vindt deze demo’s zo goed dat hij Parson Brown carte blanche geeft als ze voor zijn label 21st Century Music hun debuutplaat gaan opnemen. Deze debuutplaat heeft de titel ‘The Farewell State’ meegekregen en is onlangs verschenen.

Het meest kenmerkende aan het geluid van Parson Brown is de zang van Danny Gordijn. Zijn stem heeft een rafelig randje en mede hierdoor krijgen de songs een mooie melancholische lading. Dit geldt voor ballads als ‘The Line’ en ‘The Trees That Whisper’, maar ook voor de stevigere nummers. Zo is het in november al op single verschenen ‘Waterhole Surfer’ een lekkere rocker, maar wel met een melancholische ondertoon. Invloeden die de band zelf noemt zijn onder andere Nick Cave en Elbow. De muziek van Parson Brown gaat inderdaad die kant op, maar heeft wel een wat meer Amerikaans aandoende sound. Dit komt door het gebruik van viool, cello, trompet en accordeon in bepaalde nummers. Hierdoor gaat het geluid af en toe zelfs wat richting americana.

‘The Farewell State’ bevat eigenlijk geen echt zwakke nummers, maar sommige songs zijn natuurlijk wel beter dan andere. Eén van de hoogtepunten is het lekker stevige ‘Kotla’, dat voorafgegaan wordt door een onvervalst stukje bluegrass. Andere uitschieters zijn ‘Nothing Lasts Forever’ en ‘Static’. In het laatste nummer is het vooral de mooie samenzang die opvalt. Ook de eerder genoemde tracks ‘Waterhole Surfer’, ‘The Line’ en het door een kinderkoor opgeluisterde ‘The Trees That Whisper’ zijn zeer de moeite waard.

Is er dan niets aan te merken op de muziek van Parson Brown? Jawel hoor. Het belangrijkste minpunt is dat de band nergens ver buiten de gebaande paden gaat. Ook zijn de songs niet allemaal even origineel. Maar goed, vernieuwing is waarschijnlijk ook niet waar het Parson Brown om te doen is. Het gaat ze zo te horen meer om het maken van mooie muziek en dat is op ‘The Farewell State’ zeker goed gelukt.


aantal tracks: 13
speelduur: 53:45 minuten

Zowel op de website van Parson Brown als op hun MySpace- en Hyves-pagina's kun je nummers van 'The Farewell State' beluisteren - MusicFrom.nl