Popsysze

Muniek Staszczyk w latach 80. spie­wal o tym, jak scho­dzi do garazu, a Popsysze, zespól o nie­wyj­scio­wej nazwie, daje wla­snie znac, ze z garazu wycho­dzi i zaraz moze byc naj­faj­niej­sza mloda gita­rowa rze­cza. Ma refreny, melo­die, dobry wokal, a muzycy znaja sie dobrze, m.in. z zespolu Towary Zastepcze.
Najmocniej wypada pocza­tek, bo plyta jest dluga i ma momenty, gdy tem­pe­ra­tura spada. Zaspiewano to, nie­stety, w wiek­szo­sci po angiel­sku, ale utwór pol­ski „Rewolwer” z nie­ustan­nymi prze­su­nie­ciami akcen­tów swiad­czy o tym, ze ina­czej sie nie dalo.

Wiadomo, jak brzmi roc­kowe trio gita­rowe. Nirvana (przy­po­mi­naja ja zwlasz­cza roz­hus­tane, pelne werwy bebny à la Dave Grohl) ze zna­ko­mi­tym wyni­kiem pod­pa­try­wala trzy­oso­bowe prze­ste­ro­wane zespoly z lat 60. i 70. — Budgie, Cream, te same, któ­rych sladem poszli Fisz i Emade na ply­cie Kim Nowak. Przy czym, co za nie­spo­dzianka, Jarek Marciszewski spiewa lepiej od Fisza. Innym wzo­rem dla zespolu Cobaina byli nie­wiele starsi od niego Pixies, któ­rych tzw. echa sly­chac w „Changing Apartments”, wyjaw­szy ane­miczne chórki. Nie tylko czas trwa­nia tej pio­senki koja­rzy sie chocby z „Allison”. W ostat­nich latach w takie surowe, ale melo­dyjne gitary ude­rzali The White Stripes czy Black Keys.

Wracajac do Popsyszowego debiutu, „No Time To Think” jest dosko­nale. Ta zwrotka — jakby Bartek Weber z Baaba prze­grali po swo­jemu muzyke z „Nieustraszonych pogrom­ców wampirów” sporo lat wcze­sniej, na instru­men­tach i efek­tach pro­duk­cji kra­jo­wej. Watki laty­no­skie, bar­dzo dobre bebny, natu­ralny luz i pearl­ja­mow­ski refren. A solówka znów jak u Hendrixa, bzy­czaca, lekka, zadziorna. „There’s no time to think if it’s good or bad”. Umyslne prze­bru­dze­nia tych nagran to swietny pomysl, dodaje im zycia.

A zaraz po tym jesz­cze bar­dziej prze­bo­jowe „Maybe”, moze naj­moc­niej­szy punkt albumu. Suche bebny z brze­cza­cym basem w zwrotce, wokal wyci­szony, ale wartki, zeby zda­zyc, sam zarys sytu­acji, nie wolno dac slu­cha­czowi zbyt wiele. Przed dru­gim refre­nem zawieszka: „Maybe it’s not like that? Maybe it’s not like that? Like that?” A za chwile halas pro­stego jak cep refrenu, od któ­rego nie moge sie uwol­nic od tygo­dni, który zmu­sza mnie do napi­sa­nia calego tego tekstu: „Nothing’s really chan­ging”. Tak to jest po stro­nie rock and rolla. Szkola i dom, ona i jej pokój. Ariel Pink wydaje sie­dem­dzie­siata czwarta plyte, ale tak naprawde „nothing’s really chan­ging” - muzyka od lat ist­nieje z powo­dów wyli­czo­nych przez Patyczaka: „czasem zycie traci sens, cza­sem swiat chu­jowy jest”. I to „Maybe” jest jak pre­zent uro­dzi­nowy, znasz, ale dla­tego sie podoba. Próbuje sobie przy­po­mniec nazwy nie­miec­kich, fran­cu­skich i cze­skich zespo­lów, szcze­rych, pun­ko­wych, pra­wie kali­for­nij­skich. Cudo.

W srod­ko­wej cze­sci albumu jest mniej cie­ka­wie. Czesciowo, mam wra­ze­nie, zaim­pro­wi­zo­wany utwór „She’s A Pumpkin” odwoluje sie gdzie­nie­gdzie do Apteki. Klopot w tym, ze jest roz­wle­czony ponad miare. W ogóle te wol­niej­sze pio­senki, sta­ra­jace sie stwo­rzyc nastrój, sa malo wciagajace. „Love In The Kitchen” przypomina mniej udane dzia­la­nia Trupy Trupa, trój­miej­skiego zespolu podob­nie jak Popsysze spraw­nego w pisa­niu pio­se­nek, nato­miast prze­sad­nie wie­rza­cego w swoje talenty do impro­wi­za­cji i mani­pu­lo­wa­nia kli­ma­tem. Sprawdza sie za to kon­cowe, pustynne, sto­ne­rowe „Ali Song”. Energia wraca z „Break It”, gdzie bas gry­zie niczym u nie­za­po­mnia­nych Jesus Lizard, a kolej­nym z wiel­kich ocza­ro­wan na tej ply­cie jest „Drive Until You Stop”. Piosenka glo­sna, ner­wowa, ale pozba­wiona (na szcze­scie!) tak natu­ral­nego w tej muzyce punktu gita­ro­wego apo­geum. Pod uro­kiem „Drive Until You Stop” byl tez chyba pro­du­cent Karol Schwarz, szef wytwórni Nasiono, któ­rego glos znaj­du­jemy w refre­nie. W przy­padku tego utworu roz­grywka toczy sie „odwrot­nie niz zwy­kle”: moc­niej­sza jest poszar­pana zwrotka. Swietny riff gitary i basu w refre­nie nik­nie, roz­plywa sie. Pierwszoplanowa jest tu rola per­ku­sji, a zwlasz­cza beda­cej przez caly czas na pierw­szym pla­nie stopy, bebna baso­wego. Prawie do tanca. Na tej ply­cie jest masa odwaz­nych pomy­slów war­tych roz­wi­nie­cia i kilka takich, które trzeba porzu­cic. Jakikolwiek kie­ru­nek obie­rze zespól, warto slu­chac uwaznie.

„Popstory” mozna kupic na stro­nie nasiono.net albo scia­gnac w tym samym miejscu.

Tekst uka­zal sie w mie­siecz­niku „Lampa”, nr 9/2012 - Jacek Swiader

Muniek Staszczyk w latach 80. spie­wal o tym, jak scho­dzi do garazu, a Popsysze, zespól o nie­wyj­scio­wej nazwie, daje wla­snie znac, ze z garazu wycho­dzi i zaraz moze byc naj­faj­niej­sza mloda gita­rowa rze­cza. Ma refreny, melo­die, dobry wokal, a muzycy znaja sie dobrze, m.in. z zespolu Towary Zastepcze.
Najmocniej wypada pocza­tek, bo plyta jest dluga i ma momenty, gdy tem­pe­ra­tura spada. Zaspiewano to, nie­stety, w wiek­szo­sci po angiel­sku, ale utwór pol­ski „Rewolwer” z nie­ustan­nymi prze­su­nie­ciami akcen­tów swiad­czy o tym, ze ina­czej sie nie dalo.

Wiadomo, jak brzmi roc­kowe trio gita­rowe. Nirvana (przy­po­mi­naja ja zwlasz­cza roz­hus­tane, pelne werwy bebny à la Dave Grohl) ze zna­ko­mi­tym wyni­kiem pod­pa­try­wala trzy­oso­bowe prze­ste­ro­wane zespoly z lat 60. i 70. — Budgie, Cream, te same, któ­rych sladem poszli Fisz i Emade na ply­cie Kim Nowak. Przy czym, co za nie­spo­dzianka, Jarek Marciszewski spiewa lepiej od Fisza. Innym wzo­rem dla zespolu Cobaina byli nie­wiele starsi od niego Pixies, któ­rych tzw. echa sly­chac w „Changing Apartments”, wyjaw­szy ane­miczne chórki. Nie tylko czas trwa­nia tej pio­senki koja­rzy sie chocby z „Allison”. W ostat­nich latach w takie surowe, ale melo­dyjne gitary ude­rzali The White Stripes czy Black Keys.

Wracajac do Popsyszowego debiutu, „No Time To Think” jest dosko­nale. Ta zwrotka — jakby Bartek Weber z Baaba prze­grali po swo­jemu muzyke z „Nieustraszonych pogrom­ców wampirów” sporo lat wcze­sniej, na instru­men­tach i efek­tach pro­duk­cji kra­jo­wej. Watki laty­no­skie, bar­dzo dobre bebny, natu­ralny luz i pearl­ja­mow­ski refren. A solówka znów jak u Hendrixa, bzy­czaca, lekka, zadziorna. „There’s no time to think if it’s good or bad”. Umyslne prze­bru­dze­nia tych nagran to swietny pomysl, dodaje im zycia.

A zaraz po tym jesz­cze bar­dziej prze­bo­jowe „Maybe”, moze naj­moc­niej­szy punkt albumu. Suche bebny z brze­cza­cym basem w zwrotce, wokal wyci­szony, ale wartki, zeby zda­zyc, sam zarys sytu­acji, nie wolno dac slu­cha­czowi zbyt wiele. Przed dru­gim refre­nem zawieszka: „Maybe it’s not like that? Maybe it’s not like that? Like that?” A za chwile halas pro­stego jak cep refrenu, od któ­rego nie moge sie uwol­nic od tygo­dni, który zmu­sza mnie do napi­sa­nia calego tego tekstu: „Nothing’s really chan­ging”. Tak to jest po stro­nie rock and rolla. Szkola i dom, ona i jej pokój. Ariel Pink wydaje sie­dem­dzie­siata czwarta plyte, ale tak naprawde „nothing’s really chan­ging” - muzyka od lat ist­nieje z powo­dów wyli­czo­nych przez Patyczaka: „czasem zycie traci sens, cza­sem swiat chu­jowy jest”. I to „Maybe” jest jak pre­zent uro­dzi­nowy, znasz, ale dla­tego sie podoba. Próbuje sobie przy­po­mniec nazwy nie­miec­kich, fran­cu­skich i cze­skich zespo­lów, szcze­rych, pun­ko­wych, pra­wie kali­for­nij­skich. Cudo.

W srod­ko­wej cze­sci albumu jest mniej cie­ka­wie. Czesciowo, mam wra­ze­nie, zaim­pro­wi­zo­wany utwór „She’s A Pumpkin” odwoluje sie gdzie­nie­gdzie do Apteki. Klopot w tym, ze jest roz­wle­czony ponad miare. W ogóle te wol­niej­sze pio­senki, sta­ra­jace sie stwo­rzyc nastrój, sa malo wciagajace. „Love In The Kitchen” przypomina mniej udane dzia­la­nia Trupy Trupa, trój­miej­skiego zespolu podob­nie jak Popsysze spraw­nego w pisa­niu pio­se­nek, nato­miast prze­sad­nie wie­rza­cego w swoje talenty do impro­wi­za­cji i mani­pu­lo­wa­nia kli­ma­tem. Sprawdza sie za to kon­cowe, pustynne, sto­ne­rowe „Ali Song”. Energia wraca z „Break It”, gdzie bas gry­zie niczym u nie­za­po­mnia­nych Jesus Lizard, a kolej­nym z wiel­kich ocza­ro­wan na tej ply­cie jest „Drive Until You Stop”. Piosenka glo­sna, ner­wowa, ale pozba­wiona (na szcze­scie!) tak natu­ral­nego w tej muzyce punktu gita­ro­wego apo­geum. Pod uro­kiem „Drive Until You Stop” byl tez chyba pro­du­cent Karol Schwarz, szef wytwórni Nasiono, któ­rego glos znaj­du­jemy w refre­nie. W przy­padku tego utworu roz­grywka toczy sie „odwrot­nie niz zwy­kle”: moc­niej­sza jest poszar­pana zwrotka. Swietny riff gitary i basu w refre­nie nik­nie, roz­plywa sie. Pierwszoplanowa jest tu rola per­ku­sji, a zwlasz­cza beda­cej przez caly czas na pierw­szym pla­nie stopy, bebna baso­wego. Prawie do tanca. Na tej ply­cie jest masa odwaz­nych pomy­slów war­tych roz­wi­nie­cia i kilka takich, które trzeba porzu­cic. Jakikolwiek kie­ru­nek obie­rze zespól, warto slu­chac uwaznie.

„Popstory” mozna kupic na stro­nie nasiono.net albo scia­gnac w tym samym miejscu.

Tekst uka­zal sie w mie­siecz­niku „Lampa”, nr 9/2012 - Jacek Swiader