Smalltown Nobodies

Hey! Die ken ik! Lain Barbier! Dat was de zanger van Turbo, een band uit eigen land die in de jaren tachtig garant stond voor een potje onvervalste hardrock. Een man die bovendien écht kan zingen, met zijn rauwe doch melodieuze rockstem. Smalltown Nobodies wist Barbier te strikken nadat men eind 2008 besloot om serieus aan de slag te gaan met de band. Verder zijn ook de twee snarenplukkers (Erwin De Brouwer en Ed Boeser) geen onbekenden: zij speelden eerder in de death metal band Thanatos. En dat zorgt voor een heerlijke combinatie: de heren zetten moddervette en loodzware riffs neer en Barbier kan daar vervolgens naar hartelust zijn stem overheen laten schallen. Vet!

De toon wordt al direct gezet met de eerste tracks van deze CD: nummers als ’20 More Steps’, ‘Lies’ en ‘This City’ zijn heavy maar er klinkt voortdurend melodie doorheen. Boeser en De Brouwer trakteren de luisteraar niet alleen op vette riffs, ook hun solo’s mogen er wezen! Sprekend voorbeeld is de weergaloze solo in ‘So Called Friends’ dat door deze solo boven de middelmaat wordt uitgetild. Want dat is het enige punt van kritiek op de muziek van de heren: het had hier en daar wel wat spannender gemogen. Wat meer afwisseling. Na verloop van tijd merk je dat je gaat zitten wachten op iets anders omdat de nummers (qua structuur) wat op elkaar gaan lijken. Nummers als ‘How It Feels’, ‘Wrong’ en ‘Once The Faith Is Broken’ kunnen mij dan ook niet bekoren. Dan is het met elektronica doorspekte ‘Ugly’ een stuk interessanter (let ook hier op de solo!). Hoe dan ook, lekkere en degelijke hardrockplaat.

- Lords of Metal

Een weinig ambitieuze bandnaam, maar wie de muziek hoort weet snel beter: dit zijn geen beginners! Aan het werk zijn muzikanten die in bands als Thanatos, Vangouw en Turbo het klappen van de zweep hebben leren kennen. Met Smalltown Nobodies liggen de zaken echter anders. De band kiest voor een even krachtige als melodieuze metalkoers en klinkt erg zelfverzekerd en overtuigend. Na de plaat enkele malen aandachtig te hebben beluisterd kreeg ik zin in de laatste ‘Space Metal’. Smalltown Nobodies is weliswaar bij lange na niet zo avontuurlijk als het werk van Lucassen, maar qua intentie, bombast, groove en zang zijn er legio aanknopingspunten. De potentie naar een groot publiek zijn zeker aanwezig. De overrompelende strot van Lain Barbier is daarbij de grootste troef. Wat een kracht heeft die vent! Zelfs een Graham Bonnet verbleekt hierbij. Ook aan dansbaarheid (lees: Rammstein) geen gebrek bij Smalltown Nobodies. Een zeer verrassend en hoopgevend debuut derhalve.
- Aardschok Magazine