Sonja van Hamel

Sonja van Hamel is een Nederlandse singer-songwriter, illustratrice, designer maar vooral een artiest die haar emoties op verschillende manieren uitdrukt. In 1999 richtte ze de band Bauer op samen met Berend Dubbe en met hun eerste plaat Can’t Stop Singing uit 2000 wonnen ze de prestigieuze Dutch Silver Harp prijs. Bauer mixte invloeden uit de jaren 60 met contemporary invloeden om een geluid te krijgen met melodietjes, moderne samples, elektronische beats en vintage elektrische piano, mellotron en anologe synths. Het laatste album van Bauer werd uitgebracht in 2006 en dan stopte de band. Maar haar eerste soloproject kwam er uiteindelijk in 2009 toen ze het album Winterland uitbracht dat eigenlijk was geschreven als soundtrack voor een film van Dick Tuinder. Haar nieuwe album noemt Transcendental Man en werd op 17 oktober uitgebracht en Ken Stringfellow en JB Meijers stonden in voor de productie.
Het plaatje opent met ’Fast Fragmented Mind’ waarin ze als een bezeten vrouw haar demonen bezweert of waarin ze als een rasechte artiest ons overtuigt van haar kunnen. Een mooie introductie waarin haar stem mooi ingetogen blijft maar ondertussen word er toch een heel arsenaal aan geluiden gelanceerd en groeit ze verder op de plaat als iemand die zich niet inhoud. ’395' is dan weer een steviger nummer waarin ze wat meer de triphop naar de richting van de country duwt, soms zijn er wel wat linken te vinden met Hooverphonic omdat ze beide het poppy stuk omarmen maar ze toch net niet enkel bij het simpele blijven en ook oog hebben voor speciale stukjes in de nummers. Als we aankomen bij ‘The Roman Empire’ zijn we helemaal weg met haar geluid en besluiten we alvast dat er wel wat fijne nummers op dit plaatje staan. The Roman Empire is een nummer dat begint met een heel groots geluid waarin het lijkt of het Romeins leger bij je in de buurt gestationeerd zijn. Ook de backings op het nummer zijn een luistersessie waard. Maar het is vooral het meeslepende in Van Hamel haar stem dat het voor ons doet.
Maar ook de teksten en het muzikale productiewerk loont. Bij elk nummer valt er wel een ander aspect uit te diepen. ’A Virtuoso Of Unspecific Anger’ is dan weer een nummer waarin het wat steviger en sneller aan toe gaat. Maar waar vooral enorm sterke drums komen en sterke samples maar eveneens enorm sterk muzikale stukken. Een nummer dat ook gewoon heel episch overkomt en met een geweldige kracht voor leuke dingen en momenten kan zorgen. Op ‘Floating’ krijgen we eerst een viool te horen die al snel opgevolgd word door een aantal beats en deze combinatie brengt ons al kippenvel bij. Sterke combinatie van twee uiterste maar vooral door het vioolstukje bouwt ze een meerwaarde op. Het zijn fijn omlijnde pop nummers die Sonja hier brengt met daarbij een elektronisch randje. Het album staat bol van sterke nummers en met een oorverdovende knal gaat ze er ook uit op sommige nummers maar het is bovenal een plaat van eigen bodem (Benelux) die weer een sterke artiest in de spotlight zet. Leuke en fijne plaat die het luisteren zeker waard is.
- DEMOFARM

Sonja van Hamel is een Nederlandse singer-songwriter, illustratrice, designer maar vooral een artiest die haar emoties op verschillende manieren uitdrukt. In 1999 richtte ze de band Bauer op samen met Berend Dubbe en met hun eerste plaat Can’t Stop Singing uit 2000 wonnen ze de prestigieuze Dutch Silver Harp prijs. Bauer mixte invloeden uit de jaren 60 met contemporary invloeden om een geluid te krijgen met melodietjes, moderne samples, elektronische beats en vintage elektrische piano, mellotron en anologe synths. Het laatste album van Bauer werd uitgebracht in 2006 en dan stopte de band. Maar haar eerste soloproject kwam er uiteindelijk in 2009 toen ze het album Winterland uitbracht dat eigenlijk was geschreven als soundtrack voor een film van Dick Tuinder. Haar nieuwe album noemt Transcendental Man en werd op 17 oktober uitgebracht en Ken Stringfellow en JB Meijers stonden in voor de productie.
Het plaatje opent met ’Fast Fragmented Mind’ waarin ze als een bezeten vrouw haar demonen bezweert of waarin ze als een rasechte artiest ons overtuigt van haar kunnen. Een mooie introductie waarin haar stem mooi ingetogen blijft maar ondertussen word er toch een heel arsenaal aan geluiden gelanceerd en groeit ze verder op de plaat als iemand die zich niet inhoud. ’395' is dan weer een steviger nummer waarin ze wat meer de triphop naar de richting van de country duwt, soms zijn er wel wat linken te vinden met Hooverphonic omdat ze beide het poppy stuk omarmen maar ze toch net niet enkel bij het simpele blijven en ook oog hebben voor speciale stukjes in de nummers. Als we aankomen bij ‘The Roman Empire’ zijn we helemaal weg met haar geluid en besluiten we alvast dat er wel wat fijne nummers op dit plaatje staan. The Roman Empire is een nummer dat begint met een heel groots geluid waarin het lijkt of het Romeins leger bij je in de buurt gestationeerd zijn. Ook de backings op het nummer zijn een luistersessie waard. Maar het is vooral het meeslepende in Van Hamel haar stem dat het voor ons doet.
Maar ook de teksten en het muzikale productiewerk loont. Bij elk nummer valt er wel een ander aspect uit te diepen. ’A Virtuoso Of Unspecific Anger’ is dan weer een nummer waarin het wat steviger en sneller aan toe gaat. Maar waar vooral enorm sterke drums komen en sterke samples maar eveneens enorm sterk muzikale stukken. Een nummer dat ook gewoon heel episch overkomt en met een geweldige kracht voor leuke dingen en momenten kan zorgen. Op ‘Floating’ krijgen we eerst een viool te horen die al snel opgevolgd word door een aantal beats en deze combinatie brengt ons al kippenvel bij. Sterke combinatie van twee uiterste maar vooral door het vioolstukje bouwt ze een meerwaarde op. Het zijn fijn omlijnde pop nummers die Sonja hier brengt met daarbij een elektronisch randje. Het album staat bol van sterke nummers en met een oorverdovende knal gaat ze er ook uit op sommige nummers maar het is bovenal een plaat van eigen bodem (Benelux) die weer een sterke artiest in de spotlight zet. Leuke en fijne plaat die het luisteren zeker waard is.
- DEMOFARM

Creativiteit vloeit zonder beperkingen, duidelijk te merken bij muti-talent Sonja van Hamel. Ze studeerde grafisch ontwerpen aan het Rietveld Academie en wat ze daar leerde kon ze daarna kwijt in haar tomeloze fantasie als: singer-songwriter, kunstenaar, grafisch ontwerper en muzikant. Ze ontwierp albumhoezen voor Bauer, en Gem en creëert zogeheten ‘draw clips’: meterslange illustraties van haar songs die tijdens haar optredens in beeld gebracht worden. Resulterend in een real-time, live video die de toeschouwer mee op reis neemt. ??Ook muzikaal heeft van Hamel niet stil gezeten eerst was daar de band Bauer, waar ze zeer verdienstelijk vier cd’s volspeelde samen met Berend Dubbe .Waarna ze zich stortte op een solo carrière, in 2009 kwam haar debuutalbum ‘Winterland’ uit die als soundtrack diende voor de gelijknamige film en nu kunnen we genieten van opvolger ‘Transcendental man’. ??Deze cd ontstijgt zijn voorganger, de arrangementen zijn van dezelfde hoge kwaliteit maar hebben nu ook ruimte gemaakt voor pop/rock invloeden vanuit van Hamel’s Bauer-tijd. De synthesizers, samples en andere muzikale elektonica weten de tracks extra op te leuken. Waarschijnlijk toe te schrijven aan de inzet van het producer/muzikanten duo JB Meijers en Ken Stringfellow.??De strijkers en van Hamel’s kenmerkende stemgeluid maken ‘Fast fragmented mind’ een licht en meeslepende song, gevuld met kleine ontdekkingen. Het vrolijke getokkel op de banjo en het harmonieuze geneurie trekt ons ‘395’ in, waarin de stormachtige reis die “relatie” heet wordt bezongen, verkeerde afslagen en al. Kleine tip: de bijbehorende draw clip is een ware must om te zien. ??De blazerssectie wordt betrokken in ‘The roman empire’ waardoor het een wat dreigend intro heeft. Naast van Hamel horen we ook producer Ken Stringfellow zingen. Zijn warmere aardse stem doet het mooi als tegenhanger van haar luchtigere stemgeluid. Deze cd heeft meer pit dan Winterland, goed te horen in het pop/rock nummer ‘A virtuosa of unspecific anger’, ook ‘Freakshow’ met elektrische gitaar uithalen en spookachtige samples hoort daarbij. ??Ons blijft de imposante track ‘Floating’ bij, waarin we alle kanten opgeblazen worden net als een zwevend veertje. De melodieën en instrumentale begeleiding voelen bijna tegenstrijdig aan bij de zangpartij wat het tot onze favoriet maakt. Maar uiteindelijk zijn alle 13 tracks een zeer aangename reis door het landschap dat Sonja van Hamel’s fantasie heet. Een reis die we graag nog een keer maken en dus de repeat knop indrukken op de cd-speler. - Cutting Edge

Creativiteit vloeit zonder beperkingen, duidelijk te merken bij muti-talent Sonja van Hamel. Ze studeerde grafisch ontwerpen aan het Rietveld Academie en wat ze daar leerde kon ze daarna kwijt in haar tomeloze fantasie als: singer-songwriter, kunstenaar, grafisch ontwerper en muzikant. Ze ontwierp albumhoezen voor Bauer, en Gem en creëert zogeheten ‘draw clips’: meterslange illustraties van haar songs die tijdens haar optredens in beeld gebracht worden. Resulterend in een real-time, live video die de toeschouwer mee op reis neemt. ??Ook muzikaal heeft van Hamel niet stil gezeten eerst was daar de band Bauer, waar ze zeer verdienstelijk vier cd’s volspeelde samen met Berend Dubbe .Waarna ze zich stortte op een solo carrière, in 2009 kwam haar debuutalbum ‘Winterland’ uit die als soundtrack diende voor de gelijknamige film en nu kunnen we genieten van opvolger ‘Transcendental man’. ??Deze cd ontstijgt zijn voorganger, de arrangementen zijn van dezelfde hoge kwaliteit maar hebben nu ook ruimte gemaakt voor pop/rock invloeden vanuit van Hamel’s Bauer-tijd. De synthesizers, samples en andere muzikale elektonica weten de tracks extra op te leuken. Waarschijnlijk toe te schrijven aan de inzet van het producer/muzikanten duo JB Meijers en Ken Stringfellow.??De strijkers en van Hamel’s kenmerkende stemgeluid maken ‘Fast fragmented mind’ een licht en meeslepende song, gevuld met kleine ontdekkingen. Het vrolijke getokkel op de banjo en het harmonieuze geneurie trekt ons ‘395’ in, waarin de stormachtige reis die “relatie” heet wordt bezongen, verkeerde afslagen en al. Kleine tip: de bijbehorende draw clip is een ware must om te zien. ??De blazerssectie wordt betrokken in ‘The roman empire’ waardoor het een wat dreigend intro heeft. Naast van Hamel horen we ook producer Ken Stringfellow zingen. Zijn warmere aardse stem doet het mooi als tegenhanger van haar luchtigere stemgeluid. Deze cd heeft meer pit dan Winterland, goed te horen in het pop/rock nummer ‘A virtuosa of unspecific anger’, ook ‘Freakshow’ met elektrische gitaar uithalen en spookachtige samples hoort daarbij. ??Ons blijft de imposante track ‘Floating’ bij, waarin we alle kanten opgeblazen worden net als een zwevend veertje. De melodieën en instrumentale begeleiding voelen bijna tegenstrijdig aan bij de zangpartij wat het tot onze favoriet maakt. Maar uiteindelijk zijn alle 13 tracks een zeer aangename reis door het landschap dat Sonja van Hamel’s fantasie heet. Een reis die we graag nog een keer maken en dus de repeat knop indrukken op de cd-speler. - Cutting Edge

Als helft van het popduo BAUER (1999-2006) was Sonja van Hamel de konigin van de zwoele mineurtonen. Bauer exceleerde in easy listening en “sunshinepop”, altijd met een eigenzinnig elektronisch randje en goed genoeg om het Metropole orkest te inspireren tot een symfonische versie van hun “Melody of 2006”. Als soliste hanteert Van Hamel vergelijkbare uitgangspunten, met doorwrochte popsongs die de majeur-mineurovergang niet schuwen en een stem die klinkt alsof het altijd Kerstmis is. op har tweede album “Transcendental Man” krijgt ze hulp van producers JB Meijers (De Dijk) en Ken Stringfellow. veelzijdig muzikant bij onder andere R.E.M. Vooral de laatste duwt het serene en zachtmoedige geheel op enkele welkome momenten richting uptempopop, in de jubelkoortjes van A virtuoso of Unspecific Anger en het opgeruimde jakkerritme van The Procrastinator. Het is doordachte popmuziek die nergens ontspoort en die het karakter draagt van vriendelijke huiskamermuziek; de perfecte soundtrack voor Van Hamsle gefilmde Draw Clips van kartonnen landschappen en gedroomde gebeurtenissen die bij haar optredens geprojecteerd worden. - NRC - Jan Vollaard

Als helft van het popduo BAUER (1999-2006) was Sonja van Hamel de konigin van de zwoele mineurtonen. Bauer exceleerde in easy listening en “sunshinepop”, altijd met een eigenzinnig elektronisch randje en goed genoeg om het Metropole orkest te inspireren tot een symfonische versie van hun “Melody of 2006”. Als soliste hanteert Van Hamel vergelijkbare uitgangspunten, met doorwrochte popsongs die de majeur-mineurovergang niet schuwen en een stem die klinkt alsof het altijd Kerstmis is. op har tweede album “Transcendental Man” krijgt ze hulp van producers JB Meijers (De Dijk) en Ken Stringfellow. veelzijdig muzikant bij onder andere R.E.M. Vooral de laatste duwt het serene en zachtmoedige geheel op enkele welkome momenten richting uptempopop, in de jubelkoortjes van A virtuoso of Unspecific Anger en het opgeruimde jakkerritme van The Procrastinator. Het is doordachte popmuziek die nergens ontspoort en die het karakter draagt van vriendelijke huiskamermuziek; de perfecte soundtrack voor Van Hamsle gefilmde Draw Clips van kartonnen landschappen en gedroomde gebeurtenissen die bij haar optredens geprojecteerd worden. - NRC - Jan Vollaard

Ze was tot 2006 de helft van het duo Bauer (met Berend Dubbe), maar dit is na Winterland (de soundtrack van de gelijknamige film van Dick Tuinder) haar tweede soloalbum. Van Hamel componeerde alles zelf, speelde het grotendeels in op haar vele toetseninstrumenten (Wurlitzer, Mellotron, orgel, synthesizer, clavinet en meer) en liet zich productioneel bijstaan door JB Meijers en Ken Stringfellow (posies0. Die laatste liet zich ook vocaal niet onbetuigd en bleek ook tijdens het creatieve proces een welkome aanvulling. Van Hamel blijkt een kei in het fabriceren van sfeervolle popliedjes met een zachtaardig karakter en sprookjesachtige arrangementen. net als bij Bauer doemen soms de hoogtijdagen van Burt Bacharach, Scott Walker , Stereolab en zelfs The Carpenters op. De gitaren van meijers, het spel op de bas en synthesizers van Stringfelo en een groot aantal andere gastbijdragen op drums en strijkers brengen de altijd melodieuze klanken van de wat zweverige Van Hamel (“Where is my mind? / Floating lines carry me softly / Where is my heart? / Killing me roughly”) met twee voeten terug op de aarde. Zachte aarde, dat nog wel.
- OOR - Willem Jongeneelen

Ze was tot 2006 de helft van het duo Bauer (met Berend Dubbe), maar dit is na Winterland (de soundtrack van de gelijknamige film van Dick Tuinder) haar tweede soloalbum. Van Hamel componeerde alles zelf, speelde het grotendeels in op haar vele toetseninstrumenten (Wurlitzer, Mellotron, orgel, synthesizer, clavinet en meer) en liet zich productioneel bijstaan door JB Meijers en Ken Stringfellow (posies0. Die laatste liet zich ook vocaal niet onbetuigd en bleek ook tijdens het creatieve proces een welkome aanvulling. Van Hamel blijkt een kei in het fabriceren van sfeervolle popliedjes met een zachtaardig karakter en sprookjesachtige arrangementen. net als bij Bauer doemen soms de hoogtijdagen van Burt Bacharach, Scott Walker , Stereolab en zelfs The Carpenters op. De gitaren van meijers, het spel op de bas en synthesizers van Stringfelo en een groot aantal andere gastbijdragen op drums en strijkers brengen de altijd melodieuze klanken van de wat zweverige Van Hamel (“Where is my mind? / Floating lines carry me softly / Where is my heart? / Killing me roughly”) met twee voeten terug op de aarde. Zachte aarde, dat nog wel.
- OOR - Willem Jongeneelen

Zo ongeveer twee jaar na ‘Winterland’ is Sonja van Hamel terug aan het album-front met ‘Transcendental Man’ en dat is een verrassend album geworden. Waar ‘Winterland’ een erg akoestisch karakter kende, met een ruime plaats voor strijkers, is het vervolg vooral pop/rock. Het zal alles te maken hebben met de producers van deze langspeler: Ken Stringfellow (The Posies, R.E.M., Big Star) en JB Meijers (De Dijk, Acda & De Munnik, Solomon Burke). Beiden zijn behalve als producer ook als muzikant nadrukkelijk aanwezig op deze plaat. Stringfellow doet daarnaast ook als vocalist een duit in het zakje.

Was er op ‘Winterland’ bijna geen elektronica te ontdekken, op deze tweede plaat van de van Bauer bekend geworden Van Hamel is juist een flinke rol voor elektronica. Synthesizers, samples en allerlei studio-foefjes die diverse partijen en geluiden “opkrikken” komen in bijna elk nummer naar voren. Daarnaast is er hier en daar zelfs sprake van een duidelijk rock-karakter, neem bijvoorbeeld ‘A Virtuoso Of Unspecific Anger’ en ‘Freak Show’ waarin het er ten opzichte van eerder werk flink stevig aan toe gaat. Pas bij de zevende track, ‘Hardly Justified’ hoor je een liedje dat ook op ‘Winterland’ had kunnen staan, maar dan nog kent het door de aanwezigheid van de kenmerkende toetsenpartijen een duidelijk andere sfeer dan het werk op de voorloper.

Wat gebleven is zijn de toegankelijke liedjes met sterke refreinen die voor de kenners van het werk van Bauer en Sonja’s vorige meteen vertrouwd overkomen. Dat laatste natuurlijk ook door het karakteristieke stemgeluid van Van Hamel. Een deskundige jury met de rugleuning toegekeerd naar de zangeres zal niet meer dan een paar seconden nodig hebben om te roepen, dat is Sonja, Sonja van Hamel. De liedjes blijven ook nu weer snel hangen, na drie/vier draaibeurten kun je de melodieuze zanglijnen al meeneuriën. Bij het vervolg in het groeiproces ontdek je dan met regelmaat geluiden en/of arrangementen die je nog niet eerder opvielen. De speelse en avontuurlijke productie geeft het werk van Van Hamel zo absoluut een meerwaarde.

Het verdient complimenten dat Sonja niet klakkeloos haar eerdere album overdoet, maar op zoek is gegaan naar een nieuwe benadering. Het is daarbij zeker niet zo dat liefhebbers van ‘Winterland’ zich niet thuis zouden voelen bij de vernieuwde aanpak. Zij die het Van Hamel-debuut aanschaften kunnen zonder problemen weer tot aankoop overgaan. Het vernieuwde geluid kan dit multitalent daarbij nog eens een groep extra luisteraars opleveren. Kort en goed: missie geslaagd!
- MusicFrom.nl 30-10-2011

Zo ongeveer twee jaar na ‘Winterland’ is Sonja van Hamel terug aan het album-front met ‘Transcendental Man’ en dat is een verrassend album geworden. Waar ‘Winterland’ een erg akoestisch karakter kende, met een ruime plaats voor strijkers, is het vervolg vooral pop/rock. Het zal alles te maken hebben met de producers van deze langspeler: Ken Stringfellow (The Posies, R.E.M., Big Star) en JB Meijers (De Dijk, Acda & De Munnik, Solomon Burke). Beiden zijn behalve als producer ook als muzikant nadrukkelijk aanwezig op deze plaat. Stringfellow doet daarnaast ook als vocalist een duit in het zakje.

Was er op ‘Winterland’ bijna geen elektronica te ontdekken, op deze tweede plaat van de van Bauer bekend geworden Van Hamel is juist een flinke rol voor elektronica. Synthesizers, samples en allerlei studio-foefjes die diverse partijen en geluiden “opkrikken” komen in bijna elk nummer naar voren. Daarnaast is er hier en daar zelfs sprake van een duidelijk rock-karakter, neem bijvoorbeeld ‘A Virtuoso Of Unspecific Anger’ en ‘Freak Show’ waarin het er ten opzichte van eerder werk flink stevig aan toe gaat. Pas bij de zevende track, ‘Hardly Justified’ hoor je een liedje dat ook op ‘Winterland’ had kunnen staan, maar dan nog kent het door de aanwezigheid van de kenmerkende toetsenpartijen een duidelijk andere sfeer dan het werk op de voorloper.

Wat gebleven is zijn de toegankelijke liedjes met sterke refreinen die voor de kenners van het werk van Bauer en Sonja’s vorige meteen vertrouwd overkomen. Dat laatste natuurlijk ook door het karakteristieke stemgeluid van Van Hamel. Een deskundige jury met de rugleuning toegekeerd naar de zangeres zal niet meer dan een paar seconden nodig hebben om te roepen, dat is Sonja, Sonja van Hamel. De liedjes blijven ook nu weer snel hangen, na drie/vier draaibeurten kun je de melodieuze zanglijnen al meeneuriën. Bij het vervolg in het groeiproces ontdek je dan met regelmaat geluiden en/of arrangementen die je nog niet eerder opvielen. De speelse en avontuurlijke productie geeft het werk van Van Hamel zo absoluut een meerwaarde.

Het verdient complimenten dat Sonja niet klakkeloos haar eerdere album overdoet, maar op zoek is gegaan naar een nieuwe benadering. Het is daarbij zeker niet zo dat liefhebbers van ‘Winterland’ zich niet thuis zouden voelen bij de vernieuwde aanpak. Zij die het Van Hamel-debuut aanschaften kunnen zonder problemen weer tot aankoop overgaan. Het vernieuwde geluid kan dit multitalent daarbij nog eens een groep extra luisteraars opleveren. Kort en goed: missie geslaagd!
- MusicFrom.nl 30-10-2011

Je zou kunnen zeggen dat het wel een beetje paste bij een album dat Winterland heet: ondersneeuwen. Het debuut van Sonja van Hamel (2009), in de jaren daarvoor bekend als de vrouwelijke helft van het Amsterdamse duo Bauer, had de liefde van een groter publiek verdiend. Dan maar met z'n allen verliefd worden op de opvolger, Transcendental Man, dis van Hamel opnam met de Amerikaan Ken Stringfellow (o.a. The Posies) en de Nederlander JB Meijers als nadrukkelijk aanwezige studiogasten.
Ze maakten er een sfeervolle, prachtig gearrangeerde popplaat van, waarop je muzikale invloeden kunt aanwijzen die ook Bauer kenmerkten: Stereolab, Scott Walker. Van Hamels handelsmerken: haar spel op de Wurlitzer en haar warme zangstem. Stringfellow speelt woensdag mee tijdens de cd-presentatie in Bitterzoet, Amsterdam, en op 22 oktober in de Nieuwe Anita in dezelfde stad. - Volkskrant - Menno Pot

Je zou kunnen zeggen dat het wel een beetje paste bij een album dat Winterland heet: ondersneeuwen. Het debuut van Sonja van Hamel (2009), in de jaren daarvoor bekend als de vrouwelijke helft van het Amsterdamse duo Bauer, had de liefde van een groter publiek verdiend. Dan maar met z'n allen verliefd worden op de opvolger, Transcendental Man, dis van Hamel opnam met de Amerikaan Ken Stringfellow (o.a. The Posies) en de Nederlander JB Meijers als nadrukkelijk aanwezige studiogasten.
Ze maakten er een sfeervolle, prachtig gearrangeerde popplaat van, waarop je muzikale invloeden kunt aanwijzen die ook Bauer kenmerkten: Stereolab, Scott Walker. Van Hamels handelsmerken: haar spel op de Wurlitzer en haar warme zangstem. Stringfellow speelt woensdag mee tijdens de cd-presentatie in Bitterzoet, Amsterdam, en op 22 oktober in de Nieuwe Anita in dezelfde stad. - Volkskrant - Menno Pot

WEGDROMEN MET SONJA VAN HAMEL

Bij de eerste stap binnen is het duidelijk dat Winterland Live met Sonja van Hamel (van het popduo Bauer) geen ‘normaal’ concert is. Geen lege zaal met een kaal podium of een theaterzaal die stilletjes wacht op de komst van het publiek. Dit is filmmuziek, omringd door beeld. Bij de eerste stap waan ik me ergens anders: een droomwereld. Een groot oog zweeft aan de zijkant van het podium, overal tegen de muren grote en kleine schilderijtjes en op de grond stukken beschilderd karton. Muziek meets films meets performance.

Wanneer de zangeres en haar band hun plekje hebben gevonden, vult de ruimte zich met geluid. Bizarro City. De rustige klanken van de cello in combinatie met het dromerige toetsenwerk en de krachtige stem van Sonja van Hamel trekken het publiek mee in de droomwereld om hen heen. Op het scherm verschijnt een kartonnen boek. Een hand draait de bladzijden om en laat het publiek vele geschilderde beelden zien. De instrumenten zwellen aan en Sonja zingt met volle overgave. Wie nog niet doorheeft dat de beelden live worden doorgegeven, ziet zijn of haar schoen terug op het scherm.

Er gebeurt van alles, de zintuigen draaien overuren. Het beeld bedrijft de liefde met de de muziek en het geheel slokt zijn toeschouwers naar binnen. Opgewekt, dromerig en intoxicerend staat het samenspel van de band als een huis en evenaart het niveau van de cd Winterland. Wanneer het een beetje normaal wordt dat er van alles om je heen gebeurt, gaat het scherm op zwart. De volledige focus ligt op de vijf mensen op het podium. Een banjo leidt zachtjes Winterland in, de spanning bouwt zich subtiel op. Dan schiet het groter dan grote projectiescherm achter de muzikanten aan, barst het geluid los en staat iedereen zowat in het grasveld dat op het scherm geprojecteerd wordt. Sonja van Hamel heeft de muziek geschreven voor de film Winterland en dit zijn de fragmenten.

De blonde zangeres zit ontspannen achter haar piano, haar rode schoen tikt mee met het ritme. Met ontspannen concentratie en een glimlach begeleidt ze de tocht door deze droomwereld. Haar stem is krachtig, zacht en vooral kraakhelder. Genieten is de (tweede) stem van Hanna Vink, die precies weet waar haar kwaliteiten liggen en zo Van Hamels zang op prachtige manier aanvult. Als laatste nummer spelen Vink, Van Hamel en celliste Annie Tangberg het outro. Wonderschone samenzang voor het einde van deze wonderlijke droomreis. Het is jammer om wakker te worden.
SIGRID PUNTER

Setlist:
Bizarro City
Let’s go to Start
Transparent room
Paralell Lives
Dream Interruptions
Sick of Goodbyes
Winterland
Instant Chemistry
Why Do people Talk
Best Kept Secret In the World
Cosmic Fear
I Am So Free
Winterland Outro

Gezien: SONJA VAN HAMEL, MELKWEG THEATER, AMSTERDAM (9 OKTOBER 2009) - OOR Magazine

WEGDROMEN MET SONJA VAN HAMEL

Bij de eerste stap binnen is het duidelijk dat Winterland Live met Sonja van Hamel (van het popduo Bauer) geen ‘normaal’ concert is. Geen lege zaal met een kaal podium of een theaterzaal die stilletjes wacht op de komst van het publiek. Dit is filmmuziek, omringd door beeld. Bij de eerste stap waan ik me ergens anders: een droomwereld. Een groot oog zweeft aan de zijkant van het podium, overal tegen de muren grote en kleine schilderijtjes en op de grond stukken beschilderd karton. Muziek meets films meets performance.

Wanneer de zangeres en haar band hun plekje hebben gevonden, vult de ruimte zich met geluid. Bizarro City. De rustige klanken van de cello in combinatie met het dromerige toetsenwerk en de krachtige stem van Sonja van Hamel trekken het publiek mee in de droomwereld om hen heen. Op het scherm verschijnt een kartonnen boek. Een hand draait de bladzijden om en laat het publiek vele geschilderde beelden zien. De instrumenten zwellen aan en Sonja zingt met volle overgave. Wie nog niet doorheeft dat de beelden live worden doorgegeven, ziet zijn of haar schoen terug op het scherm.

Er gebeurt van alles, de zintuigen draaien overuren. Het beeld bedrijft de liefde met de de muziek en het geheel slokt zijn toeschouwers naar binnen. Opgewekt, dromerig en intoxicerend staat het samenspel van de band als een huis en evenaart het niveau van de cd Winterland. Wanneer het een beetje normaal wordt dat er van alles om je heen gebeurt, gaat het scherm op zwart. De volledige focus ligt op de vijf mensen op het podium. Een banjo leidt zachtjes Winterland in, de spanning bouwt zich subtiel op. Dan schiet het groter dan grote projectiescherm achter de muzikanten aan, barst het geluid los en staat iedereen zowat in het grasveld dat op het scherm geprojecteerd wordt. Sonja van Hamel heeft de muziek geschreven voor de film Winterland en dit zijn de fragmenten.

De blonde zangeres zit ontspannen achter haar piano, haar rode schoen tikt mee met het ritme. Met ontspannen concentratie en een glimlach begeleidt ze de tocht door deze droomwereld. Haar stem is krachtig, zacht en vooral kraakhelder. Genieten is de (tweede) stem van Hanna Vink, die precies weet waar haar kwaliteiten liggen en zo Van Hamels zang op prachtige manier aanvult. Als laatste nummer spelen Vink, Van Hamel en celliste Annie Tangberg het outro. Wonderschone samenzang voor het einde van deze wonderlijke droomreis. Het is jammer om wakker te worden.
SIGRID PUNTER

Setlist:
Bizarro City
Let’s go to Start
Transparent room
Paralell Lives
Dream Interruptions
Sick of Goodbyes
Winterland
Instant Chemistry
Why Do people Talk
Best Kept Secret In the World
Cosmic Fear
I Am So Free
Winterland Outro

Gezien: SONJA VAN HAMEL, MELKWEG THEATER, AMSTERDAM (9 OKTOBER 2009) - OOR Magazine