Sparrow Falls

Uit het diepe zuiden van Limburg komt Sparrow Falls. Terwijl bij Burial Earth de zaal nagenoeg leeg was, blijkt W2 Poppodium bij de aftrap van de Maastrichtenaren redelijk goed gevuld. Het optreden is energiek en opzwepend, zoals we ook van een punk-emo-hardcore band mogen verwachten. De band heeft er zichtbaar zin in. Wat dat betreft heeft de finaleplaats van de Grote Prijs Sparrow Falls zelfvertrouwen gegeven. De muziek van het vijftal kent een melodieuze inslag, wat goed te horen is bij de dubbele gitaarloopjes. De heren kennen hun klassiekers, getuige de punkuitvoeringen van ‘The Night They Drove Old Dixie Down’ van The Band en ‘Heartbeats’ van het The Knive. - 3voor12 (Sander Tonino)

Sparrow Falls is al een oude bekende in de Limburgse muziekwereld. Sinds 2005 voorzien zij de verschillende podia in Nederland al van hun heerlijke mix van rock, en punk. Vanavond zorgen zij voor de overgang van onvervalste stoner van de twee voorgaande bands naar keiharde rock van wat na hun komen gaat. De stijlen wisselen elkaar in hoog tempo af, wat zorgt voor een explosie van energie op het podium. De mix van de verschillende stijlen is verrassend en pakt wonderbaarlijk goed uit. Als je daarbij ziet hoe zanger Merijn op het podium tekeer gaat, dan kun je niet anders concluderen dat dit een goed optreden was. - 3voor12 (Joost Bazelmans):

Het meest opvallende van het festival was het Maastrichtse Sparrow Falls. In de volle Amiciatent liet Sparrow Falls direct horen waar ze voor staat. Punkrock zoals het behoort te zijn. Ronkende bas, schreeuwende gitaar, keyboards met vallende ziekte en rammende drums. Sparrow Falls slaagt erin waar andere bands tot op dat moment nog niet echt lukte: de tent vanaf het begin volledig meekrijgen. Na het laatste nummer vraagt zanger Merijn Verhees, die als een wilde op het podium tekeer gaat, voor nog twee nummers. Na het eerste nummer komt echter een medewerker van Brookpop het podium opgevlogen om de microfoon uit de handen te rukken. Mintzkov moest beginnen. Waarom moet een fantastisch optreden zo eindigen. - 3voor12 (Ron Loontjens)

De avond begint goed met Sparrow Falls. De Maastrichtse band gooit diverse stijlen als punk, hardcore en rock op een hoop en dat levert een heerlijk veelzijdig geluid op, dat desondanks altijd samenhangend blijft. Over het algemeen klinkt het vrij stevig, maar toch melodieus. De soms haast Maideneske melodietjes geven de band net dat beetje extra ten opzichte van genregenoten en de bezielde, regelmatig meerstemmige zang geeft ze ook een streepje voor. Het zestal, dat zijn eigen schemerlampen op het podium heeft uitgestald, amuseert zich zichtbaar op het podium. Een deel van dat plezier slaat wel over op het publiek, dat het echter toch vooral bij voorzichtig hoofdknikken laat.(…) Toch is het vanavond Sparrow Falls dat puur op muzikaal gebied de meeste punten scoort. - Kindamuzik (Diana Willms)

Wanneer een band aangeeft beïnvloed te zijn door Hot Water Music verschijnt er als vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Als de band in kwestie dan ook nog een eigen draai aan de unieke sound van de band van Chuck Ragan geeft kan het helemaal niet meer op. Sparrow Falls uit Maastricht heeft met Tides een album gemaakt waarop de geest van HWM nooit ver weg is, maar dat vooral heel erg eigen klinkt.Wat de plaat vooral boven de middelmaat uit doet steken is de enorme variatie die de Limburgers in hun liedjes stoppen. Tien nummers, 45 minuten en geen seconde is hetzelfde. En dat is knap. Opener St. Sylvesterstreet – met Gijs Wilbrink van Tenement Kids in een glanzende bijrol – geeft het startschot voor een album vol mooie melodieën en bloemrijke vertellingen. De zang kan op punten wat scherper, maar met gastzangers als Arthur van Berg (The Mad Trist) en Hugo van Heijningen (ex-Malkovich) is dat probleem goed opgevangen. Het prachtige artwork maakt het plaatje compleet: dit is een band om in te gaten te houden. - Oor (Tim Veerwater)

Sparrow Falls from Maastricht was formed in 2005. They released a self-titled EP a year later, then toured quite a bit, but after guitarist and songwriter Ed van Hees was in a heavy accident in the Spring of 2008, the band had to be put on hold for a while. Now they’re back with their first full length, ‘Tides’. The band cites Hot Water Music as a main influence, which they clearly are, but Sparrow Falls certainly doesn’t just copy their sound. They merely use it as a starting point and take it into some interesting directions from there on.
Although this album has a playing time of 45 minutes, which is fairly long for a punk rock record, it effortlessly managed to hold my attention from the first minute to the last. At times it’s even quite overwhelming. With an incredible amount of passion, drive and emotion, a whole lot of gorgeous melodies and a few creative musical surprises here and there, these guys work their way through ten truely excellent songs. At first I wanted to write that this is the best new Dutch punk rock album that I’ve heard in a while, but on second thought I think I can leave out the word Dutch.
Rating 5/5 - Asice (Joost)