The Sore Losers

Dat dat allemaal relatief is, dat van die winnaars en verliezers. Oké, School Is Cool won dan wel de meest recente editie van Humo's Rock Rally met veruit de belachelijkste groepsnaam tot nu toe - met 'Steak Number Eight' als verdienstelijke tweede op dat vlak - en het zilver was 'maar' voor The Sore Losers, die meteen ook al een toepasselijke naam met zich meezeulden. Maar dat de rekels met de leren jekkers het moesten afleggen tegen die met de wollen truien en de teenslippers betekent niet dat ze voorgoed tot de muzikale vergeetputten veroordeeld werden. Integendeel: amper enkele maanden na de grote finale hebben ze al een verdomd straf debuutalbum klaar. De spierballen mogen daarop rollen, maar tegelijk is de plaat erg melodieus en intens.

Uiteraard horen wij het ook, die gelijkenis met The White Stripes. Niet in alle nummers, gelukkig - en daarmee bedoelen we dat we het op prijs stellen dat The Sore Losers meer zijn dan alleen maar een doorslagje van Jack en Meg. Want áls er al eens een streepje Stripes wordt gepleegd, dan doen ze het bovendien met zoveel branie dat het origineel haast aan het wankelen gaat. 'Your smile' bijvoorbeeld is een splinterbom waarvan wij met graagte de collateral damage op ons nemen. Dat onze ledematen aan flarden worden gescheurd door rondvliegende projectielen en shrapnels, tot daar aan toe: we hebben nog ons hoofd om hevig mee te knikken, en dat volstaat. En wiegen, dat kunnen we ook nog, zoals bij de ook al aan The White Stripes schatplichtige ballad 'Born to please'. Een tegelschuiver noemen ze dat, maar wel een goeie. Om meteen erna weer een melodieuze brok energie tot ons te laten komen in de vorm van 'Juvenile heart attack'.

Wat ook opvalt, is dat The Sore Losers niet echt Belgisch klinken, maar eerder Amerikaans. Is dat daar geen melancholische slide guitar in 'Coming home', terwijl een tumbleweed door het beeld van de stoffige woestijn waait? En ontwaren we elders ook geen stomende stoner, zo hier en daar? Wij dachten van wel, maar in het opzwepende 'Silver seas' horen we dan weer iets dat van The Van Jets had kunnen zijn, en bij de dik acht minuten tellende afsluiter 'Goodmorning sunshine' merken we het lef van het vroege Soulwax, die op hun debuut ook al niet op een fantasietje keken en vooral hun eigen zin deden. In die zin - en eigenlijk in gelijk welke andere zin - zijn wij al vollédig voor The Sore Losers... euhm, gewonnen. Knap debuut! - CuttingEdge

Smaakmakers van Humo's Rock Rally die de winstpremie snel en wel weten te besteden: we zien het graag en horen het in dit geval nog veel liever. The Sore Losers , zilver in maart, pakken amper zes maanden na de vreugdekreten uit met hun titelloze debuut, volledig gefinancierd met de 7.000 euro die ze van ons voor geleverde prestaties kregen toegeschoven. Dat heet low-maar-nu-ook-weer-niet-zó-low-budget, en het valt er geenszins aan te horen.

Oké, bij de eerste luisterbeurt zit je vaak te denken: hey, is dit nog steeds hetzelfde lied of zitten we al bij het volgende? Met productie of gebrek aan centen heeft dat niets te maken, wel met het feit dat The Losers na de van de Rock Rally-bekende kopstoot 'Beyond Repair' , waarmee hier geopend wordt, een vlot kwartier lang hardnekkig weigeren om ook maar een halve versnelling lager te schakelen.

De eerste keer dat ze de voet wel voorzichtig van het gaspedaal halen, vinden wij het meteen jammer. Het woeste 'Girl' krijgt het gezapig op gang komende achtervoegsel 'Waiting' mee, en was beter af geweest zonder. Gelukkig volgt meteen daarna 'Silver Seas' , de song die ons veruit het dierbaarst is. Hoe zanger Jan Straetemans na het verraderlijk zachte introotje in de microfoon kreunt 'This is gonna hurt you more than it's gonna hurt me': het is bijna van het niveau van 'Please allow me to introduce myself'. Bijna.

Verder het aanstippen waard: 'Hollow Tree' , met een rechtdoorrefrein zoals men ze nog maar zelden durft te schrijven.

Wederom felicitaties van de jury dus, heren. Mogen het de laatste van het jaar zijn, want de mensen gaan van alles beginnen te denken. - HUMO

Spreken is zilver, zwijgen is goud? Sinds ze het zilver
kaapten op Humo’s Rock Rally, láten The Sore
Losers vooral van zich spreken. Binnen de twee
maanden hadden ze een platencontract op zak, en vandaag bewijst
de groep dat ze zich alle genres tussen Memphis, Nashville en
Londen anno ’69 meester maakte.
Jan Straetemans zingt alsof Jeff Tweedy (‘Your Smile’) en Jack White
(‘Beyond Repair’) in één genenpoel verzand raakten, maar net zo
goed toont hij zich cocksure (‘Goodmorning Sunshine’).
Als snarendrijver belichaamt Cedric Maes dan weer in z’n eentje
Jimmy Page (‘Into Your Head’, ‘Juvenile Heart Attack’) en Keith
Richards (‘Born to Please’), terwijl The Raconteurs in een hoek staan
te glunderen. Geloof ons: die vergelijkingen lijken alleen op papier
overdreven.
En dan zwijgen we nog over de onfeilbare ritmesectie, of de knappe
productie van Pascal Deweze, die zich het best laat voelen tijdens het
epische ‘Girl + Waiting’ dat afwisselend door de boxen knalt en fluistert.
Eerlijk waar: we deden ons stinkende best om één teleurstellend
nummer op dit debuut aan te treffen, maar daar faalden we miserabel
in. U óók trouwens. Wedden? (Excelsior) (GVA) - De Morgen

Ga er maar aan staan: hooggespannen verwachtingen inlossen met een zilveren medaille uit Humo's Rock Rally 2010 en een onverwoestbare livereputatie op zak. De The Sore Losers doen hun groepsnaam ('Slechte verliezers') alle oneer aan want de band slaat gedurende de elf nummers meer directe winners dan we tegenwoordig van Maria Sharapova gewoon zijn. Vooral single Beyond Repair, het stuwende Silver Seas, het stuiterende Your Smile en het overrompelende Juvenile Heart Attack zijn mokerslagen vanaf de baseline die diep het vijandelijke gebied binnenvallen. Dat er ook met een subtiele slice kan gescoord worden, bewijzen het slepende Born To Please en countrykraker Coming Home. Game, set,match! - Het Belang van Limburg

De koning is dood, leve de koning! We verklaren ons nader: The Sore Losers brengen hun titelloze debuut uit. Deze groep is echter niet te verwarren met de gelijknamige punkband uit Crapshity, Deutschland die nummers brengen als I Wonna Be Your Toilet. The Sore Losers wiens schijfje we hier bespreken, hebben immers Cedric Maes in hun rangen, tot nader order de zanger-gitarist die het mooie weer maakte bij het zeer gesmaakte El Guapo Stuntteam, dat er in 2009 het bijltje bij heeft neergelegd. En hoewel Cedric ditmaal de vocalen niet waarneemt, horen we toch nog wel enige referenties aan vroeger. Leve de koning dus!

Beyond Repair is al meteen een sterke opener. Het is immers zo'n nummer dat je al jaren lijkt te kennen vanaf de eerste luisterbeurt. Hoewel de verschillende delen an sich niet zo speciaal zijn, vormen de simpele ritmegitaar, de opbouwende strofes en de obligate solo een perfect, lekker rammelend geheel.

In hun laatste platen lonkte El Guapo Stuntteam nadrukkelijk naar blues en americana. Dit element is ook aanwezig bij The Sore Losers. Fingerpicking, slidegitaar en vibrato maken dat de band zich onderscheidt van de doorsnee rockgroep. Mooie voorbeelden hiervan kan u horen in Into Your Head en Girl, die tekstueel trouwens mooi te volgen zijn en doen denken aan de verteltrant van oude bluesmannen. U hoeft echter geen schrik te hebben om in slaap te vallen. Wanneer de song dat vereist, schakelt men een versnelling hoger.

Er is nog een naam die we bij deze bespreking moeten vermelden: het stemtimbre van zanger-gitarist Jan Straetemans zit erg dicht in de buurt van dat van Jack White. Ook het gitaargeluid en de sound van de hele band doen sterk denken aan respectievelijk White en diens band The Raconteurs. Aangezien originaliteit vandaag de dag niet bepaald gemakkelijk is en The Sore Losers songs maken die vlotjes met hun Amerikaanse tegenhangers kunnen wedijveren, maken we daar nu niet bepaald een punt van.

Onze persoonlijke favorieten zijn Hollow Tree en Goodmorning Sunshine en dat om verschillende redenen. Zo blijkt dat de heren een meer dan behoorlijke bassist in hun rangen hebben en krijgen we na het horen van de heldere slidegitaar en het slagwerk zin om nog eens 'Exile On Main Street' van de Stones op te leggen. Over de hele rit menen wij ook nog een streepje Beatles en veel Led Zeppelin te horen.

Dit is een uitstekende bluesrockplaat die een heel gevarieerd publiek zal aanspreken en tevens het bewijs dat Humo's Rock Rally ook vandaag nog boeiende finalisten kan leveren. - DaMusic

Met een geluid dat in het verleden meermaals zijn doeltreffendheid bewezen heeft, komen The Sore Losers op hun eerste plaat behoorlijk sterk uit de hoek. Powerrock, ballads, solo's, sentimentele backings: The Sore Losers heeft het allemaal. De seventies, versie 2.0.

ImageEen ouderwets potje rocken: dat zijn The Sore Losers in één zin samengevat. Het viertal dat nochtans voor zover bekend geen midlifers in de rangen telt, grijpt op zijn solodebuut terug naar het gitaargeluid dat in de jaren zeventig furore maakte. Op zich hoeft dat niet te verwonderen, aangezien de gitarist van het gezelschap een groot deel van zijn leven doorbracht in El Guapo Stuntteam. En de zanger afkomstig is van het subtiel genaamde Saturday Night Beaver, nog zo'n illuster gezelschap dat er van hield te kijken hoe ver de knopjes op een versterker naar rechts kunnen.

Maar toch: seventiesrock. Je moet het uiteindelijk maar durven, om een genre dat al geruime tijd gekaapt is door bierbuiken en ander schalks tuig dat er in het weekend graag nog eens een lap op geeft, opnieuw een vitale injectie te willen geven. Voor je het weet, word je zelf in het circuit van de streekbierenrockbands geduwd.

Al hoeven The Sore Losers daar voorlopig niet bang voor te zijn, afgaande op wat de band op zijn eerste plaat aflevert. De muziek van het viertal klinkt bij momenten immers te intens om in het b-circuit thuis te horen. Neem alleen al de video voor “Beyond Repair”, single en openingsnummer van The Sore Losers: hoewel geweld in videoclips allang geen issue meer is, wordt niet gekeken op een lek bloed meer of minder. En bloed, dat is uiteindelijk waar het in rock-'n-roll om draait. Samen met zweet en tranen, dat spreekt.

En dat is hier het geval. Sommige nummers worden effectief gespeeld alsof het leven van de muzikanten ervan afhangt. Zo klinkt in “Waiting” heel wat onverwerkt liefdesleed door en heeft “Into Your Head” zowel een refrein dat er om smeekt om door een voetbalstadion vol dronken fans meegebruld te worden, als de vettige solo's die ooit massa's jongelui deden dromen van een carrière waarin een gitaar geen onbelangrijke rol zou spelen.

Een carrière die vast gestoeld was op strakke knallers als “Born To Please”, dat zowaar met harmonieën uitpakt en daarmee een lentegevoel binnensmokkelt in een plaat die het verder voornamelijk moet hebben van stevige herfstklanken. Een bombastisch stuk muziek als “Juvenile Heart Attack” is rock gemaakt om het vallen van de bladeren mee te trotseren.

The Sore Losers doen misschien niks origineel -- ze zijn zelf de eersten om dat te bevestigen -- maar ze doen dat niettemin met zeer veel overtuigingskracht. Hoewel The Sore Losers soms moeite heeft om stand te houden tussen de seventiesplaten die naar aanleiding van deze release weer uit de kast gehaald zijn, is het een debuut dat onze goedkeuring wegdraagt. De plaat staat misschien niet op het niveau van Physical Graffiti maar werpt wél moeiteloos een schaduw over de talloze bandjes die in een gelijkaardig genre een hele zomer lang alle dorpsfestivals onveilig gemaakt hebben. - Goddeau

Met hun zelfgetiteld album hebben het Limburgse viertal van The Sore Losers een visitekaartje afgeleverd van hoog, zelfs internationaal niveau. Ze bewijzen moeiteloos dat hun zilveren plak op Humo’s Rock Rally zonder meer goud waard was. Deze jongens bestempelen als te hard en teveel gitaar is dus een totaal verkeerde mening. The Sore Losers rocken op dit album zoals hun gitaarhelden uit de jaren zeventig en grollen als de meest verweerde rootsband maar kunnen evengoed subtiel en ingetogen uit de hoek komen, steeds vurig gemend door de unieke stem van Jan Straetemans.

Met hun debuutalbum hijsen ze zich dadelijk op de hoogte van de gevestigde waarden in het Belgische rockwereldje zoals Triggerfinger of The Black Box Revelation. De vergelijkingen met andere gerenommeerde waarden zoals The White Stripes, Led Zeppelin of The Black Keys zijn niet uit de lucht gegrepen, maar het viertal met op kop de bezielde zanger Jan Straetemans en een bezeten leadgitarist Cedric Maes zetten, ondersteund door de gedreven ritmesectie van drummer Alessio Di Turi en bassist Kevin Maenen in de eerste plaats een heel eigen geluid neer op de elf tracks tellende plaat. Deze band is hoorbaar een goed geoliede machine van muzikanten, met op kop Cedric Maes van het ter ziele gegaan El Guapo Stuntteam die je zowel speltechnisch als qua gitaarsound steeds kippenvel bezorgt.

De single “Beyond Repair” zou al in ons collectief geheugen moeten gebrand zijn met de seventies klinkende The Doors intro die dadelijk opgejaagd wordt door de snijdende stem van Straetemans en gaandeweg ontvlamt in een stevig rockende kruising tussen een smerig agressieve garagerocker en een machtige hardrocker, met op kop de gierende gitaar van Cedric Maes. Aanstekelijke rock in al zijn facetten en combinaties wordt ons op een gouden dienblad geserveerd. Zo klinkt de door liefde getormenteerde combinatie van een met heftige testosteron geladen “Girl” tegelijkertijd smekend en ongeduldig om dan naadloos over te gaan in een dromerige passage die “Waiting” inluidt, die ons voert naar een op en neer deinende Pavement rocker. Het zweverig startende “Silver Seas” doet er qua schrijnende liefdespijnen nog een schepje bovenop met een smachtende Straetemans wiens stem telkens het gepaste weerwerk biedt voor Maes’ ontketende gitaarrifs. Hoe vurig het bloed van de White Stripes en de seventies psychedelica van Led Zeppelin door hun aderen stroomt bejubelen ze met een enorme geestdrift in “Your Smile”, een nummer waar de gitaarpuristen onder ons gretig duimen en vingers zullen van aflikken, samen met de opzwepende houthakkerspercussie in het bluesy “Juvenile Heart Attack”, in loodzware Black Box Revelation stijl. Het gaat er echter niet overal hard en heavy tegenaan. De droefheid die The Sore Losers in de slepend klagende countryblues “Coming Home” weet te leggen getuigd van grote klasse en openheid voor verschillende muziekstijlen, waaronder ook een met rootsinstrumenten opgevrijde afsluiter “Goodmorning Sunshine”, die gekruid met roestige slidegitaar en een bezwerende maracasritsel moeiteloos de spanning van een Stones klassieker weten te benaderen in een meer dan acht minuten durende maar nooit vervelende track.

The Sore Losers hebben met hun eerste album de puntjes op de i gezet. Het ganse album is top en de nummers bieden een enorm perspectief voor een denderende live sessie. We gaan nog veel plezier beleven aan dit viertal. - Rootstime

De volgende belgen die Excelsior verkiezen boven een label in eigen land. Triggerfinger bewees dat het kon werken en ook The Sore Losers weten wat overtuigend rocken betekent. Dit debuut begint als The White Stripes met zijn vieren, als Led Zeppelin veertig jaar na dato en als een perfect voorprogramma voor Wolfmother anno 2010. Later volgen ook minder zwaar aangezette rocksongs, die vanwege de melodielijn of de hoge aanstekelijkheidfactor moeiteloos overleven. The Sore Losers (dit jaar tweede in de Rock Rally) onderscheiden zich vooral in het schrijven van intens sterke rocksongs. Girl is een popliedje dat zo uit de jaren 60 had kunnen stammen, het schreeuwerige Silver Seas bezit zowaar hitpotentieel, Goodmorning Sunshine is hun eigen ritmisch soort Sympathy For The Devil en in meer gevoelige passages is er die mooi overslaande, wat hese hoge stem van Jan Straetemans. De productie (van Pascal Deweze) had bij vlagen wel wat vetter gemogen, maar de weergaloze gitaarsolo's van Cedric Maes geven wel al een prima beeld van wat voor dampende podiumact dit kwartet uit Hasselt amper een jaar na hun oprichting al is. - OOR